پدری که موسم جوانی را پشت سر نهاده و برف پیری را بر سر و صورت خود، احساس می‌کند.از روی شدت علاقه به تربیت فرزند، در گام نخست به فانی بودن انسان در این جهان اشاره می‌کند و نیک می‌داند که همه آدمیان همچون مسافری از این اقامت‌گاه موقت می‌کوچند و به سرای باقی می‌شتابند و سرانجام، مرگ، چنگال خود را بر حلقوم هر کس در هر کجا که باشد فرو می‌برد، به تعبیر قرآن: «أَيْنَمَا تَكُونُوا يُدْرِكْكُمُ الْمَوْتُ وَلَوْ كُنْتُمْ فِي بُرُوجٍ مُشَيَّدَةٍ؛ هرکجا باشید مرگ شما را در می‌یابد؛ هر چند که در برج‌های مستحکم باشید».