۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۲۱ : ۰۸
گریه های پیامبر بر مصائب حسین(ع)
پیامبر(ص) در حالی که می گریست ... فرمود: «جبرئیل به من خبر داده است که فرزندم حسین(ع) پس از من در سرزمینی به نام طف کشته می‌شود و این خاک را به من نشان داده که محل شهادت و قبر او در این خاک خواهد بود.»
عقیق: یکی از شبهاتی که درباره عزاداری و گریه بر مصائب حضرت اباعبدالحسین(ع) مطرح می شود، این است که این عزاداری و گریه، بدعت شیعی است نه سنت دینی؛ این در حالی است که بنابر نقل اشخاص و منابع موثق و معتبر، گریه بر مصائب حضرت سیدالشهداء(ع) از زمان پیامبر(ص) و توسط خود ایشان انجام شده است.
از این رو، در ذیل، نقل برخی منابع درباره روضه خوانی و گریه رسول خدا(ص) بر مصائب فرزندش امام حسین(ع) مرور می شود:
نقل سيد بن طاووس در لهوف
مرحوم سيد بن طاووس در اين خصوص چنين نقل مي كند: ... پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم به سفري رفتند در بين راه در مكاني توقف نمودند و آيه «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ» را قرائت نمودند و اشك از چشمانشان جاري شد، (اصحاب ايشان) جوياي علت گريه شدند ، حضرت(ص) فرمودند: اين جبرئيل عليه السلام است كه از سرزميني در كنار رود فرات به نام كربلا خبر مي دهد كه فرزندم حسين پسر فاطمه (عليهما السلام) در آنجا به شهادت مي رسد؛ به آن حضرت(ص) عرض شد، اي رسول خدا(ص) قاتل او كيست؟ حضرت(ص) فرمودند: «مردي به نام يزيد كه خداوند او را لعنت كند؛ گويا اكنون محل شهادت و محل دفنش را مي بينم».
پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله با غم و اندوه از سفر بازگشتند و بر فراز منبر رفتند، خطبه خواندند و موعظه نمودند در حالي كه (امام) حسن و (امام) حسين عليهما السلام در مقابل ايشان بودند. وقتي خطبه ايشان تمام شد دست راست خود را بر سر (امام) حسن و دست چپ شان را بر سر (امام) حسين عليهما السلام گذاشتند، سپس سر را به آسمان بلند كردند و عرضه داشتند: «خداوند! محمد بنده و پيامبر توست و اين دو (از) پاك ترين و بهترين عترت و فرزندان و نسل من هستند و از بهترين كساني اند كه بعد از خود در ميان امتم به جاي مي گذارم، جبرئيل عليه السلام به من خبر داده كه اين فرزندم (امام حسين عليه السلام) را مورد اهانت قرار مي دهند و شهيدش مي كنند. خداوندا شهادتش را برايش مبارك گردان و او را از آقايان شهدا قرار ده، خداوندا مبارك نگردان كسي را كه به او اهانت كرده و قاتل اوست.»
راوي در ادامه مي گويد : مردم در مسجد از شدت گريه، ضجه و فرياد مي زدند، در اين هنگام پيامبر(ص) فرمودند: «آيا برايش گريه مي نماييد و ياريش نمي كنيد؟!.»(1)
گریه رسول خد(ص) در منزل عایشه
عایشه می‌گوید: «روزی جبرئیل بر رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ نازل شد و به آن حضرت(ص) وحی نمود. حسین ـ علیه السّلام ـ نزد پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ وارد شد و از شانه و پشت آن جناب بالا می‌رفت و بازی می‌کرد. جبرئیل گفت: ای محمد! به زودی امت تو فتنه می‌کنند و این فرزند کوچک تو را پس از تو خواهند کشت. آنگاه جبرئیل دست برد و خاک سفید رنگی آورد و گفت: فرزندت در این سرزمین کشته می‌شود. نام آن طف است! پس از آنکه جبرئیل از نزد رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ رفت، آن حضرت(ص) در حالی که خاک را در دست داشت و گریه می‌کرد بر گروهی از یارانش که ابوبکر، عمر، علی، حذیفه عمار و ابوذر در بین آنها حضور داشتند وارد شدند و فرمودند: جبرئیل به من خبر داده است که فرزندم حسین(ع) پس از من در سرزمینی به نام طف کشته می‌شود و این خاک را به من نشان داده که محل شهادت و قبر او در این خاک خواهد بود.» به همین مضمون روایات فراوانی از ام‌المؤمنین عایشه نیز نقل شده است.
از این رو، در ذیل، نقل برخی منابع درباره روضه خوانی و گریه رسول خدا(ص) بر مصائب فرزندش امام حسین(ع) مرور می شود:
نقل سيد بن طاووس در لهوف
مرحوم سيد بن طاووس در اين خصوص چنين نقل مي كند: ... پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم به سفري رفتند در بين راه در مكاني توقف نمودند و آيه «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَيْهِ رَاجِعُونَ» را قرائت نمودند و اشك از چشمانشان جاري شد، (اصحاب ايشان) جوياي علت گريه شدند ، حضرت(ص) فرمودند: اين جبرئيل عليه السلام است كه از سرزميني در كنار رود فرات به نام كربلا خبر مي دهد كه فرزندم حسين پسر فاطمه (عليهما السلام) در آنجا به شهادت مي رسد؛ به آن حضرت(ص) عرض شد، اي رسول خدا(ص) قاتل او كيست؟ حضرت(ص) فرمودند: «مردي به نام يزيد كه خداوند او را لعنت كند؛ گويا اكنون محل شهادت و محل دفنش را مي بينم».
پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله با غم و اندوه از سفر بازگشتند و بر فراز منبر رفتند، خطبه خواندند و موعظه نمودند در حالي كه (امام) حسن و (امام) حسين عليهما السلام در مقابل ايشان بودند. وقتي خطبه ايشان تمام شد دست راست خود را بر سر (امام) حسن و دست چپ شان را بر سر (امام) حسين عليهما السلام گذاشتند، سپس سر را به آسمان بلند كردند و عرضه داشتند: «خداوند! محمد بنده و پيامبر توست و اين دو (از) پاك ترين و بهترين عترت و فرزندان و نسل من هستند و از بهترين كساني اند كه بعد از خود در ميان امتم به جاي مي گذارم، جبرئيل عليه السلام به من خبر داده كه اين فرزندم (امام حسين عليه السلام) را مورد اهانت قرار مي دهند و شهيدش مي كنند. خداوندا شهادتش را برايش مبارك گردان و او را از آقايان شهدا قرار ده، خداوندا مبارك نگردان كسي را كه به او اهانت كرده و قاتل اوست.»
راوي در ادامه مي گويد : مردم در مسجد از شدت گريه، ضجه و فرياد مي زدند، در اين هنگام پيامبر(ص) فرمودند: «آيا برايش گريه مي نماييد و ياريش نمي كنيد؟!.»(1)
گریه رسول خد(ص) در منزل عایشه
عایشه می‌گوید: «روزی جبرئیل بر رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ نازل شد و به آن حضرت(ص) وحی نمود. حسین ـ علیه السّلام ـ نزد پیامبر ـ صلی الله علیه و آله ـ وارد شد و از شانه و پشت آن جناب بالا می‌رفت و بازی می‌کرد. جبرئیل گفت: ای محمد! به زودی امت تو فتنه می‌کنند و این فرزند کوچک تو را پس از تو خواهند کشت. آنگاه جبرئیل دست برد و خاک سفید رنگی آورد و گفت: فرزندت در این سرزمین کشته می‌شود. نام آن طف است! پس از آنکه جبرئیل از نزد رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ رفت، آن حضرت(ص) در حالی که خاک را در دست داشت و گریه می‌کرد بر گروهی از یارانش که ابوبکر، عمر، علی، حذیفه عمار و ابوذر در بین آنها حضور داشتند وارد شدند و فرمودند: جبرئیل به من خبر داده است که فرزندم حسین(ع) پس از من در سرزمینی به نام طف کشته می‌شود و این خاک را به من نشان داده که محل شهادت و قبر او در این خاک خواهد بود.» به همین مضمون روایات فراوانی از ام‌المؤمنین عایشه نیز نقل شده است.
گریه پیامبر(ص) در روز ولادت فرزندش حسین(ع)
حافظ احمدبن حسین بیهقی به نقل از علی بن حسین ـ علیه السّلام ـ و آن حضرت از اسماء بنت عمیس روایت می‌کند که گفت: «من در ولادت حسن و حسین، قابله جد‌ه‌ات فاطمه ـ سلام الله علیها ـ بودم. وقتی حسین ـ علیه السّلام ـ به دنیا آمد، رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ به سراغ من آمد و فرمود: «ای اسما فرزندم را بیاور». حسین ـ علیه السّلام ـ را در پارچه سفیدی قنداق کرده به دست آن حضرت(ص) دادم. در گوش راست اذان و در گوش چپ ایشان اقامه گفتند، آنگاه او را در دامن خود گذاشته و گریستند! عرض کردم پدر و مادرم فدایت، چرا گریه می‌کنید؟ فرمود: «بر این پسرم!» گفتم: او که هم‌اکنون متولد شده است. فرمود: «ای اسما! پسرم را گروه ستمگران خواهند کشت، خداوند شفاعتم را به ایشان نرساند!» آنگاه فرمود: «ای اسماء این مطلب را برای فاطمه(س) مگو، چون تازه بچه‌دار شده است.»
پی نوشت:
1-سيد بن طاووس الحسيني، اللهوف في قتلي الطفوف، ص 14- 15، نشر بيروت؛
2- احمدبن حجر هیثمی، الصواعق المحرقه (بیروت، دارالکتب العلمیه) فصل ثالث، ص۱۹۲ ـ ماوردی، اعلام النبوه، ص۸۳ ـ مقتل خوارزمی (پیشین) ج۱، ص 159؛
3- نورالدین ابوالحسن علی بن ابی بکر هیثمی، مجمع الزوائد(بیروت، دارالکتاب العربی) ج۹، ص۱۸۹، باب مناقب الحسین بن علی ـ ابوالعباس احمدبن عبدالله بن محمد طبری، محب الدین ذخائر العقبی (مصر، مطبعه القدسی، مطبعه السعاده) ص۱۴۷ باب ذکر رؤیا ام سلمه و ابن عباس ـ مسند احمد، احمدبن محمدبن حنبل (مصر المطبعه المیمنه) ج۳، ص۲۶۵.
حافظ احمدبن حسین بیهقی به نقل از علی بن حسین ـ علیه السّلام ـ و آن حضرت از اسماء بنت عمیس روایت می‌کند که گفت: «من در ولادت حسن و حسین، قابله جد‌ه‌ات فاطمه ـ سلام الله علیها ـ بودم. وقتی حسین ـ علیه السّلام ـ به دنیا آمد، رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ به سراغ من آمد و فرمود: «ای اسما فرزندم را بیاور». حسین ـ علیه السّلام ـ را در پارچه سفیدی قنداق کرده به دست آن حضرت(ص) دادم. در گوش راست اذان و در گوش چپ ایشان اقامه گفتند، آنگاه او را در دامن خود گذاشته و گریستند! عرض کردم پدر و مادرم فدایت، چرا گریه می‌کنید؟ فرمود: «بر این پسرم!» گفتم: او که هم‌اکنون متولد شده است. فرمود: «ای اسما! پسرم را گروه ستمگران خواهند کشت، خداوند شفاعتم را به ایشان نرساند!» آنگاه فرمود: «ای اسماء این مطلب را برای فاطمه(س) مگو، چون تازه بچه‌دار شده است.»
پی نوشت:
1-سيد بن طاووس الحسيني، اللهوف في قتلي الطفوف، ص 14- 15، نشر بيروت؛
2- احمدبن حجر هیثمی، الصواعق المحرقه (بیروت، دارالکتب العلمیه) فصل ثالث، ص۱۹۲ ـ ماوردی، اعلام النبوه، ص۸۳ ـ مقتل خوارزمی (پیشین) ج۱، ص 159؛
3- نورالدین ابوالحسن علی بن ابی بکر هیثمی، مجمع الزوائد(بیروت، دارالکتاب العربی) ج۹، ص۱۸۹، باب مناقب الحسین بن علی ـ ابوالعباس احمدبن عبدالله بن محمد طبری، محب الدین ذخائر العقبی (مصر، مطبعه القدسی، مطبعه السعاده) ص۱۴۷ باب ذکر رؤیا ام سلمه و ابن عباس ـ مسند احمد، احمدبن محمدبن حنبل (مصر المطبعه المیمنه) ج۳، ص۲۶۵.
منبع:شبستان
گزارش خطا
