امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «دعا، سپر مؤمن است، اگر باب رحمت الهى را زیاد بکوبى (و ناامید نشوى، عاقبت) آن در، به رویت گشوده خواهد شد.»
امام رضا (ع) نیز درباره اثر دعا می فرمایند: «همانا دعا و بلاء تا روز قیامت با هم رفاقت کنند، و همانا دعاء برگرداند بلاء را که بسختى ابرام شده است.»
البته گاه دعا می کنیم و اجابتی نمی بینیم که این مسئله ریشه در مسائل مختلف دارد، آنچنان که امام صادق (ع) می فرمایند: «خداوند، دعایى را که از دلِ غافل و بى‌توجه برآید، مستجاب نمى کند. هر گاه دعا کنى، با قلبت رو به خدا آور، آنگاه به اجابت یقین داشته باش.»
امام صادق (ع) فرمودند: «به راستی عبد دعا می کند، پس خدای عزوجل به دو دسته می فرماید: «من دعایش را مستجاب کردم ولی حاجتش را نگاهدارید تا دعا را ادامه دهد زیرا من دوست دارم صدایش را بشنوم» و عبدی دعا می کند، پس خدای تبارک و تعالی می فرماید: «با شتاب حاجتش را بر آورده کنید، زیرا من از صدایش نفرت دارم.»
گروهى از امام صادق (ع) پرسیدند: «چرا دعا مى کنیم ولى مستجاب نمى شود؟» حضرت (ع) فرمودند: «چون که شما کسى را مى‌خوانید که او را نمى‌شناسید».
پی نوشت:
بحارالانوار/اصول کافی
