بالاترین بی شرمی!

- سخن رسول خدا صلى الله عليه وآله

پيغمبر بزرگ فرمود:

«من خالفت‏ سريرته علانيته، فهو منافق (3) .

كسى كه نهان و آشكارش دو گونه باشد، منافق است.»

روش منافق اين است كه در نهان، چيزى مى‏ گويد و در آشكار چيزى. در حضور، ستايش مى ‏كند و دوست مى ‏باشد، ولى در غياب نكوهش مى‏ كند و دشمن مى ‏باشد.

رسول خدا صلى الله عليه وآله با اين دستور بزرگ تربيتى، جهان را راهنمايى مى‏ كند. حضرتش ‏مى ‏خواهد، در ميان مسلمانان نفاق نباشد و دو رويى راه نداشته باشد. مسلمان، بايستى يك رو داشته باشد، نه دو رو. مسلمان بايستى يك دل و يك زبان باشد؛ نهان و آشكارش يكى باشد؛ حضور و غيابش تفاوتى نداشته باشد. منافق ايمان ندارد؛ ولى مسلمان با ايمان، اگر دوست ‏باشد، دوستى مى‏ كند و اگر دشمن باشد، دشمنى؛ شب و روز يك رنگ است، نه دو رنگ؛ مسلمان اگر دوست نباشد، به دروغ اظهار مهر نمى ‏كند، تملق نمى ‏گويد و چاپلوسى نمى ‏كند.

دروغ گوى بى شرم

بسيارى از دروغ گوها، اگر بدانند كه مردم، آن‏ها را دروغ گو مى ‏دانند، ناراحت ‏مى‏شوند و در هنگام سخن مى‏كوشند كه محكم سخن گويند تا سخنشان باور شود. بايستى از راست گويى تجاوز نكنند تا آبروى از دست رفته را باز آرند.

ولى دسته ‏اى از دروغ گوها شرم و حيا را كنار گذارده و با كمال وقاحت، در حضور كسانى كه آنان را مى ‏شناسند دروغ مى‏ گويند و گاهى يكى از حاضران را به راستى سخن خويش گواه مى‏ گيرند.

در نطق‏ هاى عمومى با كمال پررويى دروغ مى ‏گويند، در صورتى كه مى ‏دانند شنوندگان آن‏ها از دروغ گويى آنان كاملا اطلاع دارند.

دو رويى با خدا و رسول ‏صلى الله عليه وآله

بالاترين بى شرمى، دو رويى با خدا و رسول است؛ خدايى كه چيزى از او پنهان ‏نيست و از همه چيز با خبر مى ‏باشد و رسولى كه خدايش به او خبر مى ‏دهد و آگاهش ‏مى‏سازد.

دورويان با كمال بى حيايى، نزد رسول خدا مى ‏آمدند و تظاهر به ايمان مى‏ كردند، در صورتى كه در دل ايمان نداشتند.

خدا اين گونه رفتارها و دو رويى آنان را به رسول خود خبر مى ‏داد. در حدود صد آيه از آيات قرآن، راجع به منافقان و دو رويان است و سوره ‏اى به نام آن‏ ها در قرآن ‏می باشد، كه خدا در آن سوره با رسول خود سخن مى‏گويد و منافقان را معرفى مى‏كند.

اكنون پاره ‏اى از مضامين آن سوره نقل مى‏ شود:

وقتى كه منافقان نزد تو آمدند و گفتند: شهادت مى ‏دهيم كه تو رسول خدا هستى؛ با آن كه خدا مى‏داند كه تو رسول او هستى، ولى شهادت مى‏دهد كه منافقان ‏دروغ مى ‏گويند.

آن ‏ها سوگند مى‏ خورند و آن را سپر جان خود قرار داده تا راه خدا را سد كنند؛ اين ‏بسيار بد و ناپسند است.

آن‏ها ايمان آوردند و سپس كافر شدند و راه پى بردن به حقايق بر آن‏ها بسته گشت.

وقتى كه به آن‏ها گفته شود، بياييد تا رسول براى شما طلب آمرزش كند، متكبرانه ‏روى بر مى‏گردانند! هر چند آمرزش خواستن رسول براى آن‏ها و نخواستنش يكسان ‏است، چون خدا آن‏ها را نخواهد آمرزيد.

آن‏ ها مردمى هستند كه مى ‏گويند به ياران رسول كمك نكنيد تا از هم بپاشند، در صورتى كه گنج‏ هاى آسمان و زمين، در دست‏ خداست و منافقان نمى ‏فهمند.

آن‏ها مى‏ گويند اگر به مدينه برگرديم بايستى عزيزتر، ذليل ‏تر را بيرون كند، درصورتى كه عزت از آنِ خدا و رسول او و مردم با ايمان است، ولى منافقان نمى ‏دانند.

منبع:حوزه