روايات و رواياتي به اين مضمون كه مسئله تشنگي امام حسين (ع) را خواست آن حضرت دانسته و چنين وانمود مي كنند كه امام (ع) و اهل بيت آن حضرت از جهت آب در هيچ مضيقه اي قرار نداشتند، به هيچ وجه قابل قبول نيستند. با ادله و ديگر روايات تاريخ نهضت عاشورا سازگاري ندارد، بلكه ساختگي بوده و مي خواهند به نوعي سرپوش بر جنايات نابخشودني دشمنان بگذارند.
عقیق:همان طور كه در اسناد برادران اهل سنت در مورد روايات مربوط به قيام امام حسين (ع) وجود دارد سقائي به امام حسين (ع) رسيد و گفت: يا ابا عبدالله براي شما آب آورده ام تا خودتان را سيراب كنيد در حالي كه آن حضرت كف دست خود را به آن سقا نشان داد كه به مثل چشمه اي خروشان به نظر مي رسيد و آن حضرت فر مودند: من آب دارم، آب را به كسان ديگر كه احتياج دارند برسان . منظور حضرت از اين عمل چه بوده در حالي كه مي توانسته اند خود را سيراب كنند چرا اين عمل صورت نگرفت؟
در پاسخ به اين پرسش بايد به نكات زير توجه كرد:
1.پيامبران و امامان معصوم (ع) ملزم بودند از علم و قدرت عادي خود استفاده كنند، نه از قدرت الاهي خود؛ چون اگر بر اساس علم و قدرت الاهي زندگي خود را سامان مي دادند ديگر نمي توانستند الگوي ديگران باشند.
2. اصل وجود چنين روايتي و لو در منابع اهل سنت براي ما محرز نيست.
3 اين روايت (به فرض وجود) به دلايلي مخدوش به نظر مي رسد اوّلاً: امام حسين (ع) در روز عاشورا طبق نقل هاي متعدد از دشمنان كه شريعه فرات را بر او بسته بودند تقاضاي آب نمودند و آنها از دادن آب به آن حضرت بشدت امتناع كردند. دوم: اين كه در روز عاشورا خيام آن حضرت در حلقه محاصره دشمن بود. چگونه چنين شخصي خود را به امام (ع) رسانده است؟
نتيجه اين كه اين روايات و رواياتي به اين مضمون كه مسئله تشنگي امام حسين (ع) را خواست آن حضرت دانسته و چنين وانمود مي كنند كه امام (ع) و اهل بيت آن حضرت از جهت آب در هيچ مضيقه اي قرار نداشتند، به هيچ وجه قابل قبول نيستند. با ادله و ديگر روايات تاريخ نهضت عاشورا سازگاري ندارد، بلكه ساختگي بوده و مي خواهند به نوعي سرپوش بر جنايات نابخشودني دشمنان بگذارند.
در پاسخ به اين پرسش بايد به نكات زير توجه كرد:
1. پيامبران و امامان معصوم (ع) ملزم بودند كه در كارها و زندگي روزمره خود از علم و قدرت عادي استفاده كنند و دست به اعجاز و كار خارق العاده نمي زدند، مگر در موارد مخصوص و به اذن الاهي كه مصلحت دين خدا و هدايت مردم در آن بود.
2. امام باقر (ع) فرمود: "اسم اعظم 73 حرف دارد، پيش "آصف بن برخيا" يك حرف بود كه با به كار بردن همان يك حرف در يك لحظه تخت بلقيس را آورد و پيش ما (امامان) 72 حرف از اسم اعظم هست".[1]
3. بله امام حسين (ع) هم داراي اسم اعظم الاهي بوده و هم مستجاب الدعوه هستند و مي توانستند از زمين چشمه گوارا بجوشانند و خود و اصحابش را سيراب نمايد، ولي اين كار را نكردند، چرا كه بايد طبق اسباب ظاهري وظيفه خود را پيش ببرند.
4. اگر بنا باشد ائمه اطهار (ع) بر اساس علم و قدرت الاهي كه از باري تعالي دريافت كرده اند زندگي كنند و نيازهاي خود را برآورده سازند، ديگر زندگي آنها نمي تواند الگو و نمونه مبارزه با سختي ها و صبر و تحمل مشكلات و فداكاري در راه ارزش هاي انساني باشد.
5. قضيه عاشورا و ظلم ستيزي امام حسين (ع) نمونه اي از قيام در برابر انحرافات و بدعت هايي است كه در هر زمان ممكن است در احكام و دستورات دين خدا ايجاد شود و همه مسلمانان و انسان ها وظيفه دارند جلوي بدعت ها را بگيرند. اگر بنا بود امام حسين (ع) اين وظيفه خطير را با استفاده از قدرت اعجاز و ولايت تكويني انجام داده باشند، ديگر نمي توانست الگوي زنده اي براي همه انسان ها در همه زمان ها باشد.
6. در روايات معتبر آمده است، امام حسين (ع) براي رفع تشنگي اصحاب شب عاشورا حضرت علي اكبر (ع) را با تعدادي از اصحاب خود مأمور آوردن آب نمود و خود حضرت هم بعد از شهادت حضرت عباس براي رفع تشنگي، خود را كنار فرات رساند، ولي موفق به آشاميدن آب نشد.[2]
7. و يا در روايات بسياري هست كه روز عاشورا امام حسين (ع) علي اصغر را در برابر دشمن آورد و فرمود: "اي مردم اگر به من رحم نمي كنيد به اين كودك رحم كنيد كه حرمله با تيري آن كودك تشنه را به شهادت رساند".[3]
8. وقتي حضرت از دشمنان تقاضاي آب مي كند، چگونه كسي را كه به ميل و علاقه خود براي آن حضرت آب آورده است را رد مي كند؟
9. لشگريان عبيدالله بن زياد در روز عاشورا خيام آن حضرت را به محاصره كامل در آورده بودند و تمام ترددها و رفت و آمدها را بشدت كنترل مي كردند و مأمور بودند كه آن حضرت و ياران او را با در مضيقه آب گذاشتن مجبور به تسليم سازند و يا آن حضرت را از پاي در آورند. حال اين سؤال مطرح است كه اين سقا چگونه حلقه محاصره را شكافته و خود را به امام (ع) مي رساند؟ آيا چنين سقايي انسان بوده يا مامور غيبي و از جنس موجودات ماوراء ماده؟!
نتيجه اين كه اين روايت و رواياتي به اين مضمون كه مسئله تشنگي امام (ع) و اهل بيت و اصحاب آن حضرت را زير سؤال قرار مي دهند و چنين وا نمود مي كنند كه امام (ع)، از جهت آب هيج در مضيقه قرار نداشته اند، مي خواهند سر پوشي بر مظلوميت آن حضرت و جنايات نابخشودني دشمنان بگذارند تا به اين وسليه قيام آن حضرت و جنايات غير انساني دشمنان را كم رنگ جلوه دهند.
پی نوشت ها:
[1] كليني، محمد بن يعقوب، اصول كافي، ج 1، ص 230، ح 1.
[2] محمود شريفي و ديگران، فرهنگ جامع سخنان امام حسين، ترجمه، علي مؤيدي.
[3] همان، ص 534.
منبع: اسلام كوئست
211008
در پاسخ به اين پرسش بايد به نكات زير توجه كرد:
1.پيامبران و امامان معصوم (ع) ملزم بودند از علم و قدرت عادي خود استفاده كنند، نه از قدرت الاهي خود؛ چون اگر بر اساس علم و قدرت الاهي زندگي خود را سامان مي دادند ديگر نمي توانستند الگوي ديگران باشند.
2. اصل وجود چنين روايتي و لو در منابع اهل سنت براي ما محرز نيست.
3 اين روايت (به فرض وجود) به دلايلي مخدوش به نظر مي رسد اوّلاً: امام حسين (ع) در روز عاشورا طبق نقل هاي متعدد از دشمنان كه شريعه فرات را بر او بسته بودند تقاضاي آب نمودند و آنها از دادن آب به آن حضرت بشدت امتناع كردند. دوم: اين كه در روز عاشورا خيام آن حضرت در حلقه محاصره دشمن بود. چگونه چنين شخصي خود را به امام (ع) رسانده است؟
نتيجه اين كه اين روايات و رواياتي به اين مضمون كه مسئله تشنگي امام حسين (ع) را خواست آن حضرت دانسته و چنين وانمود مي كنند كه امام (ع) و اهل بيت آن حضرت از جهت آب در هيچ مضيقه اي قرار نداشتند، به هيچ وجه قابل قبول نيستند. با ادله و ديگر روايات تاريخ نهضت عاشورا سازگاري ندارد، بلكه ساختگي بوده و مي خواهند به نوعي سرپوش بر جنايات نابخشودني دشمنان بگذارند.
در پاسخ به اين پرسش بايد به نكات زير توجه كرد:
1. پيامبران و امامان معصوم (ع) ملزم بودند كه در كارها و زندگي روزمره خود از علم و قدرت عادي استفاده كنند و دست به اعجاز و كار خارق العاده نمي زدند، مگر در موارد مخصوص و به اذن الاهي كه مصلحت دين خدا و هدايت مردم در آن بود.
2. امام باقر (ع) فرمود: "اسم اعظم 73 حرف دارد، پيش "آصف بن برخيا" يك حرف بود كه با به كار بردن همان يك حرف در يك لحظه تخت بلقيس را آورد و پيش ما (امامان) 72 حرف از اسم اعظم هست".[1]
3. بله امام حسين (ع) هم داراي اسم اعظم الاهي بوده و هم مستجاب الدعوه هستند و مي توانستند از زمين چشمه گوارا بجوشانند و خود و اصحابش را سيراب نمايد، ولي اين كار را نكردند، چرا كه بايد طبق اسباب ظاهري وظيفه خود را پيش ببرند.
4. اگر بنا باشد ائمه اطهار (ع) بر اساس علم و قدرت الاهي كه از باري تعالي دريافت كرده اند زندگي كنند و نيازهاي خود را برآورده سازند، ديگر زندگي آنها نمي تواند الگو و نمونه مبارزه با سختي ها و صبر و تحمل مشكلات و فداكاري در راه ارزش هاي انساني باشد.
5. قضيه عاشورا و ظلم ستيزي امام حسين (ع) نمونه اي از قيام در برابر انحرافات و بدعت هايي است كه در هر زمان ممكن است در احكام و دستورات دين خدا ايجاد شود و همه مسلمانان و انسان ها وظيفه دارند جلوي بدعت ها را بگيرند. اگر بنا بود امام حسين (ع) اين وظيفه خطير را با استفاده از قدرت اعجاز و ولايت تكويني انجام داده باشند، ديگر نمي توانست الگوي زنده اي براي همه انسان ها در همه زمان ها باشد.
6. در روايات معتبر آمده است، امام حسين (ع) براي رفع تشنگي اصحاب شب عاشورا حضرت علي اكبر (ع) را با تعدادي از اصحاب خود مأمور آوردن آب نمود و خود حضرت هم بعد از شهادت حضرت عباس براي رفع تشنگي، خود را كنار فرات رساند، ولي موفق به آشاميدن آب نشد.[2]
7. و يا در روايات بسياري هست كه روز عاشورا امام حسين (ع) علي اصغر را در برابر دشمن آورد و فرمود: "اي مردم اگر به من رحم نمي كنيد به اين كودك رحم كنيد كه حرمله با تيري آن كودك تشنه را به شهادت رساند".[3]
8. وقتي حضرت از دشمنان تقاضاي آب مي كند، چگونه كسي را كه به ميل و علاقه خود براي آن حضرت آب آورده است را رد مي كند؟
9. لشگريان عبيدالله بن زياد در روز عاشورا خيام آن حضرت را به محاصره كامل در آورده بودند و تمام ترددها و رفت و آمدها را بشدت كنترل مي كردند و مأمور بودند كه آن حضرت و ياران او را با در مضيقه آب گذاشتن مجبور به تسليم سازند و يا آن حضرت را از پاي در آورند. حال اين سؤال مطرح است كه اين سقا چگونه حلقه محاصره را شكافته و خود را به امام (ع) مي رساند؟ آيا چنين سقايي انسان بوده يا مامور غيبي و از جنس موجودات ماوراء ماده؟!
نتيجه اين كه اين روايت و رواياتي به اين مضمون كه مسئله تشنگي امام (ع) و اهل بيت و اصحاب آن حضرت را زير سؤال قرار مي دهند و چنين وا نمود مي كنند كه امام (ع)، از جهت آب هيج در مضيقه قرار نداشته اند، مي خواهند سر پوشي بر مظلوميت آن حضرت و جنايات نابخشودني دشمنان بگذارند تا به اين وسليه قيام آن حضرت و جنايات غير انساني دشمنان را كم رنگ جلوه دهند.
پی نوشت ها:
[1] كليني، محمد بن يعقوب، اصول كافي، ج 1، ص 230، ح 1.
[2] محمود شريفي و ديگران، فرهنگ جامع سخنان امام حسين، ترجمه، علي مؤيدي.
[3] همان، ص 534.
منبع: اسلام كوئست
211008
