روح انسانی هم مثل کودک است. چند کلمه از کلمات پیامبر(ص) و ائمه(ع) را به او یاد بده، تا نطق او باز شود. نطقش که باز شد با شما حرف می زند و شما را رها نمی‌کند. در حین کار می‌گوید: علی جان، علی جان... وقتی گرسنه شد، می‌گوید: بگو؛ یا رازق! از درون به شما یاد می‌دهد. شما ابتدا نطق او را باز کردید. حالا او ول کن نیست. در قبر و قیامت هم این چنین است.
روح انسان حکم بچه را دارد. خیلی زود یاد می‌گیرد. در نماز و جای خلوت با توجه به او بده تا قشنگ تحویل بگیرد. وقتی تحویل گرفت، اگر مشغول دنیا هم باشی نمی‌گذارد غافل بمانی؛ به کلی انسان را از افکار و خیالات دیگر، به طرف خود می‌کشاند. در عین حال که مشغول کار دنیا هستی، تو را در یاد خدا و ائمه(ع) نگاه می‌دارد. در قبر هم چنین است، آن جا که خلوت هم هست.

پی نوشت:

کتاب طوبی محبت – ص 118
مجالس حاج محمد اسماعیل دولابی

منبع:تسنیم