چرا امام حسین(ع) جایگاه یارانش را در برزخ نشان داد؟

عقیق: هر انسان مؤمنی به صورت فطری علاقه دارد کارنامه عملکرد خود در طول عمرش را بداند تا با آرامش خاطر بهتری به لقای خداوند برسد، اما عمدتاً این امر حاصل نمی‌شود مگر اینکه فرد در جایگاه برزخی خود قرار بگیرد و اعمالش در ترازوی فضل الهی مورد محاسبه قرار گیرد. با این حال گاهی در تاریخ می‌بینیم استثناهایی وجود دارد و فرد مؤمن از طریق هادیان الهی کارنامه خویش را دریافت می‌کند و با مسرّت و شادی به دیدار حق می‌شتابد؛ از جمله این استثناها میثم تمّار است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام مدت‌ها قبل، از شهادت او بابت ایستادگی‌اش مقابل حکام جور خبر داده بود؛ لذا نقل است او علم بلایا و منایا داشت. معنای این علم، آگاهی امامان شیعه از اتفاق‌هایی است که برای افراد در آینده روی می‌دهد. این اتفاق‌ها در علم منایا درباره مرگ، چگونگی و زمان آن و در علم بلایا درباره حوادث و گرفتاری‌های افراد است. طبق احادیث، ائمه علیهم‌السلام این علم را از پیامبر صلی الله علیه و آله فراگرفته‌اند. امامان معصوم این علم را به برخی از یاران نزدیک و رازدار خود می‌آموختند.

طبق این منطق، شهدای کربلا نیز از قبل به مقام خویش همچنین جایگاهشان نزد خدا آگاه بودند و امام حسین علیه‌السلام در منزلگاه‌های مختلف این جایگاه را برایشان نمایان کرده بودند.

شیخ مفید در کتاب «الإرشاد» خود نقل می‌کند امام حسین علیه‌السلام نزدیکی‌هاى شب (عاشورا) یاران خود را گرد آورد. امام سجاد می‌گوید: من در آن حال با اینکه بیمار بودم نزدیک شدم که ببینم پدرم به آنان چه می‌گوید. شنیدم رو به اصحاب کرد و فرمود:

اما بعد؛ همانا من یارانى باوفاتر از یاران خود سراغ ندارم و بهتر از ایشان نمی‌دانم و خاندانى نیکوکارتر و مهربان‌تر از خاندان خود ندیده‌‏ام؛ خدایتان از جانب من پاداش نیکو دهد؛ أَمَّا بَعْدُ فَإِنِّی لَا أَعْلَمُ أَصْحَاباً أَوْفَى وَ لَا خَیْراً مِنْ أَصْحَابِی وَ لَا أَهْلَ بَیْتٍ أَبَرَّ وَ لَا أَوْصَلَ مِنْ أَهْلِ بَیْتِی فَجَزَاکُمُ اللَّهُ عَنِّی خَیْراً.

امام حسین علیه‌السلام در این فراز از کلام زیبایشان چند ویژگی را برای یارانشان معرفی می‌کنند: 1. وفادارترین (به عهد خدا) 2. بهترین یا پر خیرترین افراد (در حریم خدا)

شاید آیات 20 و 21 سوره رعد در جهت وفای به عهد یکی از بهترین آیاتی باشد که به این فراز از کلام امام ارتباط دارد. خداوند در این دو آیه می‌فرماید:

الَّذِینَ یُوفُونَ بِعَهْدِ اللَّهِ وَ لَا یَنْقُضُونَ الْمِیثَاقَ ﴿٢� ﴾ وَ الَّذِینَ یَصِلُونَ مَا أَمَرَ اللَّهُ بِهِ أَنْ یُوصَلَ وَیَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ وَ یَخَافُونَ سُوءَ الْحِسَابِ ﴿٢١﴾
یعنی (اولو الالباب) همان کسانی که به عهد خدا [که همانا قرآن است] وفا می‌کنند و پیمان را نمی شکنند و آنچه را خدا به پیوند آن فرمان داده (پیمان نسبت به خاندان وحی) پیوند، می دهند و از [عظمت و جلال] پروردگارشان همواره در هراسند و از حساب سخت و دشوار بیم دارند.

این وفای به عهد یاران امام حسین علیه‌السلام بود که سبب شد امام به اذن خدا جایشگاهشان را در برزخ نشان دهند، آن زمان که تک تک اصحاب به جلوداری حضرت ابواالفضل علیه‌السلام با جملاتی با امام عصرشان تجدید عهد کردند، امام  به پاس این تجدید عهد و میثاق فرمودند: حالا که اینچنین می‎گویید،  سرهایتان را بلند کنید و جایگاه خودتان در بهشت را مشاهده کنید؛ فَارفَعُوا رؤوسکُم و أنظُرُوا إلی مَنازلکُم فِی الجَنّة».

منبع:تسنیم