مرحوم ملاّ زین العابدین سلماسی که از ملازمین و خواصّ علاّمه بحرالعلوم است، اظهار می دارد که: «علامه بحرالعلوم هر شب در کوچه های نجف، گردش می کرد و برای بینوایان غذا می برد.
اتّفاقا چند روزی درس را تعطیل کرد. طلاّب مرا شفیع کردند که علّت این امر را سؤال کنم. وقتی از ایشان خواست درس را شروع بفرمایند و درباره سبب ترک تدریس از ایشان سؤال کردم، پاسخ دادند: «درس نمی گویم!»
پس از چند روز دوباره ماجرا تکرار شد و من انگیزه ترک تدریس را سؤال کردم. علاّمه فرمودند: «نیمه های شب هرگز نشنیدم که این طلاّب با خداوند متعال مناجات کنند و به تضرّع و زاری مشغول باشند، با اینکه نیمه شبها در کوچه های نجف گردش می کنم. این گونه طلبه ها سزاوار نیستند که آنان را درس دهم!»
وقتی طلاّب از گفته علاّمه آگاه شدند، همه مشغول تضرّع و زاری گشتند و شب ها صدای گریه و مناجات آنان، از هر سو بلند شد و ایشان مجددا تدریس را آغاز کردند.
