سوره‌ای برای محبوبیت میان مردم!

عقیق: سوره نجم پنجاه‌ و سومین سوره قرآن جزء بیست و هفتم و از سوره‌های مکی است این سوره جزو چهار سوره‌ای است که سجده واجب دارد و به سوره‌های عزائم معروف‌ است. از موضوعات مطرح شده در این سوره داستان معراج رفتن پیامبر (ص)، نکوهش مشرکان به سبب پرستش بت‌ها و سخن از معاد است.

از آیات مشهور سوره نجم، آیه ۳ و ۴ است که می‌گوید پیامبر (ص) از روی هوا و هوس سخن نمی‌گوید و برای اثبات عصمت پیامبر (ص) مورد استناد قرار گرفته است. آیات ۸ و ۹ که فاصله پیامبر (ص) تا خداوند یا جبرئیل را در معراج، به اندازه دو کمان توصیف می‌کند نیز از جمله آیات مشهور این سوره است.

در فضیلت قرائت سوره نجم نقل شده است قرائت‌کننده این سوره در میان مردم، محبوب خواهد بود و اینکه هر شخصی شب یا روز سوره نجم را بخواند بین مردم به شایستگی زندگی خواهد کرد.

متن آیاتی از سوره نجم همراه با ترجمه

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ

به نام خدای بخشاینده مهربان

وَ النَّجْمِ إِذَا هَوَىٰ ﴿١﴾

سوگند به اختر، چون فرود مى‌آید (۱)

مَا ضَلَّ صَاحِبُکُمْ وَ مَا غَوَىٰ ﴿٢﴾

که یار شما نه گمراه شده و نه در نادانى مانده (۲)

وَ مَا یَنطِقُ عَنِ الْهَوَىٰ ﴿٣﴾

و از سر هوس سخن نمى‌گوید (۳)

إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْیٌ یُوحَىٰ ﴿٤﴾

این سخن بجز وحى که وحى مى‌شود نیست (۴)

عَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوَىٰ ﴿٥﴾

آن را فرشته شدیدالقوى به او فرا آموخت (۵)

ذُو مِرَّ‌ةٍ فَاسْتَوَىٰ ﴿٦﴾

سروش نیرومندى که مسلط در ایستاد (۶)

وَ هُوَ بِالْأُفُقِ الْأَعْلَىٰ ﴿٧﴾

در حالى که او در افق اعلى بود (۷)

ثُمَّ دَنَا فَتَدَلَّىٰ ﴿٨﴾

سپس نزدیک آمد و نزدیکتر شد (۸)

فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَىٰ ﴿٩﴾

تا فاصله‌اش به قدر طول دو انتهاى‌کمان یا نزدیکتر شد (۹)

فَأَوْحَىٰ إِلَىٰ عَبْدِهِ مَا أَوْحَىٰ ﴿١٠﴾

آنگاه به بنده‌اش آنچه را باید وحى کند وحى فرمود (۱۰)

مَا کَذَبَ الْفُؤَادُ مَا رَ‌أَىٰ ﴿١١﴾

آنچه را دل دید انکارش نکرد (۱۱)

أَفَتُمَارُ‌ونَهُ عَلَىٰ مَا یَرَ‌ىٰ ﴿١٢﴾

آیا در آنچه دیده است با او جدال مى‌کنید (۱۲)

وَ لَقَدْ رَ‌آهُ نَزْلَةً أُخْرَ‌ىٰ ﴿١٣﴾

و قطعا بار دیگرى هم او را دیده است (۱۳)

عِندَ سِدْرَ‌ةِ الْمُنتَهَىٰ ﴿١٤﴾

نزدیک سدرالمنتهى (۱۴)

عِندَهَا جَنَّةُ الْمَأْوَىٰ ﴿١٥﴾

در همان جا که جنه الماوى است (۱۵)

إِذْ یَغْشَى السِّدْرَ‌ةَ مَا یَغْشَىٰ ﴿١٦﴾

آنگاه که درخت سدر را آنچه پوشیده بود، پوشیده بود (۱۶)

مَا زَاغَ الْبَصَرُ وَ مَا طَغَىٰ ﴿١٧﴾

 دیده اش منحرف نگشت و از حد در نگذشت (۱۷)

لَقَدْ رَ‌أَىٰ مِنْ آیَاتِ رَ‌بِّهِ الْکُبْرَ‌ىٰ ﴿١٨﴾

 به راستى که برخى از آیات بزرگ پروردگار خود را بدید (۱۸)