۰۳ آذر ۱۴۰۳ ۲۲ جمادی الاول ۱۴۴۶ - ۳۴ : ۰۵
بزرگترین نعمت خدا ولایت حضرت علی(ع) است
دکتر محسن اسماعیلی در جلسه شرح نهج البلاغه گفت: بزرگترین نعمت خدا برای انسان مومن، ولایت حضرت امیرالمومنین(ع) است.
عقیق:دکتر محسن اسماعیلی در جلسه پنجاه و هفتم به بررسی نامه ۶۹ نهج البلاغه پرداخت و آن را نامه‌ای بسیار مهم دانست که حضرت امیرالمومنین امام علی(ع) آن را برای یکی از شیعیان برگزیده خود به نام حارث حمدانی نوشته بودند.
در این جلسه توصیه‌های حضرت امیرالمومنین(ع) راجع به چگونگی رفتار ما با نعمتهای خداوند مورد بررسی قرار گرفت و دکتر اسماعیلی در این باره تصریح کرد: آن حضرت در نامه ۶۹ سه دستورالعمل معرفی فرموده است که «وَاسْتَصْلِحْ کُلَّ نِعْمَة أَنْعَمَهَا اللهُ عَلَيْکَ، وَلاَ تُضَيِّعَنَّ نِعْمَةً مِنْ نِعَمِ اللهِ عِنْدَکَ، وَلْيُرَ عَلَيْکَ أَثَرُ مَا أَنْعَمَ اللهُ بِهِ عَلَيْکَ» به این مفهوم که هر نعمتی که خداوند به تو عنایت فرموده به درستی استفاده کن و هیچ نعمتی از نعمتهای خدا را ضایع نکن و باید اثر و نشانه‌های نعمت‌هایی که خداوند به تو عنایت فرموده در تو دیده شود.
در ادامه گزیده‌ای از سخنان دکتر اسماعیلی را بخوانید:
- نعمتهای خداوند بر ما بی اندازه و غیر قابل شمارش است و هم ابتدایی و از روی لطف است بدون اینکه ما مستحق و شایسته این لطف باشیم. امام سجاد(ع) هم در دعای دوازدهم صحیفه سجادیه اشاره می‌فرماید که به رغم همه گناهان و خطاها باز هم به خدا رو می آورم و آمرزش می‌طلبم به این دلیل که هر لطفی که خداوند می‌کند تفضلی است و هر نعمتی که عنایت می‌فرماید ابتدایی و بدون سابقه است.
- خداوند به همه مردم اعم از مومن و کافر نعمت می‌دهد، هرچند که به اهل ایمان نعمتهای ویژه هم عنایت می‌فرماید اما کسی را به دلیل کفر و بدعملی از نعمتهای خود محروم نمی‌کند. پس خداوند در دادن نعمت سختگیری نمی‌کند اما در محاسبه نعمت سختگیری کرده و مراقب است که ما با نعمت های او چه می‌کنیم.
- وقتی انسان قدر نعمتی را نداند، عین آن نعمت بر جای خود باقی می‌ماند اما وصف آن از بین رفته و به نقمت تبدیل می‌شود. و بنابراین یکی از واجبات انسان مومن این است که نعمت را بشناسد و بداند چگونه باید با آن رفتار کند. چراکه حجم زیادی از آیات و روایات درباره معرفی نعمت و نحوه رفتار با آن است.
- برای دانستن قدر نعمت باید در وهله اول، آن را بشناسیم. نعمت در لغت به معنای آسایش، خوشی، رفاه و لذت است. البته نعمت مال نیست، بلکه حالت خوشی است که انسان از داشتن مال و دارایی پیدا می‌کند. برخی از لغت‌شناسان مانند راغب اصفهانی باور دارند که نعمت، همان حال خوش و احساس رضایت از داشتن چیزی است.
- نقطه مقابل نعمت، نقمت است و هرچه که انسان را به رنج و تعب انداخته و باعث ناراحتی او شود، نقمت محسوب می‌شود. همان طور که انتقام خداوند در قبال انکار نعمتها نیز نقمت است. داد حق را قابلیت شرط نیست، اما اگر نعمتهای خدا را انکار کرده و در راه رضای او به کار نبرده و طوری استفاده کردیم که خدا را به خشم آوردیم، باید بدانیم که خداوند اهل انتقام است.
- باید دانست که هر کسی خوشی و ناخوشی را به گونه‌ای تعریف می‌کند و بنابراین یک چیز ممکن است برای فردی نعمت باشد اما برای دیگری نقمت باشد. به عنوان مثال ثروت، جاه و مقام در شرایطی نعمت بوده و در شرایط دیگری نقمت محسوب شود.
- خوشی و ناخوشی انسان مومن و پیرو حضرت امیرالمومنین(ع) با آخرت و رضایت خداوند معنا می‌شود. به این ترتیب که هر چه او را به بهشت نزدیک کند برای او نعمت است و هر چه او را به خشم خدا و جهنم نزدیک کند، نقمت محسوب می‌شود. پس اگر مقام و ثروت او را به بهشت نزدیک کند، نعمت اوست.
- در خطبه ۱۰۹ نهج البلاغه پس از حمد خداوند تاکید شده است که: «و ما اسبغ نعمک فی الدنیا» به این معنا که چقدر نعمتهای تو در دنیا کامل بوده و هیچ چیز کم نگذاشته است. در واقع خداوند برای یک یک ما سنگ تمام گذاشته است. و در ادامه می‌فرماید که: «و ما أصغرها فی نعم الآخرة» به این معنا که نعمتهای دنیا در برابر نعمتهای آخرت بسیار کم است.
- در حکمت ۳۸۷ تاکید شده است که: «مَا خَيْرٌ بِخَيْر بَعْدَهُ النَّارُ، وَ مَا شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الْجَنَّةُ، وَ كُلُّ نَعِيم دُونَ الْجَنَّةِ فَهُوَ مَحْقُورٌ، وَ كُلُّ؛ خیری که در پی آن آتش باشد خیر نخواهد بود و درد و شری که در پی آن بهشت است شر نخواهد بود و هر نعمتی در مقابل بهشت ناچیز است و هر گرفتاری و بلایی بدون جهنم عافیت است» پس هر نعمتی در مقابل بهشت را باید ناچیز شمرد و انسان باید بداند بیش از این است که از غیر بهشت لذت ببرد.
- بزرگترین نعمت خدا برای انسان مومن، چیزی است که مسقیما و تضمین شده ما را وارد بهشت کند و آن، همان ولایت حضرت امیرالمومنین امام علی(علیه السلام) است. چرا که پیروی از آن حضرت عین نعمت است ولی انسان هر بهره‌ای از دنیا داشته باشد، بدون ولایت پذیری از آن حضرت، برای او نقمت محسوب می‌شود.
- امام باقر(ع) فرموده است: «پایه اسلام پنج چیز است: نماز، زکات، روزه، حج و ولایت» و در ادامه فرمود: «ولایت افضل از همه است و هیچ کدام از این موارد در نزد خداوند به اندازه ولایت اهمیت ندارد.» چون ولایت کلید پایه‌های دیگر بوده و روزه و نماز و حج بدون ولایت هیچ مفهومی ندارد.
- امریکا با روزه و حج وهابی‌ها مشکلی ندارد، به این دلیل که در نماز و روزه و حج آنها برائت از مشرکین وجود ندارد و آنکه به نماز و زکات و حج روزه می‌دهد، ولایت است و آنها را قابل بهشت می‌کند. همان طور که امام باقر(ع) فرموده است اگر دست کسی در دست حضرت امیرالمومنین(ع) نباشد، هرقدر بیشتر نماز خوانده و روزه بگیرد بیشتر جهنمی خواهد بود.
- امام باقر(ع) فرمود: «بلندا و کلید ولایت در این است که انسان آن را بشناسد و از آن اطاعت کند. این را بدان و به بقیه بگو اگر کسی همه شب‌ها را شب زنده‌داری کرده و روزها را روزه بگیرد و همه اموال خود را در راه خدا بدهد و هر سال حج برود اما ولایت را نشناسد و از او اطاعت نکند، اهل ایمان نخواهد بود.» بنابراین ایمان با ولایت معنا می‌شود.
- نعمت و نقمت برای انسان مومن به مبداء و معاد با ولایت پذیری او معنا می‌شود.
- امام رضا(ع) فرمود: «در این دنیا نعمت واقعی وجود ندارد.» نعمت واقعی در سرای آخرت است. شخصی از آن حضرت پرسید: «چرا خداوند در قرآن کریم فرموده است پس از مرگ از نعیم و نعمتهای دنیا پرسیده می‌شود؟» آن حضرت در پاسخ با صدای بلند فرمود: «این معنای آیه نیست. ولی پدرم امام موسی‌بن‌جعفر(ع) از امام صادق(ع) نقل فرمود که در حضور آن حضرت در تفسیر آیه «سپس در آن روز از نعمتها سوال خواهید شد» همین حرفهای شما مطرح شد، و آن جناب خشمگین شد و فرمود: خداوند عزّوجلّ بندگان خود را نسبت به چیزی که به ایشان تفضّل کرده است بازخواست نمی‌کند، و منّت گذاردن برای نعمت از سوی انسان زشت است، پس چگونه چیزی را که حتی مخلوق نمی‌پسند می‌توان به خالق عزّوجلّ نسبت داد!؟ مقصود از این نعیم دوستی و موالات نسبت به ما اهل بیت است، که خداوند، پس از سؤال از توحید و نبوّت، درباره آن بندگانش را مورد سؤال قرار می‌دهد؛ چرا که هرگاه بنده به نعمت دوستی ما وفا کند این وفاداری او را به نعمت جاویدان بهشت می‌کشاند.»
- این چنین است که در روز غدیر این آیه شریفه نازل شد که: «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتي» دین با ولایت حضرت امیرالمومنین امام علی (علیه السلام) کامل می‌شود.
- اتمام یعنی چیزی که اگر نباشد موارد قبلی اثر ندارد. پس «أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتي» یعنی دین بدون ولایت امام علی (علیه السلام) هیچ اثری ندارد و هرچه بدون ولایت آن حضرت لذت واقعی ندارد و باید خدا را به دلیل این نعمت سپاسگذار باشیم. بر همین اساس است که عید غدیر به عنوان عیدالله الاکبر (عید بزرگ خدا) معرفی شده، یعنی غدیر عید خداست.
لازم به ذکر است سلسله جلسات شرح نهج البلاغه چهارشنبه هر هفته بعد از نماز مغرب و عشاء در مسجد هفتاد و دو تن یادمان شهدای هفتم تیر «سرچشمه» برگزار می‌شود و حضور برای علاقه‌مندان آزاد می‌باشد.
منبع:مهر
211008
در این جلسه توصیه‌های حضرت امیرالمومنین(ع) راجع به چگونگی رفتار ما با نعمتهای خداوند مورد بررسی قرار گرفت و دکتر اسماعیلی در این باره تصریح کرد: آن حضرت در نامه ۶۹ سه دستورالعمل معرفی فرموده است که «وَاسْتَصْلِحْ کُلَّ نِعْمَة أَنْعَمَهَا اللهُ عَلَيْکَ، وَلاَ تُضَيِّعَنَّ نِعْمَةً مِنْ نِعَمِ اللهِ عِنْدَکَ، وَلْيُرَ عَلَيْکَ أَثَرُ مَا أَنْعَمَ اللهُ بِهِ عَلَيْکَ» به این مفهوم که هر نعمتی که خداوند به تو عنایت فرموده به درستی استفاده کن و هیچ نعمتی از نعمتهای خدا را ضایع نکن و باید اثر و نشانه‌های نعمت‌هایی که خداوند به تو عنایت فرموده در تو دیده شود.
در ادامه گزیده‌ای از سخنان دکتر اسماعیلی را بخوانید:
- نعمتهای خداوند بر ما بی اندازه و غیر قابل شمارش است و هم ابتدایی و از روی لطف است بدون اینکه ما مستحق و شایسته این لطف باشیم. امام سجاد(ع) هم در دعای دوازدهم صحیفه سجادیه اشاره می‌فرماید که به رغم همه گناهان و خطاها باز هم به خدا رو می آورم و آمرزش می‌طلبم به این دلیل که هر لطفی که خداوند می‌کند تفضلی است و هر نعمتی که عنایت می‌فرماید ابتدایی و بدون سابقه است.
- خداوند به همه مردم اعم از مومن و کافر نعمت می‌دهد، هرچند که به اهل ایمان نعمتهای ویژه هم عنایت می‌فرماید اما کسی را به دلیل کفر و بدعملی از نعمتهای خود محروم نمی‌کند. پس خداوند در دادن نعمت سختگیری نمی‌کند اما در محاسبه نعمت سختگیری کرده و مراقب است که ما با نعمت های او چه می‌کنیم.
- وقتی انسان قدر نعمتی را نداند، عین آن نعمت بر جای خود باقی می‌ماند اما وصف آن از بین رفته و به نقمت تبدیل می‌شود. و بنابراین یکی از واجبات انسان مومن این است که نعمت را بشناسد و بداند چگونه باید با آن رفتار کند. چراکه حجم زیادی از آیات و روایات درباره معرفی نعمت و نحوه رفتار با آن است.
- برای دانستن قدر نعمت باید در وهله اول، آن را بشناسیم. نعمت در لغت به معنای آسایش، خوشی، رفاه و لذت است. البته نعمت مال نیست، بلکه حالت خوشی است که انسان از داشتن مال و دارایی پیدا می‌کند. برخی از لغت‌شناسان مانند راغب اصفهانی باور دارند که نعمت، همان حال خوش و احساس رضایت از داشتن چیزی است.
- نقطه مقابل نعمت، نقمت است و هرچه که انسان را به رنج و تعب انداخته و باعث ناراحتی او شود، نقمت محسوب می‌شود. همان طور که انتقام خداوند در قبال انکار نعمتها نیز نقمت است. داد حق را قابلیت شرط نیست، اما اگر نعمتهای خدا را انکار کرده و در راه رضای او به کار نبرده و طوری استفاده کردیم که خدا را به خشم آوردیم، باید بدانیم که خداوند اهل انتقام است.
- باید دانست که هر کسی خوشی و ناخوشی را به گونه‌ای تعریف می‌کند و بنابراین یک چیز ممکن است برای فردی نعمت باشد اما برای دیگری نقمت باشد. به عنوان مثال ثروت، جاه و مقام در شرایطی نعمت بوده و در شرایط دیگری نقمت محسوب شود.
- خوشی و ناخوشی انسان مومن و پیرو حضرت امیرالمومنین(ع) با آخرت و رضایت خداوند معنا می‌شود. به این ترتیب که هر چه او را به بهشت نزدیک کند برای او نعمت است و هر چه او را به خشم خدا و جهنم نزدیک کند، نقمت محسوب می‌شود. پس اگر مقام و ثروت او را به بهشت نزدیک کند، نعمت اوست.
- در خطبه ۱۰۹ نهج البلاغه پس از حمد خداوند تاکید شده است که: «و ما اسبغ نعمک فی الدنیا» به این معنا که چقدر نعمتهای تو در دنیا کامل بوده و هیچ چیز کم نگذاشته است. در واقع خداوند برای یک یک ما سنگ تمام گذاشته است. و در ادامه می‌فرماید که: «و ما أصغرها فی نعم الآخرة» به این معنا که نعمتهای دنیا در برابر نعمتهای آخرت بسیار کم است.
- در حکمت ۳۸۷ تاکید شده است که: «مَا خَيْرٌ بِخَيْر بَعْدَهُ النَّارُ، وَ مَا شَرٌّ بِشَرٍّ بَعْدَهُ الْجَنَّةُ، وَ كُلُّ نَعِيم دُونَ الْجَنَّةِ فَهُوَ مَحْقُورٌ، وَ كُلُّ؛ خیری که در پی آن آتش باشد خیر نخواهد بود و درد و شری که در پی آن بهشت است شر نخواهد بود و هر نعمتی در مقابل بهشت ناچیز است و هر گرفتاری و بلایی بدون جهنم عافیت است» پس هر نعمتی در مقابل بهشت را باید ناچیز شمرد و انسان باید بداند بیش از این است که از غیر بهشت لذت ببرد.
- بزرگترین نعمت خدا برای انسان مومن، چیزی است که مسقیما و تضمین شده ما را وارد بهشت کند و آن، همان ولایت حضرت امیرالمومنین امام علی(علیه السلام) است. چرا که پیروی از آن حضرت عین نعمت است ولی انسان هر بهره‌ای از دنیا داشته باشد، بدون ولایت پذیری از آن حضرت، برای او نقمت محسوب می‌شود.
- امام باقر(ع) فرموده است: «پایه اسلام پنج چیز است: نماز، زکات، روزه، حج و ولایت» و در ادامه فرمود: «ولایت افضل از همه است و هیچ کدام از این موارد در نزد خداوند به اندازه ولایت اهمیت ندارد.» چون ولایت کلید پایه‌های دیگر بوده و روزه و نماز و حج بدون ولایت هیچ مفهومی ندارد.
- امریکا با روزه و حج وهابی‌ها مشکلی ندارد، به این دلیل که در نماز و روزه و حج آنها برائت از مشرکین وجود ندارد و آنکه به نماز و زکات و حج روزه می‌دهد، ولایت است و آنها را قابل بهشت می‌کند. همان طور که امام باقر(ع) فرموده است اگر دست کسی در دست حضرت امیرالمومنین(ع) نباشد، هرقدر بیشتر نماز خوانده و روزه بگیرد بیشتر جهنمی خواهد بود.
- امام باقر(ع) فرمود: «بلندا و کلید ولایت در این است که انسان آن را بشناسد و از آن اطاعت کند. این را بدان و به بقیه بگو اگر کسی همه شب‌ها را شب زنده‌داری کرده و روزها را روزه بگیرد و همه اموال خود را در راه خدا بدهد و هر سال حج برود اما ولایت را نشناسد و از او اطاعت نکند، اهل ایمان نخواهد بود.» بنابراین ایمان با ولایت معنا می‌شود.
- نعمت و نقمت برای انسان مومن به مبداء و معاد با ولایت پذیری او معنا می‌شود.
- امام رضا(ع) فرمود: «در این دنیا نعمت واقعی وجود ندارد.» نعمت واقعی در سرای آخرت است. شخصی از آن حضرت پرسید: «چرا خداوند در قرآن کریم فرموده است پس از مرگ از نعیم و نعمتهای دنیا پرسیده می‌شود؟» آن حضرت در پاسخ با صدای بلند فرمود: «این معنای آیه نیست. ولی پدرم امام موسی‌بن‌جعفر(ع) از امام صادق(ع) نقل فرمود که در حضور آن حضرت در تفسیر آیه «سپس در آن روز از نعمتها سوال خواهید شد» همین حرفهای شما مطرح شد، و آن جناب خشمگین شد و فرمود: خداوند عزّوجلّ بندگان خود را نسبت به چیزی که به ایشان تفضّل کرده است بازخواست نمی‌کند، و منّت گذاردن برای نعمت از سوی انسان زشت است، پس چگونه چیزی را که حتی مخلوق نمی‌پسند می‌توان به خالق عزّوجلّ نسبت داد!؟ مقصود از این نعیم دوستی و موالات نسبت به ما اهل بیت است، که خداوند، پس از سؤال از توحید و نبوّت، درباره آن بندگانش را مورد سؤال قرار می‌دهد؛ چرا که هرگاه بنده به نعمت دوستی ما وفا کند این وفاداری او را به نعمت جاویدان بهشت می‌کشاند.»
- این چنین است که در روز غدیر این آیه شریفه نازل شد که: «الْيَوْمَ أَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتي» دین با ولایت حضرت امیرالمومنین امام علی (علیه السلام) کامل می‌شود.
- اتمام یعنی چیزی که اگر نباشد موارد قبلی اثر ندارد. پس «أَتْمَمْتُ عَلَيْكُمْ نِعْمَتي» یعنی دین بدون ولایت امام علی (علیه السلام) هیچ اثری ندارد و هرچه بدون ولایت آن حضرت لذت واقعی ندارد و باید خدا را به دلیل این نعمت سپاسگذار باشیم. بر همین اساس است که عید غدیر به عنوان عیدالله الاکبر (عید بزرگ خدا) معرفی شده، یعنی غدیر عید خداست.
لازم به ذکر است سلسله جلسات شرح نهج البلاغه چهارشنبه هر هفته بعد از نماز مغرب و عشاء در مسجد هفتاد و دو تن یادمان شهدای هفتم تیر «سرچشمه» برگزار می‌شود و حضور برای علاقه‌مندان آزاد می‌باشد.
منبع:مهر
211008
گزارش خطا
