به همین مناسبت هر سال با رسیدن ایام ماه محرم و قرار گرفتن در آستانه عاشورای حسینی سوز و گداز محبان و شیعیان حضرات معصومین به اوج خود می‌رسد.

مصداق واقعی مؤمنان مورد اشاره در این حدیث شریف نبوی، امامان معصوم از نسل سیدالشهداء(ع) هستند که سایر مؤمنان از محبان و شیعیان آنها می‌توانند در عزاداری برای امام‌حسین(ع) به آنها تأسی کنند.

در همین رابطه امام رضا علیه‌السلام در رابطه با سیره پدر بزرگوارشان امام کاظم(ع) هنگام ورود به ماه محرم فرموده‌اند: «کانَ اَبی اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا یُری ضاحِکاً وَ کانَتِ الْکِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَیْهِ حَتّی یَمْضِیَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَیّامٍ، فَاِذا کانَ الْیَوْمُ العْاشِرُ کانَ ذلِکَ الْیَوْمُ یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ و یَقُولُ هُوَ الیَومُ الَّذی قُتِلَ فیهِ الحُسَینُ صلی‌اللهُ علیه؛ روش پدرم چنان بود که هرگاه وارد ماه محرم می‌شدیم، خندان دیده نمی‌شد و غم بر او غلبه می‌یافت تا آن که 10 روز از محرم می‌گذشت، پس هنگامی که روز دهم می‌رسید، آن روز، روز مصیبت، غم و گریه پدرم بود و می‌فرمود: این همان روزی است که حسین که درود خداوند بر او باد در آن روز کشته شد».

ان شاءالله، باشد که چنین باشیم.