عقیق:محمد کلهر: دشمن روی نقطه حساس دست می‌گذارد؛ اختلاف عرب و عجم. بدین ترتیب ابن‌شُمیط، خامِ پیشنهاد ابن‌وهب می‌شود و کیان ایرانی و یارانش را پیاده راهی جنگ با زبیریان می‌کند. نبرد سختی در می‌گیرد و کیان در بذل جان دریغ نمی‌کند. بدین ترتیب، فتنه قومیتی کار خود را می‌کند و مختار در فراق یکی از وفادارترین یاران خود عزادار می‌شود.
بیش از 1300 سال پیش دشمن از حربه تفرقه‌افکنی میان عرب و عجم استفاده کرد و موفقیت نصیبش شد. اکنون سلاح‌ها و شیوه‌های نبرد پیشرفته شده‌اند اما دشمن هنوز هم از این سلاح قدیمی بهره می‌برد و بر پیکره دنیای اسلام ضربه می‌زند. جدیدترین این ضربات بعد از فاجعه منا بر جهان اسلام فرود آمد و تبعات آن همچنان ادامه دارد.
ماجرا از آنجا آغاز شد که حدود 500 نفر از حاجیان بی‌گناه ایرانی، قربانی سهل‌انگاری و بی‌کفایتی سعودی‌ها شدند، اما موج‌سواری دشمن کار خودش را کرد و توده مردم به جای اینکه حکومت سعودی را مقصر بدانند و از آل سعود مطالبه‌گری کنند، ماجرا را تا حد عرب‌ستیزی تنزل دادند. دامنه این موضوع به تریبون‌های ملی نیز کشیده شد، تا جایی که یکی از بازیگران مطرح کشورمان در برنامه تلویزیونی نسبت به اعراب توهین کرد (و البته بعداً عذرخواهی نمود).
این موضوع علاوه بر فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی (نظیر نامه کذایی مرجان به پیامبر اسلام)، نمود بیرونی نیز دارد و شکل جدیدی به خود گرفته است. کافی است اخیراً به مشهد مقدس سفر کرده باشید تا با برگه‌های «ورود اعراب ممنوع» و «ورود عربستانی ممنوع» پشت شیشه برخی مغازه‌ها مواجه شده باشید. این در حالی است که زائران عرب‌زبان حضرت رضا(ع) از شیعیان و محبان اهل‌بیت(ع) هستند و نه تنها با حکومت وهابی آل‌سعود مراوده ندارند که حتی دل خوشی هم از آنان ندارند و همواره در مناطق شیعه‌نشین عربستان نظیر قطیف در فشار و محدودیت هستند. یکی از بارزترین این افراد، «شیخ نمر» مجتهد شیعه عربستانی است که از سال 2012 در زندان بوده و به اعدام محکوم شده است.
از سوی دیگر، همین هفته قبل بزرگترین اجتماع صلح‌آمیز جهان در مسیر 80 کیلومتری نجف به کربلا صورت گرفت و صحنه‌هایی رقم خورد که تاریخ به چشم خود ندیده است. مردم مهربان و محب اهل‌بیت(ع) عراق هر چه داشتند در طبق اخلاص گذاشتند. آن‌ها هم که از مال دنیا بی‌بهره بودند، جان را به میان آوردند و به طرق مختلف (نظیر ماساژ پای زائران) وفاداری خود را به حضرت سیدالشهدا(ع) را ثابت کردند.
آیا مردم عراق «عرب» نبودند؟ آیا آن‌ها که زائر ایرانی را تکریم و خاک پایش را سرمه چشم کردند، عرب نیستند؟!
کاش کمی فکر کنیم و به این پرسش‌ها پاسخ دهیم: آیا در کشورمان عرب نداریم؟ چرا خودمان را از اعراب برتر می‌دانیم؟ ملاک برتری به رنگ و نژاد است؟ آیا وقت آن نرسیده که به اختلافات قومی و نژادی پایان دهیم و جهان را جای بهتری برای زندگی کنیم؟ ما با کدام عرب مخالفیم، برادران شیعه و سنی عراق و عربستان و یمن و بحرین یا دولتمردان سفاک و خونریز آل‌سعود و آل‌خلیفه؟! واقعاً کدام عرب؟
منبع:فارس
