بدون دوستی و محبت اهلبیت (ع)، رسیدن به کمال معنوی، دست نیافتنی نیست زیرا پذیرفتن اعمال مسلمین منوط به ولایت و عشق به آل محمد (ص) است، و تقرب به حی متعال و رسیدن به سعادت دنیا و آخرت با عشق به سلسله عصمت گره خورده است.
بر اين رسالت مزدی از شما، جز دوست داشتن خويشاوندان، نمیخواهم
آینه:
حکایت؛ مرحوم آیتالله میرزا جواد تبریزی(ره) وقتی شنیدند عدهای در قضیه هجوم به خانه حضرت زهرا (س) شبهه میکنند، در گرمای شدید تابستان قم با پای برهنه، بر سر و صورت زنان خارجشده و فاطمیه را به عاشورای دوم تبدیل کردند، در زمانی که در مجلس روضه مینشستند، مانند باران اشک میریختند و میگفتند، از این اشکها دو هدف دارم اول برای نجاتم در روز قیامت، دوم اینکه مردم و طلاب ببینند و یاد بگیرند که چگونه باید به اهلبیت (ع) ابراز احساسات کنند.
همچنین نقل میکنند یکی از شاگردان در درس آقا چند بار اشکال کردند و آقا پاسخ دادند، اما او قانع نشد، آیتالله تبریزی گفتند: بعد از درس اشکال کن اما شاگرد گفت: این مجلس درس است، باید سؤال کنیم و شما جواب بدهید، مجلس روضه که نیست! بغض گلوی این عالم پاکدل را گرفت و گفتند: شیخ! این حرف را نزن! مقام روضه بسیار رفیع است، من دوست داشتم روضهخوان امام حسین (ع) باشم، چون صدا نداشتم موفق نشدم، من افتخار میکنم روضه خوان اهلبیت (ع) باشم.
سعدی اگر عاشقی کنی و جوانی عشق محمد بس است و آل محمد