دلنوشته/ به دنبال یک نیلی بی دود

عقیق:گوشه ای بنشینی و فقط فکر کنی، بدون اینکه نگرانی امور روزمره و همیشگی را داشته باشی .
این روزها که به بهانه پوششهای خبری حرم مطهر امام رضا(ع) به من اجازه داده شده بیشتر از گذشته در صحن و سرایش رفت و آمد کنم، 
می بینم این جا، جای خوبی است برای خلوت، برای اینکه همه زندگی را برای لحظاتی بگذاری و خودت تنها وارد حرم شوی. روی فرشهای قرمز وسط صحن بنشینی، به گلدسته ها و گنبد مطهر نگاه کنی، فقط نگاه کنی، حتی ذکر هم نگویی، دو قطره اشک بریزی و سبک شوی.
این روزها می فهمم چقدر زندگی سنگین بوده است و چقدر شانه های ناتوان من زیر این سنگینی خم شده اند. من روی فرشهای قرمزی که وسط صحن پهن شده اند، به این کشف رسیده ام.
خوبی اینجا این است که آدم را به شهود 
می رساند، هر چه بیرون از این جا، ما را از شهود دور می کند، این جا تو را هل می دهد به سمت کشف چیزهایی که درونت وجود دارد، اما این ظواهر لعنتی پنهانش کرده اند.
راستش این روزها زندگی مرا خیلی خسته کرده بود، تکرارهایش آزارم می داد. دلم می خواست پر بکشد، اما آسمان این دنیا همه جایش یکرنگ است . دلم یک نیلی بی دود می خواست. حالا که این جایم، می دانم دلم را درست از قفس 
پرانده ام، دلم آسمان حرم می خواست، آسمان جایی که قرار نیست هیچ چیز به تو بدهد به جز سبکی، رهایی و حال خوب. من می دانم همه ما به دنبال حال خوبیم. این روزها بهانه خوبی است به این جا بیاییم. زندگی و سنگینی اش را پشت درهای صحن بگذاریم و دو نفس عمیق در این نیلی بی دود بکشیم.