«وَ إِذا لَقُوا الَّذينَ آمَنُوا قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا إِلى‏ شَياطينِهِمْ قالُوا إِنَّا مَعَكُمْ إِنَّما نَحْنُ مُسْتَهْزِؤُنَ» (بقره 14)

 ترجمه: منافقان، هرگاه با اهل ایمان ملاقات كنند، مى ‏گویند: «ما (نیز همانند شما) ایمان داریم»، ولى هرگاه با شیطان ‏صفتانِ (همفكرِ) خود خلوت كنند، مى ‏گویند: «ما با شما هستیم، ما فقط مسخره كننده (اهل ایمان) هستیم».

 از دیگر آثار و نشانه‏ هاى نفاق آن است كه منافق، یك شخصیتِ مستقل و پایدار ندارد. در هر محیطى، رنگ آن محیط را به خود گرفته و همرنگ آنان مى ‏گردد. وقتى در جمع مؤمنان قرار مى‏ گیرد، اظهار ایمان مى ‏كند، اما وقتى در میان دشمنان قرار مى‏ گیرد با آنان هم‏ صدا شده و علیه مؤمنان سخن مى‏ گوید و آنان را مسخره مى ‏كند.

این آیات به ما هشدار مى ‏دهد كه فریب ظاهر افراد را نخورید و هركس را كه ادعاى ایمان كرد، مؤمن نپندارید، بلكه ببینید با چه كسانى رفت و آمد مى ‏كند و دوستان او چه كسانى هستند. نمى ‏توان پذیرفت كسى مؤمن باشد ولى با دشمنان دین و رهبر، دوست و رفیق باشد. ایمان، با سازش با دشمنان دین نمى ‏سازد. لازمه ایمان، دشمنى با دشمنان خداست.

 از این آیه مى ‏آموزیم كه:

* انسان ‏هایى كه سبب انحراف دیگران مى ‏گردند، شیطان هستند، از آنان دورى كنیم.

 * مخفى كارى و دورویى، نشانه نفاق و ترس است.

 * منافقان، بازوهاى دشمنان در جامعه ‏اند و همگام با خواسته ‏هاى آنان حركت مى ‏كنند.