عقیق: "مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم" یکى از کتاب هاى ارزشمند شیعه، نوشته آیت‏ اللّه‏ سیدمحمدتقى موسوى اصفهانى(1348 ـ 1301ق) است که به قصد اداء حق حضرت بقیة‏اللّه که حقش بر گردن ما افزون‏تر از همه مردم است، احسانش بیشتر و بهتر از همه شامل حال خلق مى‏شود و نعمت ها و منت ها بر ما دارد، به رشته تحریر درآمده است.
اصل کتاب به زبان عربى است و مؤلف در مقدمه مى ‏نویسد:
"چون ما نمى‏توانیم حقوق آن حضرت را ادا نماییم و شکر وجود و فیوضاتش را آن طور که شایسته است، به جا آوریم بر ما واجب است آن مقدار از اداى حقوق آن حضرت را که از دستمان ساخته است، انجام دهیم... بهترین امور در زمان غیبت آن حضرت، انتظار فرج آن بزرگوار و دعا براى تعجیل فرج او و اهتمام به آنچه مایه خشنودى آن جناب و مقرب شدن در آستان اوست، مى ‏باشد."

قیام هنگام یاد شدن نام یا القاب آن حضرت

بپاخاستن هنگام یاد شدن نام یا القاب شریفه آن حضرت که سیره و شیوه شیعیان دوازده امامی بر همین اساس بوده و شاهد بر این اضافه بر تعظیم و احترام بودن این عمل که خود مطلوب است روایتی است که یکی از علمای اعلام در کتاب النجم الثاقب از سید عبدالله نواده سیده نعمت الله جزایری آورده که در بعضی از روایات چنین یافته که:
روزی حضرت صاحبت الزمان در مجلس امام صادق(ع) یاد شد پس امام صادق به منظور تعظیم و احترام اسم آن حضرت به پا ایستادند.
می گویم: برای اثبات استحباب بپاخاستن هنگام بردن نام شریف امام عصر(عج) همین مقدار کافی است به لحاظ قاعده تسامح که علمای بزرگوارمان بیان کرده اند و می توان گفت که در بعضی از اوقات واجب می باشد.
به خاطر بعضی از جهات مانند اینکه اسم شریف آن حضرت یا یکی از القاب مبارکش در مجلسی که جمعی در آن هستند یاد شود، آنگاه همه اهل مجلس به احترام آن به پا خیزند و در این حال اگر کسی از اهل مجلس بدون عذر از جای برنخیزد این برنخاستنش توهین و هتک حرمت آن حضرت خواهد بود که تردیدی در حرام بودن آن نیست زیرا که توهین خداوند عز شانه می باشد چنانکه پوشیده نیست.

منبع:شبستان