لباسی مقدس است، وقتی آن را می‌بینی نا خودآگاه یاد رسولی می‌افتی که همه خوبی‌ها در او خلاصه می‌شود، پیامبری که اگر کسی را شیفته و مرید خود می‌کرد فقط به واسطه رفتار نیکش بود و بس، چرا که شنیده‌ایم رسول مهربانی‌ها مصطفای خوبی‌ها عمامه می‌گذاشت و عبا می‌پوشید.
عقیق: رسم بر این شد کسانی که قدم در راه آموزش دین رسول خاتم می‌گذارند و سپس مسیر تبلیغ خوبی‌های اسلام که ثمره صبوری‌های محمد(ص)، عدالت‌ورزی‌های علی(ع) و مجاهدت‌های فرزندانش بود، حرکت می‌کنند هم‌چون او عبا و عمامه بپوشند.در این نوشتار روی سخن با آن‌هایی است که لباسشان تقدس محمد(ص) را به خاطر می‌آورد و نویسنده این نوشتار بی‌اغراق خود را شاگرد آنان می‌داند که پای منبرهای آنان نشسته، گوشه کوچکی از کتاب‌های آنان را خوانده و به اندازه قطره‌ای از علمشان بهره برده است و از صمیم قلب به این سخن امام علی(ع) باور دارد که هرکس کلمه‌ای به من بیاموزد مرا بنده خویش کرده است.
تقدس یک لباس حرمت و مسئولیت می‌آورد
اما تقدس یک لباس حرمت و مسئولیت می‌آورد، نگاه‌ها را به رفتار انسان حساس‌تر می‌کند و اگر خدای نکرده کسی که ملبس به این لباس است، ذره‌ای از مسیر درستی، پاکی و صداقت فاصله بگیرد این نگاه‌ها ممکن است زاویه دیدشان به اصل دین تغییر کند.
می‌گویند در شهری که سکنه آن مسلمان‌ها و مسیحی‌ها بودند، مؤذن بد صدایی در محله مسلمان‌ها وارد شد و چند وعده را اذان گفت. روزی مردی نصرانی نزد او رفت و بعد از دیدنش از او تشکر فراوانی کرد. مؤذن علت تشکر وی را پرسید، مرد جواب داد: تو حق بزرگی بر گردن من داری، من دختری دارم که مدتی است محبت اسلام به دلش افتاده و نسبت به آیین ما بی‌تفاوت شده است تا اینکه چندی پیش صدای شما را شنید و جویا شد که این صدای گریه از کجاست. گفتیم که مؤذن مسلمان‌هاست و از آن زمان دیگر محبت اسلام از دل دخترم بیرون رفت پس تو حق بزرگی بر گردن ما داری.
و چه زیبا رهبر عزیزمان پس از بیان این حکایت در جمعی گفت: «مبادا ما آن مؤذن بد صدا باشیم که محبت اسلام را در دل‌ها فروبنشانیم»... آری مبادا ما آن مؤذن بد صدایی باشیم که با رفتارهای دوگانه‌اش محبت دین و نمادهای دینی را درقلب‌ها فرونشاند که اگر این‌گونه شود راه بازگشت و توبه بسیار سخت خواهد بود.
چراغ‌های درس اخلاق در حوزه خاموش نشود
اگر ملبس به لباس رسول الله(ص) بر منبر یا در کتاب، مقاله و سخنرانی؛ سخن از عدالت، فروتنی با مردم بودن، حیاء، زشتی تکبر بگوید اما در رفتار خلاف این گفته‌ها عمل کند کافی است یک نفر دل زده از هر آن چیزهایی شود که نام دین را به دنبال خود دارد ...
خدا رحمت کند بزرگان و علمای حوزه را همیشه سفارش می‌کردند چراغ‌های درس اخلاق در حوزه خاموش نشود، عارف نامی سید علی قاضی را، به شاگردشان علامه طباطبایی گفته بودند کسی که برای تحصیل به نجف می‌آید شایسته است علاوه بر تحصیل به فکر تهذیب و تکمیل نفس خویش نیز باشد و از خود غافل نماند.
آری اگر چراغ‌های درس اخلاق حوزه پررنگ‌تر از قبل شود، قدم در راهی خواهیم گذاشت که کسانی که لباسشان نشان از نبی(ص) دارد، رفتارشان نیز عطر محمدی داشته باشد.
منبع:ایکنا
211008
