آیه‌ای که دوستی و شفقت می‌آورد

بسیار شنیده‌ایم که اسلام دین دوستی و برادری است و این آیه دلیل روشنی برای اثبات این سخن است که از ظرفیتی در وجود انسان خبر می‌دهد که می‌تواند دشمنی‌ها را به دوستی بدل کند. ظرفیتی که به گفته برخی علما سرمایه انسان و یکی از بهترین نعمات الهی است و آن حس انعطاف پذیری و عاطفه است.

علامه طباطبایی در توضیح این آیه می‌نویسد: به فرموده آیه، بدى را به بهترین راهش دفع کن. و معناى آن این است که بدى را با خصلتى که مقابل آن است دفع نما، مثلاً باطل آنان را با حقى که نزد تو است دفع کن، نه به باطلى دیگر و جهل آنان را با حلم و بدی‌هایشان را با عفو، و همچنین هر بدى دیگرشان را با خوبى مناسب آن دفع کند.

علامه ادامه آیه را که درباره نتیجه این شیوه عملکرد است چنین توضیح می‌دهد: مراد این است که وقتى تو همه بدی‌ها و باطل‏‌ها را به بهترین وجه دفع کردى، ناگهان خواهى دید همان دشمنت آن چنان دوست مى‏‌شود که گویى علاوه بر دوستى شفقت هم دارد.

در ادامه این آیه راه رسیدن به ابن جایگاه بلند را این گونه بیان می‌کند: «وَمَا یُلَقَّاهَا إِلَّا الَّذِینَ صَبَرُوا وَمَا یُلَقَّاهَا إِلَّا ذُو حَظٍّ عَظِیمٍ» (فصلت، 35): و این [خصلت] را جز افرادى که شکیبا بوده‏‌اند نمى‏‌یابند و آن را جز صاحب بهره‏‌اى بزرگ نخواهد یافت.

علامه طباطبایی توضیح می‌دهد: فردی این سفارش را نمی‌پذیرد مگر آنهایی که صبورند و نیز آنهایی که بهره بزرگی از کمال انسانیت و صفات نیک دارند، چون خیر در آنها مستقر است. به گفته علامه از این آیه استفاده می‌شود که حظ عظیم تنها نصیب صابران می‌شود.

منبع:ایکنا