«گمان خويش را به خدا نيكو كنيد؛ زيرا كه خداى عز و جل مى فرمايد كه: من در نزدِ گمانِ بنده مؤمنِ خودم، و بر وفق گمانش به من با او رفتار مى كنم. اگر گمانش خوب است، جزاى او خوب باشد، و اگر بد است، بد باشد».
عقیق:رسول خدا(ص) می فرمایند:
سوگند ياد مى كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه هرگز به هيچ مؤمنى خير دنيا و آخرت عطا نشده، مگر به گمان نيكى كه به خدا داشته باشد، و به اميدش از آن جناب، و خوش خلقى كه داشته، و به باز ايستادن از غيبت مؤمنان. و سوگند ياد مى كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه خدا هيچ مؤمنى را بعد از توبه و طلبِ آمرزشِ گناهان عذاب نمى كند، مگر به بدگمانى او به خدا، و تقصير كردنش در اميد داشتن به خدا، و به بدخلقى كه داشته باشد، و به غيبت كردنِ مؤمنان.
و سوگند ياد مى كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه گمانِ هيچ بنده مؤمنى به خدا نيكو نباشد، مگر آنكه خدا در نزدِ گمانِ بنده اى مؤمن خود باشد، و بر وفق گمانش با او عمل نمايد؛ زيرا كه خدا كريم است و همه خوبى ها به دستِ قدرتِ او است، و شرم مى كند كه بنده مؤمنِ او چنان باشد كه گمانِ نيك به او برده باشد؛ پس گمان و اميد او را خلاف كند، و به خلافِ آنها با او عمل نمايد؛ پس گمانِ خود را به خدا نيكو كنيد، و به سوى او رغبت نماييد».
محمد بن يحيى، از حضرت امام رضا عليه السلام، روايت كرده است كه فرمود:
«گمان خويش را به خدا نيكو كنيد؛ زيرا كه خداى عز و جل مى فرمايد كه: من در نزدِ گمانِ بنده مؤمنِ خودم، و بر وفق گمانش به من با او رفتار مى كنم. اگر گمانش خوب است، جزاى او خوب باشد، و اگر بد است، بد باشد».
على بن ابراهيم، از پدرش، روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:
«گمانِ نيك به خدا داشتن، آن است كه غير خدا را اميد نداشته باشى، و نترسى، مگر از گناهان خويش».
پی نوشت:
تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى)، ج۳، ص204.
منبع:افکار
211008
سوگند ياد مى كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه هرگز به هيچ مؤمنى خير دنيا و آخرت عطا نشده، مگر به گمان نيكى كه به خدا داشته باشد، و به اميدش از آن جناب، و خوش خلقى كه داشته، و به باز ايستادن از غيبت مؤمنان. و سوگند ياد مى كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه خدا هيچ مؤمنى را بعد از توبه و طلبِ آمرزشِ گناهان عذاب نمى كند، مگر به بدگمانى او به خدا، و تقصير كردنش در اميد داشتن به خدا، و به بدخلقى كه داشته باشد، و به غيبت كردنِ مؤمنان.
و سوگند ياد مى كنم به آن كسى كه به غير از او خدايى نيست، كه گمانِ هيچ بنده مؤمنى به خدا نيكو نباشد، مگر آنكه خدا در نزدِ گمانِ بنده اى مؤمن خود باشد، و بر وفق گمانش با او عمل نمايد؛ زيرا كه خدا كريم است و همه خوبى ها به دستِ قدرتِ او است، و شرم مى كند كه بنده مؤمنِ او چنان باشد كه گمانِ نيك به او برده باشد؛ پس گمان و اميد او را خلاف كند، و به خلافِ آنها با او عمل نمايد؛ پس گمانِ خود را به خدا نيكو كنيد، و به سوى او رغبت نماييد».
محمد بن يحيى، از حضرت امام رضا عليه السلام، روايت كرده است كه فرمود:
«گمان خويش را به خدا نيكو كنيد؛ زيرا كه خداى عز و جل مى فرمايد كه: من در نزدِ گمانِ بنده مؤمنِ خودم، و بر وفق گمانش به من با او رفتار مى كنم. اگر گمانش خوب است، جزاى او خوب باشد، و اگر بد است، بد باشد».
على بن ابراهيم، از پدرش، روايت كرده است كه گفت: شنيدم از امام جعفر صادق عليه السلام كه مى فرمود:
«گمانِ نيك به خدا داشتن، آن است كه غير خدا را اميد نداشته باشى، و نترسى، مگر از گناهان خويش».
پی نوشت:
تحفة الأولياء (ترجمه أصول كافى)، ج۳، ص204.
منبع:افکار
211008
