رجبی دوانی مطرح کرد:
رجبی دوانی، پژوهشگر تاریخ اسلام گفت: مهمترین دغدغه امامان نجات دادن بشر از گمراهی بود. یکی از مهمترین تبعات کنار گذاشتن امام حسین(ع) و اهل بیت(ع) از حکومت و ولایت رنگ باختن ارزش‌های دوران پیغمبر در دوران بعد از ایشان بود.
عقیق:محمدحسین رجبی دوانی، عضو هیات علمی دانشگاه امام حسین(ع) و پژوهشگر تاریخ اسلام گفت: یکی از مهمترین تبعات کنار گذاشتن امام حسین(ع) و اهل بیت(ع) از حکومت و ولایت رنگ باختن ارزش‌های دوران پیغمبر در دوران بعد از ایشان بود. بستن پیمان برادری در میان قبایل مختلف یکی از کارهایی بود که پیامبر(ص) با انجام دادن آن اختلافات را از میان برداشت و ارزش‌های غلط از بین رفت. در طول 10 سال تشکیل دولت اسلامی هیچ دعوایی بین مسلمانان ایجاد نشد اما زمانی که جامعه از ولایت دور شد، پیمان برادری نیز فراموش شد و کینه‌ها بین افراد شدت گرفت و ارزش‌ها عوض شد.وی افزود: در زمان پیغمبر شعار مسلمانان برای جنگ این بود که دو حسن را به دست می‌آوریم یا شهید راه خدا می‌شویم یا اسلام پیروز می‌شود. این ارزش در زمان بعد از پیامبر(ص) به گونه‌ای عوض شد که آرمان بسیاری از افراد برای جنگیدن کسب گنج‌های پادشاه یا به دست آوردن زمین‌های هموار شد.
این پژوهشگر تاکید کرد: باید به این سوال پاسخ دهیم که چه اتفاقی افتاد تا مردم به جایی رسیدند که به جنگ کسی بروند که خودشان می‌دانستند او حق است؟ در جواب باید گفت شاید این تصور پیش بیاید که مردم کوفه نامسلمان بودند اما این گونه نبود . اگر چه فاجعه کربلا به دست مردم کوفه رخ داد اما حضرت علی(ع) مرکز خلافت خود را از مدینه به کوفه تغییر داد و از این شهر به عنوان قبة‌الاسلام یاد کرد. هم چنین امام حسین 12000 نامه از مردم کوفه مبنی بر دعوت دریافت کرد و این در حالی است که ایشان هیچ نامه‌ای از بصره، شام و مکه دریافت نکرد. حتی خود ایشان به مردم بصره نامه فرستادند و به جز گروهی اندک کسی با ایشان همراه نشد. البته بسیاری از شهدای کربلا نیز اهل کوفه بودند اما چگونه شد که همین کوفیان این خیانت را به امام(ع) کردند؟
رجبی دوانی در پاسخ به این سوال گفت: زمانی که عبیدالله وارد کوفه شد و با تطمیع، مردم را گمراه کرد بسیاری از آنهایی که نامه نوشته بودند به سمت عبیدالله رفتند و امام حسین(ع) را تنها گذاشتند. البته خود امام حسین(ع) دلیل این موضوع را به روشنی بیان میکنند . در ابتدا باید گفت که بزرگترین دغدغه امامان(ع) نجات بشر از گمراهی بود و در این راه تا آخرین لحظه تلاش کردند. برای مثال امام حسین(ع) می‌دانست که در راه خدا شهید خواهد شد اما برای چه به سراغ مردم می‌رود و آنها را به قیام دعوت می‌کند؟ جواب مشخص است برای این که مردم را نجات دهد. همچنین جمله «هل من ناصر ینصرنی» امام در روز عاشورا برای نجات مردم است. ایشان تا آخرین لحظه عمرشان تلاش کردند تا مردم را نجات دهند.
وی ادامه داد: امام حسین(ع) خطاب به مردم کوفه می‌گوید علت این که نمی‌خواهید حرف مرا بشنوید این است که شکمهایتان از مال حرام پر شده است و هدایای شما از حرام ایجاد شده است. نکته مهم تعریف درست از عطایا است که اکثرا غلط ترجمه شده است. این لغت زمانی در ادبیات عرب ایجاد شد که تحت تاثیر فتوحات زیاد اروپا و آفریقا و ... غنایم جنگی زیادی به دست دولت رسید. این هدایا بر خلاف نظر حضرت علی(ع) و مشورتی که او به خلیفه وقت داد به عنوان مالی قرار داده شد که بنا به صلاحدید خلیفه به اطرافیانش بخشیده می‌شد. در پرداخت این حقوق تبعیض بسیاری وجود داشت. البته با خلافت حضرت علی(ع) این موضوع به پایان رسید اما در دوران معاویه و پس از آن یزید این جریان دوباره آغاز شد و با همین پول لقمه حرام وارد زندگی مردم شد. به گفته امام حسین (ع) همین موضوع باعث شد تا مردم حرف او را گوش ندهند.
منبع:تسنیم
