*حضرت صادق علیه السلام از جد بزرگوارشان امیرالمومنین نقل می کنند که نقل بسیار ممتازی است. قبلا هم عرض کرده ایم، کانَ یَقُول، یعنی این فرمایش را زیاد می فرمود. لا خَيرَ فِي الدُّنيا الّا لأحَدٍ رَجُلَين در دنیا برای هیچ کس خیری نیست مگر برای دو نفر. اگرنه هیچ خیری ندارد.

*این دو نفر وقتی در دنیا هستند، زندگی برایشان سودبخش است، رَجُلٌ يَزدادُ فِي كُلِّ يَومٍ إحسانا، یکی آن آدمی است که هر روز یک مقداری بر خوبی اش می افزاید. هر روز بر کارهای خوبش می افزاید، یعنی چه؟ یعنی امروز چهار رکعت نماز می خواند. فردا پنج رکعت نماز می خواند. پس فردا شش رکعت؟ این که نمی شود.

 *حد اعلای بزرگان تراز اول یا خود ائمه فرضا در شبانه روز هزار رکعت نماز می خواندند. دیگر بیشتر از آن نبود. اینگونه نبود که فردا هزار و یک رکعت بخوانند و پس فردا هزار و دو رکعت. اینگونه است که امروز دارد خوبی می کند.

*آدمی که خیلی دقیق مراقب رفتار و اعمال خودش است، اینگونه است. این خیلی دقیق بودن یک مقدار بیشتر از آن مقداری که بنده و شما هوشمندی داریم، لازم دارد. هوشمندی های ما در حد انسان عاقل معمولی است. انسان عاقل معمولی مورد تکلیف است. تازه می گویند آقای فلانی بلند شو نمازت را بخوان، آن که نماز بهتری خوانده به یک عقل بیشتری رسیده و آن هوشمندی را او دارد.

 می تواند خیلی جدی از رفتار و اعمالش مراقبت کند. این خلاصه ای بود که عرض کردیم. پس فرمودند رَجُلٌ يَزدادُ فِي كُلِّ يَومٍ إحسانا زندگی برای این آدم خیر دارد. آدمی است که هر روز دارد بر خوبی خودش اضافه می کند، مثلا امروز کار ده نفر را راه انداخته و فردا هم کار ده پانزده نفر دیگر را راه می اندازد.

*شرطش این است که در کنار این آبادی ها خرابی به بار نیاورد. بعضی از خرابی ها هست که یک مرتبه ریشه می کند. یک خرابی هایی هست که اصلا ریشه خود آدم را می کند و بعضی هست که اعمال خوب انسان را به باد می دهد. مثلا فرض کنید یک جوانی یک حرفی به مادرش بزند که دل مادرش می سوزد.

*رَجُلٌ يَزدادُ فِي كُلِّ يَومٍ إحساناً هر روز بر خوبی خودش می افزاید. جایی خرابی به بار نمی آورد. بنابراین هرکار خوبی که می کند، برایش می ماند. اینها را عرض کرده ایم. آن خوبی هایی که شما می کنید، ساختمان سرنوشت آینده شما را می سازد. شما یک آینده و سرنوشتی دارید دیگر. به باغ و بستان وارد می شوید، خودت ساخته ای، سرنوشت آینده شماست. به یک سلطنت می رسی، خودت کرده ای. به سرنوشتی که خودت ساخته ای می رسی. هرکاری که کرده ای. همه ما داریم ساختمان می سازیم.

*یک دوست جوان خوبی داشتیم که مدام می رفت دامان حاج آقای حق شناس را می گرفت و می گفت آقا بگو. مثلا ده بار بود که داشت التماس می کرد. یک بار ایشان دهانش را باز کرد و بست. نمی گویند. چکار کنیم؟ نمی گویند. اما اگر انسان جدی کار کند، خدا به انسان می گوید. رَجُلٌ يَتَدارَكُ مَنِیَتَهُ بِالتّوبَة. بعد یک مطلب جدید می گویند که جالب است و انشاءالله ممکن است یک ذره در این باشیم. وَ أنَّى لَه التّوبَة؟! مگر توبه هرکسی قبول است؟ مگر هرکسی می تواند توبه کند؟ حالا به بعدی ها دقت کنید. وَاللهِ لَو سَجِدَ حَتّى يَنقَطِعَ عُنُقُهُ، ما قَبَلَ اللهُ عَزَّ وَ جَل مِنهُ عَمَلاً إلا بِوِلايَتِنا أهلُ البیت. اگر انقدر سجده کند و سجده کند که گردنش جدا شود، قبول نمی شود.

*این اعتقاد ماست. دقت کنید. نماز شما صحیح است اما قبول نیست. مگر اینکه ولایت امیرالمومنین را داشته باشید، ما قَبَلَ اللهُ عَزَّ وَ جَل مِنهُ عَمَلاً إلا بِوِلايَتِنا أهلُ البیت. با ولایت اعمال قبول می شود این اصل است. ولایت دلیل قبولی اعمال است. البته اگر کسی اهل ولایت نباشد اصلا به اینجاها نمی آید. دنبال این حرف ها نمی رود. اگر هم برود چون راه را بلد نیست به راه و مقصد نمی رسد.

 سوم اصلا اگر اعمال صحیح انجام می دهد و راه درست را انتخاب کرده، خدا خواسته است که شما باید این کارها را بکنید و این افراد را دوست داشته باشید. خدا خواسته است. جزء دین ماست. خود این جزء دین است. حرف هایی که می خواهی از من بگیری را باید بروی از فلان شخص بگیری. من از هیچ کس دیگر قبول ندارم. مشخص است چه عرض می کنم؟ حرف های من را فقط باید از ایشان بگیری، پیامبر و اهل بیتش.

*حرف های من را باید از اینها بگیری. هیچ کس دیگری قبول نیست، اهل بیتی که می خواهی حرف هایشان را قبول کنی، باید دوستشان هم داشته باشی. دوتا حرف شد. اول اینکه حرف ها را قبول کنی، دوم اینکه دوستشان داشته باشی.