اقامه عزاداری و زیارت اباعبدالله(ع) در اربعین، یعنی چهلم شهادت او، یکی از سنتهایی بود که از همان روزهای نخستین امامت امام سجاد(ع) به شیعیان آموخته شد و تلاش مأموران حکومتی بنی‌امیه و بنی‌عباس که قرنها امپراتوران و شاهنشاهان دوران خود بودند، برای مقابله و جلوگیری آن سودی نبخشید و روح مبارزه و دشمنی حاکمان ستمگر و عزم و مطالبه عدالت و آزادی روز بروز در شیعه قوی‌تر گشت و با راهنمایی امامان شیعه، سازمانهای پنهان سیاسی و نظامی برای شکستن قدرت حکومتهای غاصب هر روز بیشتر و مؤثرتر گردید.
چراغ راهنمای آن همه نهضتهای معروف یا فراموش شده ایرانیان برضد خلفا که در تاریخ آمده و محور اتحاد پیروان خط ولایت، همین سنت «اربعین» و تجدید عزاداری و یادآوری واقعه وحشیانه خلفا در کربلا بود که نگذاشت خطوط اصلی سیاسی اسلام، یعنی پیکار با ستم و ستمگر، نفی انظلام و ستم پذیری و ساختن جامعه‌ای با فرهنگ مبارزه برای اقامه حق و اجرای عدالت و مساوات و صلح و آرامش و طرد اشرافیت و برده‌داری امت مسلمان و رد شعار جدایی دین از سیاست فروگذار شود؛ همانی که پس از چهارده قرن، انقلاب اسلامی ایران پرچم آن را بلند کرد و پیام آن را به جامعه بشری داد.
پیام واضح نهضت حسینی آن روز و پیام انقلاب اسلامی امروز، اصل
جدایی‌ناپذیری دین از سیاست بود که طواغیت زمان ما آن را به خوبی حس کرده و
مانند آل‌سفیان به دنبال خاموش کردن آن هستند و مشتی مزدوران خود در ایران
و جهان را برای نابودی آن به صف کرده‌اند، اما هیهات که این چراغ الهی
خاموش شود و دشمنان شیعه به مراد خود برسند.
والله متّم نوره و لو کره الکافرون
منبع:مهر
