انفاق كننده نه مفرط (زياده رو) باشد و نه مفرّط (كوتاهى كننده)، تا بتواند مشمول صفت «محسنين» باشد، و خداوند متعال او را دوست بدارد.
عقیق: الإمام الصّادق «ع»: لو أنّ رجلا أنفق ما في يديه في سبيل اللَّه ما كان أحسن و لاوفّق،أليس اللَّه يقول: وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ، وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ، يعنى: المقتصدين.امام صادق «ع» می فرمایند:اگر كسى هر چه دارد در راه خدا انفاق كند،كار خوبى نكرده و به توفيقى دست نيافته است، مگر خدا نفرموده است: وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ، وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ خود را به دستهاى خود به هلاكت مى اندازند؛ و نيكويى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مى دارد»، يعنى مقتصدان و ميانهروان را در خرج كردن.
بنگريد! آيه قرآنى م ىفرمايد: أَنْفِقُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ وَ لا تُلْقُوا بِأَيْدِيكُمْ إِلَى التَّهْلُكَةِ، وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُحْسِنِينَ1 در راه خدا انفاق كنيد و خود را به دستهاى خود به هلاكت (و بد فرجامى) ميندازيد؛ و نيكويى كنيد كه خدا نيكوكاران را دوست مى دارد»،
و امام صادق «ع»، «محسنين- نيكوكاران» را به «ميانهروان در خرج كردن» تفسير مى كند.
و بدين گونه ثقلين (كتاب و عترت)، ما را به «اصالت اقتصاد در معيشت»، و «روش صحيح در خرج كردن» هدايت مى كنند، يعنى پيروى دقيق از روش «ميانهروى»، بى زياده روى در خرج كردن و هر گونه هزينه گذارى، تا به تنگدستى خود انفاقگر نينجامد و سبب هلاك او نشود؛ و بى مال اندوزى و خسّتورزى، تا به ثروتمندى فزون صاحب مال نكشد و سبب هلاك او نشود؛ «پس هر دو طرف ميانهروى در كارها نكوهيده است».
بنابراين لازم است انفاق كننده نه مفرط (زياده رو) باشد و نه مفرّط (كوتاهى كننده)، تا بتواند مشمول صفت «محسنين» باشد، و خداوند متعال او را دوست بدارد.
پی نوشت:
1-«سوره بقره» (۲): ۱۹۵.
2-الحياة / ترجمه احمد آرام، ج۴، ص360
منبع:قدس
