در آیات 16 تا 33، داستان ولادت حضرت عیسی(ع) بدین صورت آمده است:
(و در کتاب آسمانی از مریم یاد کن، آنگاه که از کسان خویش در مکانی شرقی کناره گرفت و خود را از آنان پنهان داشت.
آنگاه روح خویش ]جبرییل[ را به سوی او فرستادیم، که به صورت انسانی عادی در نظر او مجسم گردید. مریم گفت: «اگر پرهیزگاری، من از تو به خدای رحمان پناه می‌برم.» گفت: «من فرستاده پروردگارت هستم تا به تو پسری پاکیزه ببخشم» گفت: «چگونه مرا پسری باشد! هیچ بشری به من دست نزده است و من بدکار نبوده‌ام!» ]جبرئیل[ گفت: «]امر خدا[ چنین است. پروردگارت فرموده است که آن، بر من آسان است و ]اراده کرده‌ام[ تا او را نشانه‌ای برای مردم و رحمتی از جانب خویش قرار دهم» و این امری قعطی است.
پس ]مریم[ به او ]عیسی[ باردار و با او در مکان دور افتاده‌ای پناه گرفت، تا اینکه دردزایمان او را به سوی تنه درخت خرمایی کشانید. گفت: «ای کاش پیش از این مرده بودم و یکسری فراموش شده بودم.»
پس، از فرودست او ]عیسی(ع)[ ندا داد که: «غمگین مباش، پروردگارت در فرودست تو جویباری روان کرده است و تنه درخت خرما را به سوی خود تکان ده تا بر تو خرمای تازه فرو ریز.د پس بخور و بیاشام و دیده روشن‌دار. آنگاه اگر کسی را دیدی اشاره کن: «من برای خدای رحمان روزه ]سکوت[ نذر کرده‌ام، پس امروز اصلا با کسی سخن نخواهم گفت.»
سپس ]مریم[ در حالی که او را ]نوزادش را[ در آغوش گرفته بود به نزد قومش آورد؛ گفتند: «ای مریم به راستی کار دهشتناکی مرتکب شده‌ای! ای خواهر هراون، نه پدرت نابکار بود و نه مادرت بدکار!»
مریم هیچ نگفت و فقط به او ]نوزاد[ اشاره کرد. گفتند: «چگونه با کودکی که در گهواره است سخن بگوییم؟» ]نوزاد به سخن در آمده[ گفت: «من بنده خداوندم که به من کتاب آسمانی داده و مرا پیغمبر قرار داده است و هر جا که باشم مرا با برکت گردانده و تا زنده‌ام مرا به نماز و زکات سفارش فرموده است و نسبت به مادرم نیکوکار کرده و مرا زورگوی سخت‌دل نگرانده‌ است و درود یاد بر من در روزی که زاده شدم و روزی که درگذرم و روزی که زنده برانگیخته‌ شوم.» )
در این سوره همچنین به داستان حضرت زکریا(ع) و فرزندش حضرت یحیی(ع) اشاره شده است.
حضرت یحیی(ع) نیز بطور معجزه آسا به دنیا آمد، زیرا پدرش پیری فرتوت و مادرش زنی نازا بود و هر دو از فرزنددار شدن مایوس بودند. در چنین حالی خدای تعالی یحیی را به ایشان کرامت نمود و به یحیی(ع) از همان کودکی حکمت عطا فرمود او نیز از کودکی خدا را عبادت می‌کرد.
این سوره علاوه بر پیامبرانی که نامشان برده شد، از سرگذشت حضرت ابراهیم و حضرت موسی(ع) سخن به میان می‌آورد و به برخی دیگر از انبیای الهی اشاره می‌کند. سپس در آیه 58 در مقام نتیجه‌گیری می‌فرماید:
( آنان کسانی بودند که خداوند برایشان نعمت ارزانی داشت... هر گاه آیات خداوند رحمان بر آنان خوانده می‌شد، گریان به سجده می‌افتادند. )

پی نوشت:

کتاب گلستان سوره‌ها – ص 120
محمد حسین جعفری

منبع:تسنیم