عقیق: "مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم" یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیت‏ اللّه‏ سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیة‏اللّه(عج) که حقش بر گردن ما افزون‏تر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مى‏شود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد، به رشته تحریر درآمده است.
اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مى‏نویسد:
"چون ما نمى‏توانیم حقوق آن حضرت(ع) را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، بجا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم. . . بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت(عج)، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مى‏باشد."
 

اقتدا کردن و تاسی جستن به اخلاق و اعمال آن حضرت
پیروی کردن از آن جناب و الگو قرار دادن او در اخلاق و اعمال در آنچه مومن به حسب حال خود می تواند انجام دهد معنی تشیع و حقیقت ماموم بودن همین است و کمال ایمان و تمامیت موالات امام و همراهی با او در روز قیامت و مجاورت با حضرتش در بهشت با این کار انجام می شود.
چنانکه در نامه امیرالمومنین(ع) به عثمان بن حنیف فرماندار بصره از سوی آن حضرت چنین آمده: توجه کنید که هر مامونی را امامی که به او اقتدا می کند و از نور علمش برخوردار می گردد...
توضیح اینکه: خدای تعالی بسا که بنده ای را دوست بدارد ولی عمل او را خوش نداشته باشد و بسا بنده ای را مبغوض دارد ولی عملش را بپسندد. و این معنی با عقل و اعتبار نیز موافق است زیرا که محبوبیت و مبغوضیت نزد خداوند به سبب امر و نهی الهی است برحسب آنچه خداوند از بنده می خواهد که در اعتقاد و عملش بوده باشد.
پس ممکن است که بنده ای از لحاظ اعتقاد نزد خداوند محبوب باشد چونکه مومن است ولی از لحاظ عمل مبغوض باشد چون مخالف امر و نهی خداوند است عکس این نیز همین طور است.
چون این را دانستی گوییم ظاهر منظور امام در فرمایش فوق آن است که مبغوض ترین مردم نزد خداوند از لحاظ عمل کسی است که بر طریقه و مذهب امم باشد یعنی امامت و ولایتش را معتقد باشد و در عین حال در اعمال و اخلاق خود با او مخالفت ورزد و سر مطلب این است که هرگاه مومن در کارها و اخلاقش بر خلاف امامش رفتار نماید ننگ و عار امام و مایه طعنه و عیب جویی دشمنان خواهد بود و این گناه بزرگی است.
و چنانچه در اعمال و اخلاق خود به او اقتدا نماید سبب عظمت یافتن ولی الله در نظر آنها و رغبت کردن مخالفین به شیوه امامان و راهیابی مردم با اعمال ایشان به سوی امامشان می گردد و بدین ترتیب مقصود از نصب امام در میان مردم حاصل می شود.