«يَا أَيُّهَا النَّاسُ أَنتُمُ الْفُقَرَاءُ إِلَى اللَّهِ وَاللَّهُ هُوَ الْغَنِيُّ الْحَمِيدُ» / اى مردم! شما به خدا نيازمنديد، و خداست كه بىنياز و ستوده است / سوره مبارکه فاطر/ آیه 15
عقیق: همه ما کنار خیابان، پشت چراغ قرمز یا جلوی مساجد و بیمارستانها آدمهایی را دیده‌ایم که «نیازمند» هستند و از ما تقاضای کمک دارند. ما به این آدمها «فقیر» می‌گوییم. گاهی هم یکی از ما، با تبختر شیشه ماشین را پایین می‌کشد و به یکی از همین «فقرا» اشاره می‌کند که بیا و این پول را بگیر. اما به راستی کدامیک فقیرتر است؟ او که نیازمند به کمک است یا او که دستش را از خودروی 150 میلیونی‌اش بیرون می‌آورد و یک 500 تومانی به «فقیر» می‌دهد؟!چه بسا اگر جای این دو عوض می‌شد، آن فقیر به جای 500 تومانی 5000 تومانی می‌داد و این ثروتمند اصلاً تحمل یک روز زندگی فقیرانه را هم نداشت. پس این فقر ظاهری آدمها را نباید به حساب فقر حقیقی آنها گذاشت و این بی‌نیازی ظاهری آدمها را هم نباید بی‌نیازی حقیقی، پنداشت. تصور ما از «فقر» و «غنا» غالباً نادرست و بر پایه نگاه مادی و کوته‌بین ماست.
اما در این دنیا، فقیر و غنی، همه به رزق و روزی و لطف و کرامت خداوند متعال نیازمند هستند. در هر لحظه‌ای اگر لطف او قطع شود، زندگی ما نابود می‌شود. این واقعیتی است که «فقرا» بیشتر از «اغنیا» آن را درک می‌کنند! ثروتمندان به دلیل احساس قدرت و بی‌نیازی ناشی از ثروتشان، کمتر به خدا احساس نیاز می‌کنند و غالباً کمتر از فقرا به یاد خدا می‌افتند. وای از روزی که ثروت، مایه غفلت و موجب آن شود که انسان خودش را در برابر خداوند «فقیر» و نیازمند نداند.
انسانی که خودش را به خداوند نیازمند نبیند، طغیان می‌کند و تبدیل به طاغوت می‌شود. ما در بین آدمها، «فرعون» های زیادی داریم که اگر قدرت و ثروت فرعون را داشتند، دست کمی از او نداشتند و علم طغیان در برابر خداوند برمی‌افراشتند. بنابراین «فقر» هم می‌تواند یکی از نعمتهای بزرگ خداوند باشد. فقر، می‌تواند انسان را به خدا نزدیک کند و از سویی مانع طغیانگری و ظلم و ستم انسان به دیگران شود. در زندگی فقرا، جای زیادی برای «خدا» هست زیرا آنها دچار غفلت و سرمستی کمتری می‌شوند. البته منظور از این فقر، نه فقر سوزنده و کشنده است که تحمل آن برای عموم انسانها دشوار است و در روایات هم از چنین فقری به بدی یاد شده است.
ما انسانها باید بدانیم که در هر لحظه به خداوند، نیازمند هستیم و بندگان خوب خدا که از «ذکر» و یاد او غفلت نمی‌کنند، در هر لحظه عمرشان، متوجه هستند که «او» بی‌نیازِ مطلق و سرچشمه فیّاض هستی است و دیگران همه به «او» نیازمندند و باید عاشقانه، او را بندگی کنند تا به کمال برسند.
منبع:قدس
211008
