امام علی(ع) که در این نامه درس های اخلاقی فراوانی را به جامعه می دهد در ادامه می افزاید:وقتى كه برادرت را اندرز مى دهى چه نيك و چه ناهنجار ، سخن از سر اخلاص بگوى و خشم خود اندك اندك فرو خور كه من به شيرينى آن شربتى ننوشيده ام و پايانى گواراتر از آن نديده  ام . با آنكه با تو درشتى كند ، نرمى نماى تا او نيز با تو نرمى كند .

امام ادامه می دهد: به دشمن خود احسان كن كه آن شيرينترين پيروزى است. اگر از دوست خود گسستن خواهى ، جايى براى آشتى بگذار كه اگر روزى بازگشتن خواهد ، تواند . اگر كسى درباره تو گمان نيك برد ، تو نيز با كارهاى نيك خود گمانش را به حقيقت پيوند . به اعتمادى كه ميان شماست ، حق دوستت را ضايع مكن ، زيرا كسى كه حق او را ضايع كنى ، ديگر دوست تو نخواهد بود . با كسانت چنان كن كه بى بهره ترين مردم از تو نباشند. 

 

همچنین امام در ادامه با کلام صریح در مورد دوستی با دیگران می فرماید:با كسى كه از تو دورى مى جويد، دوستى مكن و نبايد دوست تو در گسستن پيوند دوستى ، دليلى استوارتر از تو در پيوند دوستى داشته باشد. و نبايد انگيزه اش در بدى كردن به تو از نيكى كردن به تو بيشتر باشد. ستم آنكه بر تو ستم روا مى دارد در چشمت بزرگ نيايد ، زيرا در زيان تو و سود خود مى كوشد . پاداش كسى كه تو را شادمان مى  سازد، بدى  كردن به او نيست.