بی‌تردید کسی که خود را [از زشتی‌های باطن و ظاهر] پاک کرد، رستگار شد / سوره مبارکه اعلی/ آیه 14
عقیق:جسم انسان در زندگی روزمره، مدام در حال آلوده شدن است. اگر فردی چند روز جسمش را نظافت نکند و لباسهای کثیفش را تمیز ننماید، بزودی برای دیگران غیرقابل تحمل می‌شود! همه از بوی بد و تعفن چنین شخصی فرار خواهند کرد. برای همین است که دین مبین اسلام تأکید زیادی بر پاکیزگی و آراستگی دارد.اما آیا تنها جسم انسان است که کثیف و آلوده می‌شود؟ یا اینکه روح انسان نیز آلوده می‌شود و نیاز به پیرایش و پاکسازی دارد؟ پاسخ این است که اتفاقاً «روح» به دلیل حساسیت بیشترش، خیلی زودتر از جسم آلوده می‌شود و بیشتر و زودتر هم نیاز به شستشو و پیرایش دارد. شاید اگر انسان یکی دو روز به حمام نرود جسمش متعفن نشود، اما روح انسان اگر حتی یک روز در چشمه‌سار نماز شستشو نکند، متعفن می‌شود و گرد و غبار زندگی، آلوده‌اش می‌کند. شستشو و تزکیه روح آن‌قدر اهمیت دارد که خداوند مهربان لازم دانسته روح ما هر روز پنج نوبت در چشمه‌سار «نماز» شسته و پاکیزه شود.
روح، لطیف‌ترین آفریده خداوند است. باید مدام از او مراقبت کرد تا کثیف و آلوده نشود و این مراقبت و تلاش برای بازپیرایی روح و نورانی کردن آن، «تزکیه» نام دارد. برای پاکیزه نگاه داشتن روح، اولین قدم پرهیز از گناه و نیز انجام واجباتی است که خداوند از ما خواسته است. «تزکیه» به روح انسان توانایی و آمادگی پرواز می‌دهد. روحی که سنگینِ از انواع و اقسام گناهان است و سپیدی آن با انواع رنگهای گناه، به تیرگی گراییده، توانایی پرواز به سمت آسمان رستگاری و «فلاح» را ندارد. روح را باید سبک کرد تا بتواند بپرد و در آسمان معرفت اوج بگیرد.
می‌فرماید: «بی‌تردید هر که پاکی جست، رستگار شد و نام پروردگارش را ذکر کرد و نماز گزارد». یعنی بردن نام خداوند و نیز نماز گزاردن، نیاز به پاکی روح و «تزکیه» دارد و چنین نمازی است که روح را به پرواز در‌می‌آورد و بالا می‌برد. در ادامه هشدار می‌دهد: «اما شما زندگی دنیا را ترجیح می‌دهید در حالی که آخرت بهتر و پایدارتر است». این هشدار ناظر بر این موضوع است که «دنیا» به دلیل ماهیت مادی خود، شما را آلوده می‌کند و می‌فریبد و شما نباید «تحت تأثیر» دنیا قرار بگیرید. شما برای دنیا ساخته نشده‌اید. دنیا، وسیله‌ای است برای آزمایش و پلی است برای عبور شما از خودتان و رسیدن به خدا و زندگی سعادتمندانه آخرت که نعمتهایش قابل قیاس با «دنیا» نیست. دنیایی که محکوم به نقصان و فناست و این ویژگی موجب بی‌ارزش شدن آن می‌شود. این آیه شریفه با بیانی مشابه در سوره مبارکه «شمس» نیز آمده است: «قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا». هرآینه هر کس نفس خود را تزکیه و پاک کرد، رستگار شد.
منبع:قدس
211008
