راز زنده ماندن دل در کلام علی(ع)

عقیق: دین ما را از مردن دل هایمان برحذر داشته است لذا از نظر نهج البلاغه اهل دنیا، مردن بدن خویش را بزرگ مى ‏شمارند اما اهل عبادت و ذکر، براى مردن دل خودشان اهمیت قائل هستند و آن را بزرگتر مى ‏شمارند. براستی اهل عبادت چه می کنند که دلهایشان زنده است؟ بیاییم راز زنده ماندن دل هایمان را در کلام حضرت علی(ع) جستجو کنیم.

شیران روز و پارسایان شب

حضرت علی(ع) در نهج البلاغه گروهی را اهل عبادت می خواند. آنان کسانی هستند كه خداوند متعال را فراموش نكرده و به وعده هایش یقین دارند. برای همین است که جانانه سر بر آستان دوست می سایند.

 شب‌ها پاهاى خود را براى عبادت جفت مى‏كنند، آیات قرآن را با آرامى و شمرده شمرده تلاوت مى‏نمایند، با زمزمه آن آیات و دقت در معنى آنها غمى عارفانه در دل خود ایجاد مى‏كنند و دواى دردهاى خویش را بدین وسیله ظاهر مى‏سازند، هر چه از زبان قرآن مى‏شنوند مثل این است كه به چشم مى ‏بینند.

هر گاه به آیه‏اى از آیات رحمت مى ‏رسند بدان طمع مى ‏بندند و قلبشان از شوق لبریز مى ‏گردد، چنین مى‏ نماید كه نصب العین آنهاست، و چون به آیه‏اى از آیات قهر و غضب مى ‏رسند بدان گوش فرا مى ‏دهند و مانند این است كه آهنگ بالا و پایین رفتن شعله‏هاى جهنم به گوششان مى ‏رسد، كمرها را به عبادت خم كرده و پیشانی‌ها و كف دست‌ها و زانوها و سر انگشت پاها به خاك مى‏ سایند و از خداوند آزادى خویش را مى ‏طلبند. همین‌ها كه چنین شب زنده‏دارى مى ‏كنند و تا این حد روحشان به دنیاى دیگر پیوسته است، روزها مردانى هستند اجتماعى، بردبار، دانا، نیك و پارسا.(1)

علمى كه بر پایه بینش كامل است ‏بر قلب‌هاى آنان هجوم آورده است، روح یقین را لمس كرده‏اند، آنچه بر اهل تنعم سخت و دشوار است ‏بر آنان نرم گشته است و با آن چیزى كه جاهلان از آن در وحشتند انس گرفته‏ اند.(2)

نماز گناهان را مانند برگ درختان مى ‏ریزد و گردن‌ها را از ریسمان گناه آزاد مى ‏سازد. پیامبر خدا نماز را به چشمه آب گرم كه بر در خانه شخص باشد و روزى پنج نوبت ‏خود را در آن شستشو دهد تشبیه فرمود. آیا با چنین شستشوها چیزى از آلودگى بر بدن باقى مى ‏ماند؟

اگر اجل مقدر و محتوم آنها نبود، روح‌هاى آنها در بدن‌هاشان از شدت عشق و شوق به كرامت‌هاى الهى و خوف از عقوبت‌هاى او یك چشم به هم زدن باقى نمى ‏ماند.(3)

رنگ خدایی راز زنده ماندن دل

امیرالمۆمنین علی(ع) به زیبایی راز زنده ماندن دل های اهل عبادت را ترسیم می نماید. از نظر ایشان، انسان ‌باید به‌گونه‌ای تربیت شود كه تمامی كارها و فعالیت‌هایش، رنگ و بوی معنوی و الهی داشته و هدف اصلی او كسب رضای الهی باشد .
 عقل خویش را زنده و نفس خویش را میرانده است، تا آنجا كه ستبری‌هاى بدن تبدیل به نازكى و خشونت‌هاى روح تبدیل به نرمى شده است و برق پر نورى بر قلب او جهیده و راه را بر او روشن و او را به رهروى سوق داده است. پیوسته از این منزل به آن منزل برده شده است تا به آخرین منزل كه منزل سلامت و بارانداز اقامت است رسیده و پاهایش همراه بدن آرام او در قرارگاه امن و آسایش، ثابت ایستاده است. این همه به موجب این است كه دل و ضمیر خود را به كار گرفته و پروردگار خویش را خشنود ساخته است.(4)

او خود را و عمل خود را براى خدا خالص كرده است، خداوند نیز به لطف و عنایت ‏خاص خویش او را مخصوص خویش قرار داده است. قد اخلص لله فاستخلصه (۵)


رنگ خدایی هیچ گاه زنگ نمی زند

هر گناه اثرى تاریك كننده و كدورت آور بر دل آدمى باقى مى‏گذارد و در نتیجه میل و رغبت‏ به كارهاى نیك و خدایى كاهش مى‏گیرد و رغبت ‏به گناهان دیگر افزایش مى ‏یابد. متقابلا عبادت و بندگى و در یاد خدا بودن وجدان مذهبى انسان را پرورش مى ‏دهد میل و رغبت ‏به كار نیك را افزون مى‏كند و از میل و رغبت ‏به شر و فساد و گناه مى ‏كاهد،یعنى تیرگی‌هاى ناشى از گناهان را زایل مى ‏گرداند و میل به خیر و نیكى را جایگزین آن مى‏ سازد.

امیرالمو منین علی(ع) به زیبایی راز زنده ماندن دل های اهل عبادت را ترسیم می نماید. از نظر ایشان، انسان ‌باید به‌گونه‌ای تربیت شود كه تمامی كارها و فعالیت‌هایش، رنگ و بوی معنوی و الهی داشته و هدف اصلی او كسب رضای الهی باشد.

در نهج البلاغه خطبه‏اى هست كه در باره نماز، زكات و اداء امانت ‏بحث كرده است. پس از توصیه و تاكیدهایى در باره نماز، مى‏ فرماید:نماز گناهان را مانند برگ درختان مى ‏ریزد و گردن‌ها را از ریسمان گناه آزاد مى ‏سازد. پیامبر خدا نماز را به چشمه آب گرم كه بر در خانه شخص باشد و روزى پنج نوبت ‏خود را در آن شستشو دهد تشبیه فرمود. آیا با چنین شستشوها چیزى از آلودگى بر بدن باقى مى‏ ماند؟(۶)

در خطبه ۲۳۴ پس از اشاره به پاره‏اى از اخلاق رذیله از قبیل سركشى، ظلم و كبر مى ‏فرماید: و عن ذلك ما حرس الله عباده المۆمنین بالصلوات و الزكوات و مجاهدة الصیام فى الایام المفروضات تسكینا لاطرافهم و تخشیعا لابصارهم و تذلیلا لنفوسهم و تخفیضا لقلوبهم و اذهابا للخیلاء عنهم. چون بشر در معرض این آفات اخلاقى و بیماری‌هاى روانى است، خداوند به وسیله نمازها و زكات‌ها و روزه‏ ها بندگان مۆمن خود را از این آفات حراست و نگهبانى كرد. این عبادات دست‌ها و پاها را از گناه باز مى‏دارند، چشم‌ها را از خیرگى باز داشته به آنها خشوع مى‏بخشند، نفوس را رام مى‏ گردانند، دل‌ها را متواضع مى ‏نمایند و باد دماغ را زایل مى ‏سازند.

بار الها بحق محمّد و آله الطاهرین دل های ما را به خودت برسان که از دوریت سخت نالانیم. اللهمّ صلّ علی محمّد و آله محمّد و عجّل فی فرج مولانا صاحب الزمان

پی نوشت ها:
۱_( نهج البلاغه؛ خطبه ۱۸۴.)
۲_(نهج البلاغه؛ حكمت‏۱۳۹.)
۳_(نهج البلاغه؛ خطبه ۱۸۴.)
۴_(نهج البلاغه؛ خطبه ۲۱۰.)
۵_(نهج البلاغه؛ خطبه‏۸۶.)
۶_(نهج البلاغه؛ خطبه ۱۹۰.)

منبع: جام نیوز

211008