راه رسیدن به خیر دنیا و آخرت چیست؟

وی ادامه داد: بیان خداوند در سوره بقره این است که چه می‌شود یک نفر از جانب خدا به عنوان امام برگزیده می‌شود، و وقتی که او از جانب پروردگار به عنوان امام انتخاب می‌شود، بقیه میلیاردها نفر در هر شهر و در هر مقامی و در هر مرتبه‌ای از علم هستند نسبت به او مأموم هستند و به هیچ عنوان حق ادعای امامت ندارند.

این مفسر برجسته قرآن کریم یادآور شد: پروردگار در سوره بقره، امامت را جعل خودش می‌داند، یعنی انتخاب امام، ویژه پروردگار است و کسی نمی‌تواند در میدان زندگی مردم بگوید من امام هستم، این پروردگار است که عِلمش نسبت به ظاهر و باطن و سرّ و علانیه و آشکار یک انسان، فراگیر است و با آن چشم علم می‌بیند که هیچ عیبی، نه عیب ظاهری و نه باطنی و هیچ نقصی، نه نقص ظاهری نه باطنی، در وجود این انسان وجود ندارد، پس این لایق است که به عنوان امام از جانب خدا انتخاب بشود.

وی افزود: هدف از اینکار، این است که مردم تا قیامت برای تأمین خیر دنیا و آخرتشان سرمشق داشته باشند و این مسئله کمی نیست که فردای قیامت کسی نگوید خرابی‌های فکر من، نیت من، عمل من و اخلاق من، برای این بوده که سرمشق نداشتم و اگر سرمشق داشتم، من هم دستم از خیر دنیا و آخرت پر بود.

این مفسر برجسته قرآن کریم اظهار کرد: اتفاقاً قرآن نقل می‌کند که من حجتم را بر شما تمام کردم که فردا نگویید «لو لا ارسلت رسولاً لنتبع آیاتک»، یعنی اگر برای ما سرمشق قرار داده بودی، از کجا می‌دانی که ما پیرو آیاتت نمی‌شدیم؟، ولی می‌فرماید الآن که سرمشق قرار دادم ولی باز هم اکثرتان پیرو نیستید و فردای قیامت، حرفتان هیچ ارزشی ندارد. جعل امام فقط به این خاطر است. خداوند متعال، کسی را به امامت انتخاب می‌کند که هیچ نقص و عیبی در ظاهر و باطن او نیست که برای مردم تا روز قیامت سرمشق باشد. اگر مردم دلشان بخواهد که خیر دنیا و آخرتشان را تأمین کنند، راه برایشان باز است و باید سرمشق و قافله‌سالار داشته باشند.

شیخ حسین انصاریان با اشاره به روایتی از شیخ بهایی عنوان کرد: شیخ بهایی در اوائل کتاب «فلاح السائل» از حضرت امام محمدباقر(ع) نقل کرده است که صبح‌ها از خواب که بیدار شدید، نمازتان را خواندید، ذکر گفتید و دعا و قرآن خواندید، یکی از دعاهایتان این باشد که «امنت بالله وحده لا شریک له»، یعنی من به خدایی ایمان آوردم که شریک ندارد، هیچ معبود دیگری در کنارش نیست و به تنهایی، کارگردان عالم هستی است و او یک نفر است و دو تا نیست. بنا به طرح حضرت باقر(ع) این نصف ایمان است؛ چون باقی دارد تا ایمان کامل بشود.

وی ادامه داد: در چنین شرایطی، ایمان انسان کامل می‌شود و انسان، خدا را باور دارد و هر چه که در تاریخ در کنار خدا، عَلَم کردند، من به آن کافر هستم و باور ندارم و در زندگی خودم، نه بتی و نه فرهنگ بتی را راه نمی‌دهم، تمام این فرهنگ‌هایی که الآن در کره زمین است، همه بت هستند و بت‌تراشانی مانند دولت‌های اروپایی، آمریکایی، اسرائیلی، آنها را به وجود آوردند.

این استاد اخلاق حوزه علمیه قم اظهار کرد: همه انسان‌ها، از مرجع تقلید بگیر تا مهمترین استاد دانشگاه شرق و غرب، هر چه انسان هست، در کنار امام، مأموم هستند، حالا اگر این مأموم به امام خود اقتدا کند، خیر دنیا و آخرت نصیبش می‌شود و اگر اقتدا نکند، همانند این نود درصد مردم دنیا که خیلی‌ها هم در ایران هستند، به امام برگزیده خدا اقتدا ندارند.

وی با اشاره به اینکه منظور از این امامت، امامت به معنی خاص است، عنوان کرد: امامت به معنی عام، به این معنی است که آدمی جلو می‌ایستد و بقیه نماز را با او می‌خوانند، اما به معنای سرمشق کل جهان نیست. این کلمه امام، به معنی العام است، این را به همه و از جمله، به امام جماعت، فقیه، مرجع تقلید و... می‌توان گفت. عرب‌ها اتفاقاً این کلمه را خیلی به کار می‌گیرند.

این مفسر برجسته قرآن کریم یادآور شد: در زمان مرحوم کاشف الغطاء می‌گفتند امام کاشف الغطاء، یا گفته می‌شود امام السید محسن حکیم، ما هم در ایران این کلمه را برای مرجع تقلیدمان به کار بردیم ولی این به معنی عام است، اما کلمه امام در آیه قرآن به معنی الخاص است.

استاد انصاریان در پاسخ به این پرسش که چرا به حضرت سیدالشهدا(ع)، امام می‌گوییم؟ تأکید کرد: خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید: «اذ ابتلی ابراهیم ربه بکلمات فاتمهن» این راه امام شدن یک نفر است که خدا انتخابش می‌کند، امام حسین(ع) فقط امام مردم شیعه و اهل تقوا نیست بلکه امام ناس است، یعنی تا روز قیامت سرمشق است برای کسانی که در این دنیا هستند و می‌خواهند خیر دنیا و آخرت را به دست بیاورند.

وی عنوان کرد: کسانی‌که خواهان خیر دنیا و آخرت هستند، راهش اقتدای به این امام حسین(ع) است. خودشان هم از مکه به کربلا که می‌آمدند، به همان‌هایی که می‌شنیدند، فرمودند «لکم فی اسوة»، یعنی من در همه چیز زندگی سرمشق شما هستم. معنی امام بودن ایشان، پیش نماز نیست یا معنی امام بودن ایشان، معنی کاشف الغطاء و یک مرجع تقلید نیست، بلکه امام حسین(ع) سرمشق همه مرد و زن تا روز قیامت است.

این مفسر برجسته قرآن کریم در تفسیر آیه «اذ ابتلی ابراهیم ربه بکلمات»، اظهار کرد: ضمیر ابتلی به خدا برمی‌گردد، یعنی من خدا، ابراهیم را با تمام تکالیف ظاهری و باطنی درگیر کردم، یعنی به او گفتم تو نسبت به همه تکالیف باطنی، تکالیف عقلی، قلبی، فکری، اخلاقی و تکالیف ظاهری، مجموع عبادت‌ها و خدمت به خلق، مسئول هستی، حضرت ابراهیم(ع) هم تمام تکالیف باطنیه و ظاهریه را با آگاهی، با بصیرت، با معرفت، با همت و با عشق‌ورزی کامل کرد.

شیخ حسین انصاریان با اشاره به زیارت وارث عنوان کرد: در این زیارت می‌خوانیم «انی جائلک للناس اماما به ابی عبدالله» و هم می‌گوییم «السلام علیک یا وارث ابراهیم خلیل الله»، یعنی تو آن امامت را از حضرت ابراهیم(ع) به ارث بردی، یعنی خدا تو را هم همانند حضرت ابراهیم(ع) به امامت انتخاب کرد، ابراهیم(ع) امام ناس است و امام حسین(ع) هم تا قیامت امام ناس است.

این استاد اخلاق حوزه علمیه قم یادآور شد: بقیه مردم عالم، مأموم هستند و هرکاری انجام دهند، هیچ کس از مأمومی درنمی‌آید و تبدیل به امام به معنای خاص شود. حالا اگر کسی به حضرت اقتدا کند که به فوز عظیم می‌رسد، اقتدا نکند هم چیزی گیرش نمی‌آید و زندگی دنیایش را می‌گذراند و بعد هم می‌میرد و بعد هم به وی می‌گویند که ما شما را مأموم خلق کردیم، پس چرا اقتدا نکردید؟ بنابراین باید به جهنم بروید.

این مفسر برجسته قرآن کریم در پایان گفت: این درگیری با پروردگار است که من بیایم در کنار امام  انتخاب شده خداوند، از مأمومیت درآیم و بگویم من هم امام هستم، این ادعا را خیلی‌ها کردند، لنین در شوروی این ادعا را کرد و به مدت هفتاد سال، میلیون‌ها نفر را دنبال امامت خودش کشید و کمونیست شدند و با خودش به جهنم رفتند؛ بنابراین بسیار خطرناک است که مأموم از جایگاه مأمومیت بیرون بیاید و خودش را جای امام بگذارد.