عقیق: امام علی (ع) می‌فرمایند: «فیهِ رَبیعُ القُلوبِ وَیَنابیعُ العِلمِ وَ ما لِلقَلبِ جِلاءٌ غَیرُهُ» قرآن بهار دل‌ها و چشمه‌های دانش است و دل را جز به وسیله آن جلایی نیست. (نهج البلاغه خطبه ۱۷۶)
صفحه ۱۸۷ قرآن آغاز سوره مبارکه توبه است که خدا با برائت و بیزاری جستن از کسانی که با پیامبرش پیمان شکستند، این سوره را آغاز می‌کند، به همین دلیل نام دیگر این سوره برائت است.ابتدای این سوره بسم الله الرحمن الرحیم نیامده است.
به عقیده مفسران چون این سوره برای برائت، بیزاری و همچنین مجازات مشرکان نازل شده است، اول آن بسم الله الرحمن الرحیم که نشانه رحمت و مغفرت است، متناسب نیست.برخی از مفسران هم از آنجایی که آیات این سوره ارتباط مستقیم با سوره انفال دارد و به نوعی ادامه آن است را دلیل بسم الله الرحمن الرحیم نداشتن سوره توبه بیان کرده‌اند.
خدا در ادامه چهار ماه به کفار و مشرکان مهلت می‌دهد که به اعمال خود فکر کنند و تکلیفشان را روشن کنند، یعنی یا از شرک و بت پرستی دست بکشند و یا آماده جنگ شوند.
پیامبر(ص) امام علی(ع) را مأمور کرد تا این آیات را در روز عید قربان برای همه بخواند و این فرصت چهارماهه برای آنها آغاز شود.خدا سپس مجازات مشرکان را پس از مهلت اعلام شده بیان می‌کند که شامل کشته شدن، اسارت و حبس است. انتخاب هر کدام برعهده پیامبر گذاشته شده که یا بکشید و یا فعلاً دستگیر کنید و بعد مجازات را معین کنید.
یکی دیگر از مجازات های پیشنهادی خدا این است که از آنها فدیه بگیرید و مشروط آزادشان کنید، البته اگر توبه کردند و نماز برپا داشتند و زکات دادند راه بر آنها باز کنید که خدا آمرزنده و مهربان است.
