نماز خوان های گنهکار!
مگر قرآن نمیگوید نماز انسان را از امور منکر دور میکند پس چطور برخی انسانهای نمازخوان آلوده به گناهان هستند؟
عقیق: وبلاگ "سلام به خدا" نوشت:
مگر قرآن نمیگوید نماز انسان را از امور منکر دور میکند پس چطور برخی انسانهای نمازخوان آلوده به گناهان هستند؟
بله درست است، آيه 45 سوره عنكبوت به فلسفه بزرگ نماز پرداخته و میگويد: «نماز انسان را از زشتيها و منكرات بازمیدارد» (إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ). پس طبق این آیه این انتظار پیش می‌آید که فرد اهل نماز نباید اهل گناه باشد، ولی در برخی افراد این امر برعکس است.
اصولا ياد خدا، مايه حيات قلوب و آرامش دلها است، و هيچ چيز به پايه آن نمیرسد: أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ:(سوره رعد آيه 28). بازدارى از گناه اثر طبيعى نماز است، چون نماز توجه خاصى از بنده به سوى خداى مهربان ایجاد میکند، ليكن اين اثر تنها به مقدار اقتضاء است، يعنى اگر مانع و يا مزاحمى در بين نباشد اثر خود را میبخشد، و نمازگزار را از فحشاء بازمیدارد، ولى اگر مانعى و يا مزاحمى جلو اثر آن را گرفت، ديگر اثر نمیكند، و در نتيجه نمازگزار آن كارى كه انتظارش را از او ندارند میكند، خلاصه ياد خدا، و موانعى كه از اثر او جلوگیری میگيرند، مانند دو كفه ترازو هستند، هر وقت كفه ياد خدا چربيد، نمازگزار گناه نمىكند، و هر جا كفه آن موانع چربيد و نماز با شرایطش اقامه نشد،كفه ياد خدا ضعيف میشود، و نمازگزار از حقيقت ياد خدا منصرف میگردد، و گناه را مرتكب میشود.(برگرفته از ترجمه الميزان، موسوی همدانی، ج16، ص: 202)
پس ممكن نيست كسى نماز بخواند و هيچگونه اثرى در او نبخشد هر چند نمازش صورى باشد هرچند نمازگزار آلوده به گناه باشد، البته اين گونه نماز تأثيرش كم است، اين گونه افراد اگر همان نماز را نمیخواندند از اين هم آلوده تر بودند. در حديث از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله میخوانيم: كه جوانى از انصار نماز را با پيامبر صلى الله عليه و آله ادا میكرد اما با اين حال آلوده گناهان زشتى بود اين ماجرا را به پيامبر صلى الله عليه و آله عرضه داشتند فرمود: «سرانجام نمازش روزى او را از اين اعمال پاك مىكند».( مجمع البيان ذيل آيه 45 سوره عنكبوت).(برگرفته از کتاب یکصد پرسش و پاسخ نوشته آیت الله مکارم شیرازی، صفحات407-409)
اگر بخواهیم روشنتر بگوئيم: انسان نمازگزار به هر میزان که نمازش را باتوجه تر و کاملتر بخواند، تاثیر این نماز را در اعمال خود و زندگی شخصی و اجتماعیش بیشتر میبیند اما چنانچه نمازی بی توجه و بی حضور قلب بخواند میزان تاثیرات نماز بر او کمتر میشود و ممکن است آلوده به گناه هم بشود، اما باز هم همین نماز در طولانی مدت نجات دهنده وی خواهدبود. پس حتی خواندن نماز دست و پا شکسته بهتر از ترک آن است.
منبع:جهان
مگر قرآن نمیگوید نماز انسان را از امور منکر دور میکند پس چطور برخی انسانهای نمازخوان آلوده به گناهان هستند؟
بله درست است، آيه 45 سوره عنكبوت به فلسفه بزرگ نماز پرداخته و میگويد: «نماز انسان را از زشتيها و منكرات بازمیدارد» (إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ). پس طبق این آیه این انتظار پیش می‌آید که فرد اهل نماز نباید اهل گناه باشد، ولی در برخی افراد این امر برعکس است.
اصولا ياد خدا، مايه حيات قلوب و آرامش دلها است، و هيچ چيز به پايه آن نمیرسد: أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ:(سوره رعد آيه 28). بازدارى از گناه اثر طبيعى نماز است، چون نماز توجه خاصى از بنده به سوى خداى مهربان ایجاد میکند، ليكن اين اثر تنها به مقدار اقتضاء است، يعنى اگر مانع و يا مزاحمى در بين نباشد اثر خود را میبخشد، و نمازگزار را از فحشاء بازمیدارد، ولى اگر مانعى و يا مزاحمى جلو اثر آن را گرفت، ديگر اثر نمیكند، و در نتيجه نمازگزار آن كارى كه انتظارش را از او ندارند میكند، خلاصه ياد خدا، و موانعى كه از اثر او جلوگیری میگيرند، مانند دو كفه ترازو هستند، هر وقت كفه ياد خدا چربيد، نمازگزار گناه نمىكند، و هر جا كفه آن موانع چربيد و نماز با شرایطش اقامه نشد،كفه ياد خدا ضعيف میشود، و نمازگزار از حقيقت ياد خدا منصرف میگردد، و گناه را مرتكب میشود.(برگرفته از ترجمه الميزان، موسوی همدانی، ج16، ص: 202)
پس ممكن نيست كسى نماز بخواند و هيچگونه اثرى در او نبخشد هر چند نمازش صورى باشد هرچند نمازگزار آلوده به گناه باشد، البته اين گونه نماز تأثيرش كم است، اين گونه افراد اگر همان نماز را نمیخواندند از اين هم آلوده تر بودند. در حديث از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله میخوانيم: كه جوانى از انصار نماز را با پيامبر صلى الله عليه و آله ادا میكرد اما با اين حال آلوده گناهان زشتى بود اين ماجرا را به پيامبر صلى الله عليه و آله عرضه داشتند فرمود: «سرانجام نمازش روزى او را از اين اعمال پاك مىكند».( مجمع البيان ذيل آيه 45 سوره عنكبوت).(برگرفته از کتاب یکصد پرسش و پاسخ نوشته آیت الله مکارم شیرازی، صفحات407-409)
اگر بخواهیم روشنتر بگوئيم: انسان نمازگزار به هر میزان که نمازش را باتوجه تر و کاملتر بخواند، تاثیر این نماز را در اعمال خود و زندگی شخصی و اجتماعیش بیشتر میبیند اما چنانچه نمازی بی توجه و بی حضور قلب بخواند میزان تاثیرات نماز بر او کمتر میشود و ممکن است آلوده به گناه هم بشود، اما باز هم همین نماز در طولانی مدت نجات دهنده وی خواهدبود. پس حتی خواندن نماز دست و پا شکسته بهتر از ترک آن است.
منبع:جهان
