مجتهدی از تبار مالک اشتر

تولد و تحصیل

شیخ محمد حسین در سوم شعبان سال 1323 مصادف با روز میلاد امام حسین(ع) به دنیا آمد. پدر گرامی اش علاه شیخ محمد رضا ،عالمی بسیار متواضع و از جمله عباد و زهّاد زمان بود که در حقیقت اولین مربی پسرش بوده است.

شیخ محمدحسین دوران صباوت را در فضای با معنویت خانواده سپری کرد و در مدت کوتاهی قرآن، ادبیات عرب و فارسی را به نیکی آموخت.

در اوائل بلوغ، تحصیل علوم دینی را شروع کرد ولی از اساتید این دوره از تحصیل شان، خبری در دست نیست، اما به گفته خودشان شرح لمعه را نزد فقیه کامل حاج شیخ میرزا محمدحسن قاضی عسکر اصفهانی فرا گرفت.

هجرت به نجف اشرف

تنها هفده سال داشت که جهت ادامه تحصیل از مسقط الرأس خود اصفهان روانه شهرولایت شد. شیخ در نجف اشرف ابتدا به تکمیل سطوح عالی خود همت گماشت و پس از آن قدم در مسیر اجتهاد نهاد. در این طریق صعب العبور روش بزرگان را پیشه خود ساخت و به محضر استوانه های دینی شتافت. در اصول و فقه مجلس درس آیات ضیاء عراقی، سید ابوالحسن اصفهانی، شیخ عبدالحسین رشتی، آقا ابراهیم اصطهباناتی، شیخ حلی نجفی و میرزا عبدالهادی شیرازی را مغتنم شمرد و خود موفق به فتح قله بلند اجتهاد شد.

ایشان در علم رجال از سید ابوتراب خوانساری و در تفسیر از علامه شیخ محمدجواد بلاغی بهره ها اندوخت. در علوم عقلی و حکمی از آقا سید حسین بادکوبه ای شاگرد برجسته میرزا حسن کرمانشاهی و میرزا ابوالحسن جلوه استفاده کرد. استاد اخلاق و تهذیب نفس شیخ کلباسی آقا شیخ مرتضی طالقانی و سید جمال الدین گلپایگانی بودند که از ایشان در رسیدن به مقامات روحانی و فتوحات معنوی دستگیری نموده اند.

حج پربرکت

آیت الله کلباسی در سال 1360 ق در 37 سالگی جهت زیارت خانه خدا و مزار شریف رسول اکرم و ائمه بقیع علیهم السلام عازم مکه و مدینه منوره شد و مدت چهارده ماه در آن سرزمین ساکن شد.

ایشان در آن مدت وجود کتابخانه های بزرگ و منابع غنی آن دیار را مغتنم شمرد و از فرصت بدست آمده در جهت پژوهش های گسترده و پرمغز در موضوعات گوناگون گام های موثری برداشت.

اقامت در قم

این عالم ربانی پس از ادای فریضه حج به نجف اشرف بازگشت و مشغول تدریس و تالیف شد و پس از مدتی دچار بیماری شد و برای درمان به ایران آمد.پس از بهبودی نسبی، قصد مراجعت به نجف اشرف را داشت که پزشکان تهران ایشان را به دلیل شرایط آب و هوایی شهر نجف از چنین کاری بازداشتند و در نتیجه معظم له برخلاف میل باطنی خود در قم رحل اقامت می افکند و تا پایان عمر در این شهر ماندگار شد.

شیخ در نظر دیگران

افرادی که با آیت الله کلباسی معاشرت داشتند به اخلاق نیکو و تواضع فراوان و پایبندی به ایشان به آداب و سنن اسلامی گواهی داده اند. علامه شیخ آقا بزرگ تهرانی ایشان را به عناوینی چون دانشمند فرزانه، عالمی جلیل القدر و فاضلی پارسا ستوده است.

شیخ محمد شریف رازی در کتاب آثار الحجه می نویسد: آیت الله حسین کلباسی از علمای اعلام و فقهای کرام حوزه، عالمی عادل و فاضلی کامل و فقیهی زاهد، واجد عنوان حسب و نسب و دارای مقام علم و عمل، صاحب فاصله و صفات حمیده و از بیت علم و فضلیت است برای معالجه به ایران آمد و بعد از مدتی در قم رحل اقامت افکنده و به تدریس

اشتغال داشتند

کمالات اخلاقی

شیخ کلباسی ،علم و اخلاق را از دودمان نامدار خود به ارث برده بود. وی مردی نیکورفتار و مقید به آداب اخلاقی بود. معاشرت با عارفان الهی او را اهل سیر و سلوک ساخته بود. دائم الذکر و حافظ بسیاری از سوره های قرآن و دعا بود. زندگی زاهدانه ای داشت و دنیا طلبی و تعلقات مادی او را شکار نکرده بود.

آثار علمی گرانبها

از قلم و بنان آیت الله کلباسی آثار فراوانی نگارش یافته که می توان به این موارد اشاره کرد: غریب القرآن، غریب الحدیث، فضایل اهل بیت علیهم السلام؛ بشری الطالبین فی الادعیه و الختومات و بعض العلوم الغریبه، شرح بر کفایه الاصول آخوند، شرح بر عروه الوثقی، تقریرات درسی آقایان سید ابوالحسن اصفهانی، میرزا عبدالهادی شیرازی، شرحی مزجی بر باب حادی عشر، غرائب و قصار الکلم من الکتاب و السنه.

تقریرات درس اصول آقا ضیاء الدین عراقی که دوره کامل آن است با مقدمه فرزند عالمش و با عنوان وسیله الوصول الی الحقایق الاصول و به همت انتشارات جامعه مدرسین حوزه علمیه قم به چاپ رسید.

دستگیری از محرومان

مرحوم کلباسی به مانند اجداد با کرامتش در برآوردن نیازهای مردم و دستگیری از محرومان پر تلاش و با انگیزه بود. در این زمینه خانه ایشان مامن محرومان و نیازمندان بود و از آبرویی را که خداوند به ایشان ارزانی کرده بود در این راستا دریغ نمی ورزید.

صدقه جاریه

یکی از کارهای حسنه شیخ کلباسی، احیاء آثار خطی گذشتگان بود و در این باب نام ونشانی از خود ثبت نمی کرد و معتقد بود که ملائکه الهی این کارها را در نامه اعمالش ثبت می کنند و دیگر نیاز به ثبت آن بر پشت جلد آثار قلمی نیست.

یکی از صدقات جاریه ایشان ، تهیه ، تحقیق و چاپ و نشر کتاب بسیار ارزشمند «عقد الدرر فی اخبار المنثطر» اثر یوسف بن یحیی بن علی بن عبدالعزیز مقدس سلمی شافعی است. شیخ برای به دست آوردن نسخه های خطی این کتاب در سال 1356 به کشور آلمان سفر کرد و از کتابخانه سلطنتی برلین میکرو فیلم آن را تهیه و متن کامل را استنساخ کرد . سپس به مصر رفت و به مدت شش ماه با تحمل مشکلات غربت و هزینه های فراوان دیگر نسخه های آن را از کتابخانه معهد المخطوطات الربیه تهیه و مقابله کرد سپس یکی از پژوهشگران مشهور الازهر به نام دکتر عبدالفتاح محمد حلو را واداشت تا این کتاب را تحقیق و تصحیح نماید. شیخ با مجوزی که از اداره نظارت بر چاپ قاهره گرفته اند آن کتاب را بارها در قاهره، ریاض، تهران، اردن و مسجد مقدس جمکران به مرحله چاپ و نشر رسانده اند.

غروب خورشید

شیخ وارسته پس از 95 سال تلاش در عرصه های تحصیل، تدریس و خدمت به خلق و تربیت شاگردان، عاقبت در روز دوشنبه نهم رجب المرجب سال 1418 مصادف با نوزدهم آبان 1376 خورشیدی دعوت حق را لبیک گفت. پیکر پاک آن مرحوم پس از تشییع باشکوه و اقامه نماز توسط آیت الله بهجت در یکی از حجره های قسمت شرقی صحن بزرگ حرم مطهر حضرت معصومه(س) نزدیک مقبره شیخ فضل الله نوری به خاک سپرده شد.