ماجرای دختر خاله قلابی استاد قرائتی!

من شرم كردم كه تماشاچى باشم

توفيقى بود چند عاشورا كربلا بودم. روز عاشورا مردم كربلا عزادارى را زود تمام كرده و به استقبال هيئت طويريج  مى ‏روند.

من علماى زيادى را ديدم كه پابرهنه در اين هيئت شركت كرده و به سر و سينه مى ‏زدند؛ از جمله شهيد محراب آيت‏اللّه مدنى. از ايشان پرسيدم: راز اين قصه چيست؟. گفتند: سيدبحرالعلوم كه از علماى بزرگ نجف بود، براى زيارت به كربلا آمده بودند. در مسير راه حرم، به تماشاى هيئت عزاداراى طويريج مى ‏ايستد. ناگهان مردم مى ‏بينند سيد بحرالعلوم عبا و عمّامه را به كنارى گذارده و به داخل جمعيّت رفته و ياحسين! ياحسين مى ‏كند.

طلبه ‏ها مى ‏روند آقا را از داخل جمعيّت نجات دهند تا زير دست و پا له نشود؛ امّا اجازه نمى ‏دهند. بعد از عزادارى مى ‏بينند سيد در آستانه غش كردن است، علّت اين حركت را مى ‏پرسند؟. سيد مى‏گويند: همين كه مشغول تماشاى هيئت بودم، حضرت مهدى عليه السلام را ديدم كه با پاى برهنه و سرِ بدون عمامه، در ميان عزاداران به سر و سينه مى ‏زند؛ من شرم كردم كه تماشاچى باشم.

امامت تو با طلا مخلوط است!!.

پس از اينكه كتاب امامت را تأليف كردم، به حرم امام رضا عليه السلام رفتم و از امام خواستم تا مزد و پاداش مرا بدهد. وقتى كه از حرم بيرون مى ‏آمدم، درهاى طلايى را بوسيدم امّا درهاى چوبى را حال نداشتم،‏ ببوسم. به خود گفتم: كتاب امامت نوشتى، امّا امامت تو با طلا مخلوط است!!.

دخترخالۀ قلابی قرائتى‏!

از قم به طرف تهران حركت مى‏كرديم كه نزديك پليس راه، وقت اذان و نماز شد، گفتيم: با بچه ‏هاى پاسگاه نماز را بخوانيم و بعد وارد شهر شويم. همزمان با رسيدن ما به پليس راه و در حين بازديد از مسافران اتوبوسى، به خانمى مشكوك مى ‏شوند، مشخصات او را جويا مى ‏شوند، او خودش را به عنوان دخترخاله آقاى قرائتى معرّفى مى ‏كند. امّا از شانس بد او، ما از راه مى‏رسيم. دروغگو رسوا شد و اظهار شرمندگى و پشيمانى كرد.

پیاده راه رفتنِ قرائتى هم حُقّه ‏بازیه!

بعد از انقلاب در روزگار ترورها و ناامنى و در يك روزِ راهپيمايى، با ماشين به راهپيمايى رفتيم. در راه ديدم مردم نگاه مى ‏كنند. يكى گفت: اين آخوندها ما را به راهپيمايى دعوت مى ‏كنند امّا خودشان از ماشين پياده نمى ‏شوند!.

ماشين را پارك كرديم و پياده با مردم همراه شديم. شخصى گفت: آقاى قرائتى غيبت شما را كردم، گفتم: اين قرائتى هم حقّه ‏بازه، پياده راه مى ‏رود تا بگويد من آخوند خوبى هستم!!.

نگاه به مزار شهدا، اثرش از سخنرانى من بيشتر است

از من دعوت شد در بهشت ‏زهرا براى بزرگداشت شهدا سخنرانى كنم. گفتم: نگاه به مزار شهدا، اثرش از سخنرانى من بيشتر است.

سلام شهرتی ثواب ندارد!

شخصى از جلوى من گذشت و سلام كرد، من جواب سلام او را دادم. وقتى از كنار من گذشت از كسى پرسيد: اين همان آقاى قرائتىِ تلويزيون نيست؟. دوستش گفت: چرا. برگشت و اين دفعه محكم گفت: سلام عليكم.

گفتم: سلام اوّلى ثواب داشت؛ ولی سلام دوّم به خاطر اين بود كه من در تلويزيون هستم و به خاطر شهرت من بود.

چنان شما را بخندانم كه نتوانيد لب ‏هاى خود را جمع كنيد!

خداوند شهيد مطهرى را رحمت كند. چون مرا مى‏شناخت و برنامه ‏هاى مرا ديده بود، مرا به صدا و سيما فرستاد. به سراغ رئيس وقت صدا و سيما رفتم. وی گفت: تلويزيون جاى آخوند نيست؛ اينجا بازى نيست؛ مسئله هنر است.

گفتم: احتمال نمى ‏دهى كه من معلّمِ هنرمندى باشم؟.

دستور داد مرا به اتاقى بردند كه عدّه ‏اى از هنرمندان نشسته بودند. گفتند: حرف حساب تو چيست؟.

گفتم: من يك معلّم هستم و مى ‏خواهم درس بدهم. از اين لحظه تا دو ساعت مى‏ توانم با حرفِ حقّ شما را چنان بخندانم كه نتوانيد لب ‏هاى خود را جمع كنيد. ساعت گذاشتند و من برنامه بسيار شادى را اجرا كردم و بالاخره ورود من به تلويزيون مورد قبول آنان واقع شد.

وقتی که نقاط ضعف و قوّت خود را مى‏ فهمم!

شخصى از من پرسيد: آقاى قرائتى! آيا خودت هم از تلويزيون برنامه خودت را مى ‏بينى؟. گفتم: بله، خوب هم گوش مى ‏كنم. چون در آن وقت است كه نقاط ضعف و قوّت خود را مى‏ فهمم.

غصه ای که از بُخل فرهنگى‏ او خوردم!

منزل يكى از دوستان مهمان بودم. يادداشت ‏هاى او را مطالعه كردم. مطالب خوبى داشت. از او خواستم از نوشته‏ هايش استفاده كنم و در تلويزيون بگويم. گفت: نمى ‏دهم. هرچه اصرار كردم گفت: راضى نيستم بنويسى. دفتر را پس دادم و از اين بُخل فرهنگى غصه خوردم.