بازخوانی خطبه 149 نهج البلاغه؛
وصیت امام علی (ع)به مسلمانان چه بود؟
سال چهل هجری قمری فرا رسیده است و با وجود اینکه امت مسلمان در اجرای دستورات امام علی (ع) نافرمانی های بسیار کردند،اما بازهم ایشان خیرخواه امت رسول خدا است.
عقیق:امیرالمومنین علی (ع)در آخرین روزهای
عمر شریف خود، در حالی که مردم آن زمان حق رهبر خود را ادا نکردند و از
اجرای دستوراتش سر باز زدند، اما بازهم این وجود نازنین برای مردم از جانب
خداوند طلب عفو و بخشش می کند و در خطبه 149 کتاب شریف نهج البلاغه می
فرماید:وصیت من اینکه چیزی را شریک خدا قرار ندهید و سنت و شریعت رسول خدا
را ضایع نکنید.این دو ستون محکم را برپا دارید و این دو چراغ را فروزان
نگهدارید و تا آن زمان که از حق منحرف نشده اید، سرزنشی نخواهید داشت که
برای هرکس به اندازه توانایی او وظیفه ای تعیین گردید و نسبت به، افراد
جاهل و نادان تخفیف داده شده است، زیرا که پروردگار رحیم، دین استوار و
پیشوا آگاه است.من دیروز رهبر شما بودم و امروز مایه پند و عبرت شما هستم، و
فردا لز شما جدا خواهم شد.خدا شما و مرا بیامرزد.
سپس
امام در ادامه می فرماید:اگر از این ضربت و در این لغزشگاه نجات یابم که
حرفی نیست.ام اگر گام ها بلغزد و از این جهان بروم ما نیز چون دیگران در
سایه شاخسار درختان مسیر وزش باد و باران و زیر سایه ابرهای متراکم آسمان
پراکنده می شویم آثارمان روی زمین نابود خواهد شد.من از همسایگان شما بودم
که چند روزی در کنار شما زیستم و به زودی از من جز جسدی بی روح و ساکن پس
از آن همه تلاش و خاموش پس از آن همه گفتار باقی نخواهد ماند پس باید سکوت
من و بی حرکتی دست و پا و چشم ها و اندام من مایع پند و اندرز شما گردد که
از هر منطق رسایی و از هر سخن مواثری عبرت انگیز تر است وداع و خدافطی من
با شما چونان جدایی کسی است که آماده ی ملاقات با خداست فردا ارزش ایام
زندگی مرا خواهید دید و راز درونم را خواهید دانست پس از آنکه جای مرا خالی
دیدید و کسی دیگر جای من نشست مرا خواهید شناخت.
منبع:باشگاه خبرنگاران