گاهي بنده در اصرارِ خود لحن مصلحت‌انديشي به کار می‌برد و گاهي به خدا جنبه‏هاي تعرّضي پيدا مي‏كند. عبد چنين حالتي پيدا مي‏كند و به اصطلاح می‌گوید: مگر از تو كم مي‏شود که اين را به ما بدهي؟ اصرار و الحاح باید به این‌صورت باشد كه: خدايا اگر مصلحت ما است، اين را به ما بده. هر روز پنج وعده بعد از نماز اين را مي‏گويد و بسيار كار خوبي هم هست. خدا از این لذّت می‌برد و به تعبیر من مي‏گويد: اين آدم فهميده‏اي است و براي من تعيين، تكليف نمي‏كند.

اگر بخواهي برای خدا تعيين، تكليف بكني، در اینجا حكمت اقتضا مي‏كند که به او بدهد تا بعداً مفسده‏اش را بفهمد. دیگران اصرار مي‏کنند و دعایشان مستجاب می‌شود امّا برای شخصی که تعيين تكليف مشخّص می‌کند حكمت اقتضا مي‏كند كه حکمتش را نشان بدهد. حكمتش اقتضا مي‏كند، در اینجا که دعا را به اجابت نرسانده به آن شخص حکمت را بفهماند. اين‌ها با بحث‏هايي كه كرديم اصلاً و ابداً منافات ندارد، بلکه در موازين کلامی و حکمی، دقيق و حساب‏شده است.»