عقیق: مرحوم آیتالله حاج آقامجتبی تهرانی، استاد اخلاق در یکی از سخنرانیهایش به مناسبت ماه رجب اظهار داشت: در روایتی از امامباقر (ع) دارد که حضرت فرمود: «الْإِصْرَارُ أَنْ یُذْنِبَ الذَّنْبَ فَلَا یَسْتَغْفِرَ اللَّهَ»؛ اصرار بر گناه، این است که مرتکب گناه شود بعد هم استغفار نکند. «وَ لَایُحَدِّثَ نَفْسَهُ بِتَوْبَةٍ فَذلِکَ الْإِصْرَارُ». به این میگویند اصرار به گناه. اینکه از درون استغفار نکند و حالت پشیمانی برایش ایجاد نشود. توبه؛ یعنی پشیمانی. «فَذلِکَ الْإِصْرَارُ» (الکافی، ج ۳، ص۷۰۸- وسائلالشیعه، ج ۱۵، ص۳۳۸).
لذا این را بدانید که! من این نکته را قبل از آن که به آثار گناهان برسیم همینجا میگویم و آن، اینکه یکی از آثار زشت اصرار بر گناه، چه کبیره و چه صغیره فرقی نمیکند، به این معنا که مرتکب گناه شود و بعد توبه نکند، این است که طاعات انسان دیگر مقبولیت نخواهد داشت. من روایت میخوانم.
در باب عبادات به روایاتی که وارد شده و همچنین به عمل بزرگان نگاه کنید. اینها هرگاه میخواستند عبادتی انجام بدهند، قبلش استغفار میکردند. چرا؟ چون این عمل آنها بهخاطر توجّه به این نکته بود که اگر مرتکب گناه و خطایی، ولو کوچک و صغیره شده باشند، با این استغفار پاک شده و از کسانی نباشد که بدون توبه وارد عمل اطاعتی میشوند. چرا؟ چون عمل اطاعتی و عبادتی که مقرون به معصیت و گناه باشد، عندالله پذیرفته نیست.
فیلم این سخنرانی را اینجا بشنوید:
