عقیق: امام حسن عسگری(ع) در طی دوران امامتشان همواره در حال تقیه بودند و حتی شاگردان و شیعیان آن حضرت نیز بر محور تقیه اقدام می کردند، و امام (ع) حرکت آن ها را تأیید می فرمودند، چنانچه «علی بن عاصم کوفی» می گوید: به خدمت امام عسکری (ع) رسیدم و بر دست مبارک او بوسه زده و گفتم: من از نصرت شما عاجزم و عملی ندارم غیر از موالات و دوستی شما و بیزاری جستن از دشمنان شما و لعن بر آن ها، آن هم در خلوت. حال من چگونه خواهد بود؟! امام عسکری (ع) فرمود:

پدرم از جدم رسول خدا(ص) روایت فرموده اند: هر که از نصرت ما اهل بیت (ع) ضعف پیدا کند- یعنی شرایط او را در نقطه ضعف قرار دهد و نتواند در اثر خفقان شدید به یاری ما بشتابد- و در پنهان دشمنان ما را لعن کند؛ خداوند تبارک و تعالی، صورت او(این حال او) را به جمیع ملائکه می رساند.
پس هر زمانی که یکی از شما دشمنان ما را لعن کند، فرشتگان بالا بروند و لعنت کنند کسی را که دشمنان ما را لعنت نمی کند و هرگاه صدای دوست ما به ملائکه برسد برایش استغفار کنند و در حقش دعا می کنند و می گویند: پروردگارا به روح این بنده ات که در راه یاری ما می کوشد درود بفرست که اگر بیشتر از این قدرت داشت انجام می داد.
آنگاه ندا از جانب پروردگار می آید که ای ملائکه من، استجابت کردم دعای شما را در حق این بنده ام و شنیدم ندای شما را، صلوات و درود فرستادم بر روح او و او را از نیک سیرتان قرار دادم.

پی نوشت ها
_1علامه مجلسی. بحارالانوار، ج50: 316.
_2جعفر وفا. سیره سیاسی امام حسن عسگری، فصلنامه پیام.

منبع:قدس

211008