عقیق: امام حسین(ع) فرمودند: بر آنچه خدا راضی است ما نیز راضی و خشنودیم در مقابل بلا و امتحان او صبر و استقامت می ورزیم و اجر صبرکنندگان را بر ما عنایت خواهد نمود.
فرمودند: ما اهل بیت(ع) از خودمان پسند نداریم،ما آنچه را می پسندیم که خدا برای ما پسندیده باشد، هر راهی را که خدا برای ما معین کرده است، ما همان راه را می پسندیم.
حضرت امام محمد باقر(ع) به عیادت جابر می رود. احوال او را می پرسد. امام باقر(ع) جوان است و جابر از اصحاب پیغمبر و پیرمرد است. جابر عرض می کند: بابن رسول الله در حالی هستم که فقر را بر غناء، بیماری را بر سلامت، و مردن را بر زنده ماندن ترجیح می دهم. امام(ع) فرمود: ما اهل بیت(ع) این طور نیستیم، ما از خودمان پسندی نداریم، ما هر طوری که خدا مصلحت بداند همان برایمان خوب است و می بینیم روز عاشورا اباعبدالله الحسین(ع) از روی اسب به روی زمین می افتد و در همان حال می فرماید:
رضاً بقضائک و تسلیماً لامرک، لا معبود سواک، یا غیاث المستغیثین.(1)
امام(ع) مناجات خویش را با این جملات به پایان رسانید.
(قتیبه) از یاران امام صادق(ع) می گوید: برای عیادت از فرزند بیمار امام به منزل امام صادق(ع) رفته بودم، امام را جلوی منزل دیدار کردم که افسرده و محزون بود، حال کودک را جویا شدم، فرمود:«به خدا سوگند او رفتنی است، آنگاه داخل منزل شد و پس از مدتی بیرون آمد در حالی که اندوهش تسکین یافته بود.) من امیدوار و خوشحال شدم و گمان کردم بیمار بهبود یافته است، بار دیگر از حال کودک پرسیدم، فرمود:«از دنیا رفت» با شگفتی گفتم: فدایت شوم هنگامی که زنده بود غمگین و افسرده بودید و اینک که فوت کرده است اندوهگین نیستید؟
فرمود: ما خاندانی هستیم که پیش از مصیبت اظهار نگرانی می کنیم ولی چون قضای الهی وقوع یابد راضی به رضای خدا و تسلیم امر اوییم.(2)
پی نوشت ها:
1_(مقتل مقدم، ص 357؛ قمام زخار، ص262)
2_(کافی،ج3،ص225؛بحار،ج47،ص49)
