خانواده ی ما که خیلی علاقه مند به اهل بیت است و فکر می کنم نمره ی من خیلی کمتر از ایشان است، گفت شما سفره ی امام حسن(ع) بینداز؛ البته می دانید که سفره ی امام حسن(ع) دستور و روایت امام صادق(ع) نیست؛ نوعی ابراز ارادت مردم است امّا بدعت هم نیست، جنبه ی توسل دارد؛ به هر حال قبول کردم.

 

قرار شد هفدهم ربیع الاول این سفره را بیندازند. آنروز می خواستم به مشهد بروم، قرار بود که بعد از آقای انصاریان من بخوانم. پای منبر آقای انصاریان غصه داشتم که خدایا چه گونه بخوانم؟ من که با این سینه ام حتّی حرف هم نمی توانم بزنم... نمی دانم چطور شد وقتی که میکروفن را گرفتم، دیدم عجب به راحتی می توانم بخوانم از همیشه راحت تر، با صدایی رساتر از گذشته! بعد از مجلس، تلفن زدم به منزل، گفتم شما سفره را انداختید من سینه ام باز شده؟

 

گفتند: بله ولی قضیه ای هم اتفاق افتاد، حاج مهدی - یکی از دوستان مداح - در منزل ما آمد گفت: شما سفره ی امام حسن(ع) دارید؟ گفتیم: بله! شما از کجا می دانید؟ گفت: دیشب در عالم رؤیا به من گفتند فردا می روی خانه ی سازگار - ان شاءاللّه که خودنمایی نباشد، این خانواده خورشیدند به همه می تابند، به ویرانه هم می تابند، ما هم یک ویرانه ایم. - خلاصه گفتند سفره ی امام حسن(ع) انداخته می روی شعر خودش را هم می خوانی. من بعدها وقتی ایشان را دیدم، از ایشان پرسیدم خانه ی ما که آمدی کدام شعر را خواندی؟ گفت: آن نوحه ی معروف را که:

این از کراماتی است که من از آقا امام مجتبی(ع) دیده ام.