عقیق: این‌که روضه و روضه خوانی
از چه هنگام و چگونه از جمله شعائر رسمی مذهب شیعه گردید و به خصوص در ایران ارزش
فراوان پیدا کرد،در این باره حاجی میرزا حسین نوری(1213 ش /1282
ش)، عالم ومحدث بزرگ شیعی در مقدمه کتاب لؤلؤ و مرجان، پس از بیان چگونگی مرثیه‌سرایی
در روزگار ائمه (علیهم‌السلام) می‌نویسد:
«این صنف از مؤمنین [روضه خوان‌ها] اسمی
مخصوص نداشتند تا ... ملاحسین کاشفی [وفات 906 یا 910 ق ] کتاب روضة‌الشهدا را
تألیف نمود.»
پس
از آن «مردم رغبت نمودند در خواندن آن کتاب در مجالس مصیبت و به جهت فصاحت و اغلاق
آن کتاب، هر کس از عهده خواندن آن بر نمی‌آمد، بلکه اشخاص مخصوصه بودند که آن را
درست آموخته، در مجالس تعزیه‌داری می‌خواندند و ایشان معروف شدند به روضه خوان؛
یعنی خواننده کتاب روضة‌الشهدا. پس از آن کم‌کم از آن کتاب به کتاب دیگر انتقال
نمودند و از آن به خواندن از حفظ و آن اسمِ اول برایشان ماند و کار این طایفه اندک
اندک بالا گرفت و برای اصل مقصد که گریانیدن باشد، مقدماتی پیدا شد از قصص و
حکایات و ... و فنی شد مخصوص و ممتاز و کار ترقی آن به آن‌جا رسید که یکی از علمای
اعلام می‌فرمود در مقام مطایبه و مزاح که: در این اعصار روضه خوانی
داخل در علوم شده و علمی شده مخصوص که باید در تعریف آن گفت: علمٌ یَبحثُ فیه عن
عوارضِ اجسادالشهداء و ما یتعلقُ بها». [روضه علمی
است که درباره عوارض اجساد شهیدان و آن‌چه به آن وابسته است، بحث می‌کند]
