:
«بسم الله الرحمن الرحیم»
«...ای خدای نزدیک; که از
مغروران و فریفتگان دور نیستی،
ای بخشندهای که نسبت
به امیدواران جود و بخششت، بخل نمیورزی،
خدایا! مرا قلبی بخش که
شوق و عشق، به تو نزدیکش سازد،
و زبانی عطا کن که صداقت
و راستیاش به درگاهت بالا رود
و نگاهی بخش، که حقیقتش،
زمینهساز قرب به تو گردد!
خدایا! آنکه به تو معروف
گردد، ناشناخته نیست،
آنکه به تو پناه
آورد، خوار و درمانده نیست،
و آنکه تو، به او روی
عنایت آوری برده دیگری نیست...
یَا قَرِیبا لا یَبْعُدُ
عَنِ الْمُغْتَرِّ بِهِ وَ یَا جَوَادا لا یَبْخَلُ عَمَّنْ رَجَا ثَوَابَهُ
إِلَهِی هَبْ لِی قَلْبا
یُدْنِیهِ مِنْکَ شَوْقُهُ وَ لِسَانا یُرْفَعُ إِلَیْکَ صِدْقُهُ وَ نَظَرا
یُقَرِّبُهُ مِنْکَ حَقُّهُ
إِلَهِی إِنَّ مَنْ
تَعَرَّفَ بِکَ غَیْرُ مَجْهُولٍ وَ مَنْ لاذَ بِکَ غَیْرُ مَخْذُولٍ وَ مَنْ
أَقْبَلْتَ عَلَیْهِ غَیْرُ مَمْلُوکٍ (مَمْلُولٍ)...»(1)