عقیق: حجت الاسلام معماریان از پژوهشگران حوزه معارف اهل بیت(ع) و از سخنرانان مذهبی در یادداشتی به بررسی برنامه محفل پرداخت.

متن یادداشت بدین شرح است:

آشنایی من با برنامه محفل، یک آشنایی اتفاقی و ناقص، پیش از ماه مبارک رمضان بود. از طریق دوست و برادر عزیزی، در یک تعریف یک خطی متوجه شدم که برنامه دم افطار شبکه سه، یک برنامه قرآنی است.
از انجا که در نیمه اول ماه رمضان، به زیارت نجف اشرف، مشرف بودم، توفیق دیدن این برنامه را هم نداشتم و به جز چند کلیپ در فضای مجازی، چیز بسیاری از آن نمیدانستم.
در نیمه دوم ماه و چند قسمتی که پای ان برنامه نشستم، البته نکاتی مثبت و شاید معدود نکات منفی هم به ذهنم آمد. از انجا که قصد پرداختن به این نکات را ندارم، فقط بصورت کلی مینویسم که آن نکات منفی را حتما باید با سازندگان در میان گذاشت تا اصلاح بشود، اما هرگز نباید مانعی در ادامه مسیر آن برنامه باشد.
به باور من، نقطه مثبت غیر قابل اغماض برنامه، اجرای آن بود. برنامه های قرآنی زیادی در این سالها تولید شده که هیچ کدام نتوانستند این طور بین مردم جا باز کنند. اهمیت ساعت و شبکه پخش قابل انکار نیست، اما یادمان باشد که برنامه مشابه محفل، در ماه محرم، نتوانست اینطور جریان ساز شود. پس می‌توان مدعی شد که رسالت بوذری در جای درست ایستاده و در رساندن برنامه به هدف جذب مخاطب، نقش جدی داشته است.اما از این نکته هم عبور میکنم و حرفی در باره کلیت برنامه دارم.
از آنجا که این برنامه، جریان ساز شده است، وظیفه سازندگان آن خطیرتر خواهد شد. جریان سازی، به این معنا که محافل عمومی قرآنی حتما رشد خواهد داشت، کلاس های حفظ و قرائت قرآن نیز بیش از پیش خواهند شد. اما در یک فرایند خیلی زودگذر این موج حتما خواهد افتاد!
فراموش نکنیم که واکنش مردم به آنچه پرمخاطب می‌شود به همان اندازه که زود و هیجانی رشد میکند، زودتر از تصور نیز فروکش خواهد کرد.
چه اینکه چندی پیش، پخش یک سریال خانگی، علاقمندان به کشتی را زیاد کرد و خیلی زود هم تب آن فرونشست.
پس برنامه سازان محفل باید به این هیجان ها، قانع نباشند و هرگز رشد این روزها را نشانه رسیدن به مقصد ندانند.
ما در همه این سالها دیده ایم که سیاست گزاران فرهنگی، رفتاری شتاب زده و دستوری با فرهنگ داشته اند. توقع اینکه فرهنگ عمومی، با یک بخشنامه اصلاح شود، یا تصور اینکه می‌توان در یک پروسه کوتاه مدت، به همه اهداف فرهنگی رسید، باور غلطی است که البته در میان سیاست گزاران فرهنگی و مجریان امر، ظاهرا امری عادیست.
اگر جریان سازان میخواهند به ترویج اندیشه «قرآن و عترت» به عنوان هدف نگاه کنند، باید این مسیر شروع شده را آهسته و پیوسته بپیمایند.
حتما این برنامه نباید آخرین باشد. حتما نباید به سربلندی این روزهای برنامه سرمست و مغرور شد. حتما نباید برنامه موفق را کلیشه و الگوی ادامه مسیر خود قرار دهند.
برنامه پویا، فقط نباید به زدودن نکات منفی برنامه فعلی خود، بیندیشد. پویایی برنامه در نوآوری های مثبت است.
برنامه فعلی اگر ده نکته مثبت و دو نکته منفی دارد، برنامه آینده اگر میخواهد موفق باشد، باید ضمن حفظ ده نکته مثبت فعلی و حذف دو نکته منفی فعلی، به افزودن چندین ایده موفق و نکته مثبت قابل توجه و تغییر رو به جلو نیز اندیشیده باشد.
شروع کار بدون اندیشه، توجه نکردن به نوآوری، گذشتن از نکات منفی و سوار شدن بر موج موفقیت فعلی، با نابودی موفق ترین برنامه قرآنی سیما، مساوی است.
و حیف است، حالا که بعد از سالها، قرآن و عترت، موضوع یک برنامه موفق بوده، به سادگی موقعیت بوجود آمده از دست برود.
بی اغراق، به یاد نمی آورم که چند بار دیگر، به وجود یک برنامه قرآنی تلویزیون احساس سربلندی در همه جامعه کرده ام.
پس دلسوزانه باید پشت این برنامه ایستاد.