۰۲ آذر ۱۴۰۳ ۲۱ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۵۷ : ۱۹
روز ميلاد قمر بني هاشم؛ سلام ام‌البنين
وقتي مدينه‌اي دلت كربلا مي‌خواهد و وقتي كربلايي هواي بقيع داري!
روز ولادت باب‌الحوائج، حضرت ابوالفضل العباس عليه‌السلام وقتي مدينه‌اي و كنار بقيع؛ دلت هواي كربلا دارد. وقتي كربلايي، دلت بقيع مي‌خواهد.
عقیق: چهارم شعبان ولادت حضرت باب‌الحوائج، سقاي كربلاست و همان‌طور كه از نامش پيداست او پدر خوبي‌هاست چون ابوالفضل است. كربلا كه مشحون از دلاوري‌هاي عباس است و البته مدينه هم بي ياد عباس، مدينه نمي‌شود؛ چون مادر شير بيشه اسلام در مدينه است و مزارش در بقيع؛ با سلام و درود بر ام‌البنين، مادري كه درس ادب و ولايتمداري را به قمر بني هاشم داد. حضرت ام‌البنين يكي از از مادران نمونه تاريخ قلمداد مي‌شود و تا هستي برجاست و صفات حضرت عباس (ع) بر زبان‌ها جاري است سخن از مادرش ام‌البنين هم مي‌شود، چراكه درس ادب، ولايتمداري، عشق به همنوع و آشنايي با دردهاي زمان از جمله درس‌هايي بود كه چهار پسر ام‌البنين در مكتب مادر آموختند و با آنها جاودانه شدند.
خورشيد همواره در چشمان مادراني طلوع مي‌كند كه به دوردست‌ها خيره شده‌اند و براي فرداها مردان و زناني مي‌پرورانند تا در زمين، اين امانت الهي جانشين آسماني باشند. دامان تربيت مادران مهد پرورش انسان‌هاي پاك و خدايي است. يكي از مادران برجسته تاريخ «ام‌البنين، فاطمه كلابيه» است كه زندگي او مالامال از عشق به ولايت و امامت بوده و در تربيت فرزندان دلير و شجاع و با ادب چون عباس بن علي (ع) بسيار موفق بوده است.
تولد و رشد عباس بن علي (ع) در خاندان با اصالت و شجاع، صفات و ويژگي‌هاي فردي اين بانو و صبر و بردباري در خانه امامت و تربيت فرزنداني كه همگي پيرو امام خويش بوده و تا آخرين لحظات زندگي خويش دست از ولايت نكشيدند و پيام‌رساني و مبارزه سياسي اين بانوي كريمه همه و همه نشان از مجد و عظمت وي دارد.
مادر بزرگوار حضرت ابوالفضل نامش فاطمه، كنيه‌اش ام‌لبنين، نام پدر حزّام و برخي گفته‌اند حرام و برخي گفته‌اند خلّه، نام مادرش شهامه و برخي گفته‌اند ليلي. مورخان سال ولادت او را يادآوري نكرده‌اند لكن متذكر شده‌اند كه تولد پسر ارشد وي عباس در سال ۲۶ هجري بوده در نتيجه وقوع ولادت ام‌البنين را حدود ۵ سال پس از هجرت تخمين مي‌زنند.
ده سال پس از رحلت حضرت رسول (ص) و حضرت فاطمه (س) بنا بر وصيت خود حضرت فاطمه (س)، حضرت علي (ع) در پي انتخاب همسر ديگري بود. برادرش عقيل را كه در علم نسب‌شناسي وارد بود و قبايل و تيره‌هاي گوناگون و خصلت‌ها و خصوصيات اخلاقي و روحي آنان را خوب مي‌شناخت طلبيد؛ از عقيل خواست كه برايم همسري پيدا كن شايسته و از قبيله‌اي كه اجدادش از شجاعان و دليرمردان باشند.
عقيل يكي از كساني بود كه تفكر و گفته‌اش در علم انساب حجت بوده است. عقيل بانو ام‌البنين از خاندان بني كلاب را كه در شجاعت بي‌مانند بودند را براي حضرت انتخاب كرد و حضرت علي (ع) اين انتخاب را پسنديد و عقيل را به خواستگاري نزد پدر ام‌البنين فرستاد. ام‌البنين دختري پاكدل و باتقوا بود. وي شرافت خانوادگي و اصالت ذاتي و پاكي فطري را يكجا به همراه داشت. زندگاني ام‌البنين همواره با بصيرت و نور دانش همراه بود و اين ويژگي والا در جاي جاي كتب تاريخي ذكر شده است و ما را با عظمت اين بانوي عالمه و فاضله آشنا مي‌سازد.
حضرت ام‌البنين، اميرالمومنين (ع) را تنها همسر خود نمي‌دانست بلكه او را ولي و امام خود مي‌دانست؛ اين نهايت بينش و بصيرت و علم و دانايي است كه محور زندگي فردي، امام و مولاي او باشد. ام‌البنين (س) كه از دامان خانداني ادب‌پرور برخاسته بود در محضر اسوه ادب – حضرت علي (ع) - آن را بارور ساخت و الهي گردانيد. او در پيشگاه خدا ادب بندگي نگاه مي‌اشت و نسبت به مردم فروتن بود؛ ولي بزرگترين نمود ادب او در برابر علي (ع) و فاطمه (س) و فرزندان معصوم (ع) آنان است.
حضرت ام‌البنين خود را نه به عنوان جانشين فاطمه (س) بلكه به عنوان خادم فرزندان فاطمه (س) مي‌دانست. عباس (ع) از اين سرچشمه ادب، تربيت آموخت كه برادرش حسين (ع) را هميشه يا سيدي، يا اباعبدالله خطاب مي‌كرد. اگر چه هر دو از يك پدر بودند اما تواضع و ادب او نسبت به حسنين (ع) به علت نگرش عميق او به عظمت حضرت زهرا (س) بوده و اين درسي است كه از كودكي حضرت ام‌البنين به آنها آموخت.
امر مقدس تربيت براي زنان به عنوان يك امتياز مهم مطرح شده است كه در اين راستا ام‌البنين يكي از از مربيان تاريخ قلمداد مي‌شود؛ تا هستي برجاست و صفات عباس (ع) بر زبان‌ها جاري است سخن از ام‌البنين مي‌شود. آري درس ادب، ولايتمداري، عشق به همنوع و آشنايي با دردهاي زمان از جمله درس‌هايي بود كه چهار پسر ام‌البنين در مكتب مادر آموختند و با آنها جاودانه شدند. ام‌البنين پس از واقعه عاشورا وفات كرد و در بقيع و در نزديكي فاطمه زهرا (س) به خاك سپرده شد.
ابونصر نجاري در كتاب خود به نام «سرالسلسله العلويه» مي‌گويد: اميرمومنان پس از فاطمه (س) از قبيله فهد تنها از ام‌البنين فرزند داشت و او پيش از آن حضرت و نيز پس از وفات او با كس ديگر ازدواج نكرد.
عمر رضا كحّاله در «اعلام النساء» نيز مي‌گويد او شاعري خوش بيان بود. همچنين شاعر توانا، شيخ احمد دجيلي گفته است: «ام‌البنين و ما اسمي هذاياك خطوت بالصبر و الايمان ذكراك» (اي ام البنين! چقدر از خصوصيات والايي برخورداري به سبب شكيبايي و ايمانت، ياد تو جاودانه شد.)
منبع:حج
211008
گزارش خطا
