عقیق | پایگاه اطلاع رسانی هیئت ها و محافل مذهبی

زیباترین قسمت کار هم ، آخر شب ها بود که بچه ها دور هم جمع می شدند و با حضور نوکرهای ارباب مثل حاج رضابذری و کربلائی جبار بذری و ... پای این طرح ضریح روضه ارباب می خواندند و گریه می کردند. عشق به امام حسین(ع) و انرژی مثبتی که از روضه خوانی ها میگرفتیم باعث شد بتوانیم کار را شبانه روزی با کمترین استراحت انجام دهیم.

در سحر روز تاسوعا ، ساعاتی قبل از مراسم عزاداری ، پای صحبت های حاج سعید حدادیان نشستیم تا کمی از حال و احوال مداحان در این روزها بگوید. بخش هایی از صحبت های حاج سعید به مرور گذشته ها و جلسات مطرح تهران در دهه شصت و هفتاد نیز کشیده شد.

وارد شدم و دیدم که ایشان تکیه بر عصا ایستاده و می خوانند اما هیچ کس در آن حسینیه نیست. گفتم حاج آقا اینجا که کسی نیست اما شما بازهم درحالت ایستاده می خوانید که حاج ماشاله جواب دادند، آقای علامه شما می خواهید بگویید که یعنی حضرت زهرا(س) اینجا حضور ندارند؟" این

یک شاعر هم مثل همه شیعیان دیگر باید از فضایل برخوردار بوده و از رذایل دور باشد، به خصوص وقتی که اهل بیت به کسی همچون یک شاعر، مداح، تصویرگر و یا حتی یک چای ریز هیات عنایت می کنند، مسئولیت برای فرد سنگین تر می شود زیرا مردم او را به عنوانی منسوب به اهل بیت(ع) می شناسند و توقع های خاصی از او دارند.

آن زمان که مادرم باردار بودند، روزی نزد یکی از معبرین می روند و می گویند خواب دیدم که ماه آنقدر پایین آمد که من دستم را به ماه رساندم. معبر به مادرم می گویند که از عالم بالا عنایتی به این بچه می شود، بنابراین ما از خودمان چیزی نداریم و هرچه داریم از کرم خداوند بوده است.

هر چند بیماری توان جسمش را کم کرده اما هنوز هم تنها افتخار عمر پربارش را نفس زدن و نوکری برای ارباب می داند. حاج سید محمد موسوی سجاسی پیر غلام اهل بیت (ع) دقایقی مقابل دوربین عقیق نشست و نکاتی درس آموز و شیرین از پنجاه سال نوکری و ستایشگری بر آستان اباعبدالله (ع) بیان کرد.

من زندگی ام را فدای همین مجالس می کنم، مگر می توانم مخالف این روضه ها باشم؟ از اینکه باعث ناراحتی دوست داران سیدالشهدا شده ام بسیار ناراحتم و حاضرم برای آنکه قلب محبین اهل بیت را شاد کنم رسما عذرخواهی کنم.

پنجاه سال پیش زمان طاغوت مجلس مناجات‌خوانی سیدعلی میرهادی در مسجد امین‌الدوله بازار مولوی تهران بود. هر سی شب ماه مبارک رمضان ایشان دعا می‌خواندند ، حاج منصور ارضی، بنده و دکتر سیدمحسن میرباقری از جوانان این جلسه بودیم.

شب ها تقریبا تا نزدیکی های اذان صبح بیدار بودم . مخصوصا هر چه به زمان مراسم نزدیک تر می شد ، وسواس و دقت بنده به نسبت به شعر بیشتر می شد.علاوه بر مقام ولایت و مرجعیت ایشان ، می خواهیم محضر کسی شعر بخوانیم که از همه کس شاعر تر و به فنون ادبی شعر آشناتر و به همه محتوای آن داناتر است.

در روز موعود، وسـط زمين ورزشـي بودم كه احسـاس كـردم نوبت چرخيـدن مـن مقابل شـاه نزديك اسـت. بـه همين دليـل بـراي نچرخيـدن، از محوطـه ورزشـي خـارج و بـه جايـگاه تماشـاگران رفتـم. در هميـن حـال بـودكـه شـعبان متوجه عـدم حضـور مـن در ميان ورزشكاران شـد