دکتر سیدمحسن میرباقری، شب ششم محرم در مسجد مهدی(عج)
سلطانِ بهشت، پیامبر (ص) است و امیرالمؤمنین(ع) هم وزیر ایشان است. بهشت، مُلکِ پیامبر(ص) است و فرمانرواییِ مطلق با شخصِ ایشان است. علی(ع) نیز قسیم بهشت و جهنم است و مقام وزارت را دارد. در رتبه بعد سائر ائمه و بعد، سائر انبیاء و بعد، مقربان و بعد، ابرار. این سلسله مراتب هست. هر مقام بالاتر، ناظر مقام پایین تر است.
شفاعت مسأله ای است که محدود به زمان و مکان خاصی نیست. در تمام منزلگاه های قیامت، شفاعت می تواند دامن گیر انسان شود. حتی در هنگام ورود اصحاب یمین به منزلگاه بهشت هم شفاعت وجود دارد. دستگیری وجود دارد. حتی در بهشت هم شفاعت وجود دارد. در آن جا هم سلسله مراتب هست.
در سوره هل أتی، آیه ای هست که به شخصِ پیامبر خطاب می کند که: ای رسولِ ما، چون آن جا (بهشت) را ببینی در آنجا مُلک و نعمتی عظیم خواهی دید.
در واقع کلمه «مُلک» اشاره به این دارد که سلطانِ بهشت، پیامبر (ص) است و امیرالمؤمنین(ع) هم وزیر ایشان است. بهشت، مُلکِ پیامبر(ص) است و فرمانرواییِ مطلق با شخصِ ایشان است. علی(ع) نیز قسیم بهشت و جهنم است و مقام وزارت را دارد. در رتبه بعد سائر ائمه و بعد، سائر انبیاء و بعد، مقربان و بعد، ابرار. این سلسله مراتب هست. هر مقام بالاتر، ناظر مقام پایین تر است.
این مقامات و درجات در آن جا وجود دارد. اما در عین حال : «من ذاالذی یشفع عنده الا باذنه» در تفکر اسلامی همه چیز به اذن الهی صورت می گیرد.
شفاعت نیز جز به اذن الهی شکل نمی گیرد و اصلا فرق بین شرک و ایمان همین است. در شرک اذن الهی اعتباری ندارد اما در ایمان همه چیز به اذن الهی است.
در واقع مشرکین در مقام اعتقاد و نظر، برای خدا شریک قائل بودند. در مقام عمل نیز آن شریکان را می پرستیدند. اما کدام مسلمانی پیامبر یا ائمه را شریک خدا قرار داده؟ و یا آن ها را پرستیده است؟
در پرستش، معبودِ ما فقط خداوند است. البته خداوند بسیاری از امور مربوط به انبیاء و امامان و اولیاء (مانند قبور و خانه و دیگر چیزهای مربوط به ایشان) را آیت الهی قرار داده است.
باید عرض کنم که توجه به رسول الله(ص)، با نگاه توحیدی، عین توحید است. ما به رسولِ خدا توجه می کنیم. رسولِ «خدا». رسولِ «الله». این یک معنیِ توحیدی است نه شرک. این ها حجت خدا هستند. متأسفانه وهابیون با این مسائل جاهلانه برخورد می کنند.
بر طبق معارف اسلام، هر کس از این بزرگواران اطاعت کند در واقع اطاعت خدا را نموده است. حتی اطاعت والدین هم، همین طور است.
محبت، توسل، تسلیم، تواضع و تمام این مفاهیم را هم برای خدا انجام می دهیم، و هم برای اولیاء خدا برای تقرب به خداوند. فقط بندگی است که مختصّ به خداوند است و نمی توان نسبت به کس دیگر انجام داد. مرز بین توحید و شرک نیز همین است . باید دقت کرد.
