عقیق:خبرنگار تازه‌کاری برای پوشش خبری همایشی رفته بود و بعد از ساعتی، بی خبر به دفتر تحریریه برگشت. دبیر خبر از او پرسید چرا هیچ خبری نفرستادی و خبرنگار ناشی گفت: سالن آتش گرفت و همایش کنسل شد. خبرنگار با نگاه بهت آمیز دبیر مربوطه روبرو شد.

هفته گذشته، رسانه‌ها به احترام اجتماع اربعین در عراق، تمام قد ایستادند تا عظمت مردمانی را ببینند که چندسالی است از همه دستگاه‌های فرهنگی سبقت گرفته اند و خود ابررسانه شدند. اجتماعی که نشان داد شمایل امنیت، اقتصاد، فرهنگ، روابط انسانی و حتی خط کشی‌های مرزها در حال تغییر است.

راهپیمایی اربعین امسال هم مثل سالهای اخیر برگزار شد و این ستاره دنباله دار برای سالهای آتی ادامه خواهد داشت. وصف و سکوت این اجتماع، هر دو در حقش ظلم است ولی ظرفیتی عظیم در جغرافیای انسانی شیعه آزاد شده است که مورد غفلت هنرمندان است. تنها برنامه جدی هنری که در مسیر بین المللی نجف تا کربلا بود، اجرای یک تئاتر ایرانی با عنوان «النجم الثاقب» بود و چند اجرای تواشیح و البته شبیه خوانی‌هایی که عراقی ها داشتند.

سینماگر ایرانی یا باور ندارد که در این اجتماع، مخاطب وسیعی را می تواند پای حرفهایش بنشاند یا اینکه اصلا حرفی برای این عرصه بین المللی ندارد. سازمان سینمایی عرصه های بین المللی نگاه را در بازارهای فیلم شیک و ویترینهای جشنواره‌ها می بیند. اکران کننده فیلم محمدرسول الله (ص) هنوز درگیر اکران داخلی است و دلخوش به اکران محدود در چند کشور اروپایی است. قصه‌های سینمای ایران در خیابانهای تهران گیر کردند و حتما خودشان می دانند که قدرت جذب مخاطب بین المللی شان، بیش از چند جایزه جشنواره ای نیست. اینها همه دلیلی است بر اینکه بگوییم سینمای ایران، چندسالی است سرش به جای دیگری گرم است. اگر نقدی بر تقلیل‌گرایی این روزهای سینمای ایران بشود، می‌گویند همه را رها کردید و از سینما توقع دارید.

توقع از سینما بیشتر به خاطر قدرت تاثیرگذاری آن به نسبت سایر فرمهای قصه گویی است و توقع از سینمای ایران بیشتر به خاطر حافظه مخاطبان بین المللی منطقه از آثار نمایشی سالهای نه چندان دور است. شاهد مثال آن نامگذاری موکبهای عراقی است که در سالهای اخیر به مختارثقفی نامگذاری شدند و عکس فریبرز عرب نیا بازیگر نقش مختار، که تمثالی بر سر در موکبها شده است یا پخش چندین باره سریالهای «مختارنامه»، «مریم مقدس»، «یوسف پیامبر»، فیلم سینمایی «سفیر» در کشورهای منطقه، تنها نمونه‌های اندکی از قدرت رسانه ای سینمای ایران در بازار عامه کشورهای منطقه است که از آن غفلت می‌شود.

فیلمسازی که می تواند حرفهایی در قد و قواره بین المللی بزند به کناره می رود و درگیر ساخت «دندون طلا» می‌شود. همین می شود که دایره انتخاب مخاطبان سینمای ایران محدود می‌شود، داستانهایش تکراری، مخاطبانش تکراری و بازار عرضه اش هم تکراری.

منبع:تسنیم