عقیق: ابو هریره اعتراف می کند که:

دیدم که رسول خدا(ص) حضرت امام حسین(ع) را بر دوش خویش نشانده بود و می فرمود: من حسین را دوست دارم تو هم او را دوست بدار.(1)

جابر بن عبدالله انصاری می گوید:

ما همراه رسول خدا(ص) حرکت می کردیم . حضرت امام حسین(ع) نیز با پیامبر(ص) بود که عطش بر او غلبه کرد. از پیامبر(ص) تقاضای آب نمود. ولی آب پیدا نشد. رسول خدا(ص) زبانش را در دهان امام حسین(ع) گذاشت .آن گرامی آن قدر مکید تا سیراب شد.(2)

ابن عباس می گوید: یک روز حضرت رسول(ص)، امام حسین(ع) را بر دوش خویش سوار کرده بود، مردی از حاضرین گفت:

ای پسر چه مرکب خوبی سواری! پیامبر(ص) فرمود: و چه سوار و راکب خوبی.(3)

ابن عباس می گوید: پس از سه روز ابراهیم از دنیا رفت. و پیامبر(ص) هر وقت امام حسین(ع) را می دید او را به سینه می چسبانید و لبهای او را می بوسید و می فرمود: فدای کسی شوم که ابراهیم فرزندم فدایش شد.(4)

از حضرت سیدالشهدا(ع) روایت شده که فرمود: رسول گرامی اسلام به من می فرمود: ای پسرم تو جگر گوشه من هستی . خوشا به حال کسی که تو و ذریه ات را دوست بدارد و وای بر احوال کشنده تو باد.(5)

سلمان فارسی می گوید: «حسین در دامن رسول اکرم(ص) نشسته بود و حضرت او را می بوسید و می فرمود: تو بزرگی و پدر بزرگانی،تو امام و پسر امامانی،تو حجت خدایی و پسر حجت خدایی و پدر حجتهای خدایی، و آن حجتهای خداوند نه نفرند که از نسل تو هستند و نهمین آنان قائم آل محمد است.»(6)

پی نوشت ها:

1_(احقاق الحق،ج11،ص298)

2_(ترمذی،ج3،ص198)

3_(احقاق الحق،ج11،ص316)

4_( احقاق الحق،ج11،ص316)

5_(ترجمه ارشاد مفید،ج2،ص139)

6_(مجمع الزوائد هیثمی، ج9، ص185)

211008