عقیق:

... به زمانى رسيده ‏ايد كه نيكى هماره پشت مى‏ كند، و شر رو مى ‏آورد، و طمع شيطان به تباه گرى مردمان افزون مى‏ گردد؛ اكنون روزگارى است كه اسباب كار شيطان خوب فراهم گشته است، و مكر او فراگير شده است، و شكار او به آسانى در دامش مى‏ افتد؛ به هر سوى جامعه مى‏ خواهى بنگر! آيا جز بينوايانى مى‏ بينى كه با فشار بينوايى و كمبوددارى دست و پنجه نرم مى‏ كنند، يا توانگرانى كه به جاى شكر نعمت به كفران نعمت پرداخته‏ اند، يا بخيلانى كه حقّ خدا (حقّ محرومان) را نمى‏ دهند، تا هر چه بيشتر مال بيندوزند ... 

از اين سخن امام علىّ بن ابى طالب «ع» به صراحت فهميده مى‏ شود كه‏ حضور فقر در جامعه و له شدن محرومان از فشار آن، همواره در زمانهايى خواهد بود كه نيكى و خير اندك شود، و شر و بدى روى آورد، و شيطان هر چه بيشتر در فاسد كردن مردم طمع بندد، اسباب كارش محكم، مكرش همه گير، و شكارش آسان‏ياب باشد.

 و اين چگونگى بسيار تباهى آور براى دين و جامعه و فضيلت و نسلها، از آنجا پديد مى‏ آيد كه توانگران به كفران نعمت بپردازند، از راه مصرفهاى شادخوارانه، و نرساندن نعمتها و امكانات به ديگران، و نپرداختن حقوقى كه در اموالشان هست. پس خاستگاه همه اين شرور و مفاسد دينى و اجتماعى و انسانى و اخلاقى- به نصّ سخن «نهج البلاغه»- همان توانگران پرمصرفند، و همان سلاطين ثروت و تنعّم و برخوردارى و امكانات