عقیق: مرحوم آیت‌الله حاج آقا نصرالله شاه آبادی، ارادت بی‌حد والد خود به حضرت زهرا (س) را چنان توصیف می‌کند که نام مبارک ایشان، هم‌زمان با جاری شدن اشک‌های ایشان همراه بوده است؛ سلوکی که بدون توسل به آن حضرت، ناممکن می‌نمود.
مرحوم آیت الله حاج آقا نصرالله شاه آبادی:
مرحوم والد {آیت الله محمد علی شاه آبادی} ارادت خاصی به حضرت زهرا سلام الله علیها داشت، تا حدّی که بردنِ نام حضرت زهرا سلام الله علیها با جاری شدن اشک ایشان مساوی بود.
حتی در مقام استخاره، تنها عبارتی که به زبان می‌آورد این بود: « الهی به عصمت زهرا، به نور زهرا، به شرف زهرا، به حیثیت زهرا ». آن وقت اشک از چشمانشان جاری می‌شد و سپس استخاره می‌کردند.
به عقیده مرحوم والد سلوک الی الله بدون ارتباط و توسل به حضرت زهرا (سلام الله علیها) ممکن نیست، لذا می‌فرمود: «همانطور که ائمة علیهم السلام در مقامات عالیه نیازمند توسّل به مادرشان هستند، ما نیز در مقام سیر الی الله، نیازمند توسل به حضرت زهرا هستیم».
میزان محبت مرحوم والد به حضرت صدیقه سلام الله علیها، به حدی بود که وقتی مصائب ایشان را می‌شنیدند، بسیار منقلب می‌شدند.
به یاد دارم روزی دایی ما آیةالله حاج سید احمد روحانی قمی که از منبری‌های معروف تهران بود، در مسجد مرحوم پدر منبر رفت و در آخر منبر روضه حضرت زهرا را خواند. پدر ما خیلی منقلب شد و بعد از منبر وی فرمود: «این طور روضه خواندن بر شما حرام است. اسم حضرت زهرا کُشنده است، چرا شما با این همه حاشیه و تفصیل، مصائب را ذکر می‌کنید؟ دیگر چنین نکنید!».
پی نوشت:
کتاب حدیث نصر، ص ۲۰۸
منبع:حوزه
